چنگیز جلیلوند یک گنجینه ارزشمند بود

بزرگان عرصه دوبله یکی یکی از دست می‌روند و فکر می‌کنم این‌گونه، گنجینه هنری یک ملت در حال نابود شدن است، چنگیز جلیلوند هم یک گنجینه ارزشمند بود که دیگر در میان ما نیست.

او یکی از شاخصین و بزرگان هنر دوبله بود و فقدان ایشان برای جامعه هنر مخصوصا جامعه دوبله فقدان بسیار بزرگی است، به خصوص این‌که توانایی غیر قابل کتمانی در زمینه گویندگی داشتند. نه تنها ایشان در امر گویندگی بسیار موفق بودند، بلکه فکر می‌کنم خلاقیت و مهارتی که در این امر داشت، او را نسبت به دیگران متمایز می‌کرد.

اگر نگاهی به کارنامه کاری او بیندازیم، کارهای درخشان زیادی می‌بینیم، آقای جلیلوند نه تنها در گویندگی و دوبله مهارت داشتند، بلکه اگر نگاهی به سابقه هنری این هنرمند بیندازیم، بازی در چندین اثر سینمایی و تلویزیونی را نیز در کارنامه فعالیت‌های او می‌بینیم و حالا نبود او را فقط با یک کلمه می‌توان توصیف کرد، هنرمندِ بی‌نظیر، حیف شد که رفت.

آقای جلیلوند نه تنها هنرمند قابلی بود، بلکه از لحاظ اخلاقی هم شخصیت مثال نزدنی داشت، بسیار آدم با شخصیت، خوش اخلاق، خوش برخورد و مهربانی بودند هرچند که کار دوبله بسیار حساس و جدی است، اما ایشان سرکار نیز  درکنار جدیتشان اخلاق خوش را همراه خود داشتند.

اولین تجربه همکاری من با ایشان که اولین تجربه گویندگی من هم بود، به سال ۱۳۴۰و در کار «زاپاتا» اثر زنده یاد عطاالله کاملی باز می‌گردد، من آنجا برای اولین بار وارد این عرصه شدم و در آن فیلم یک جمله گویندگی کردم و آقای جلیلوند نیز در نقش مارلون براندو صحبت می‌کردند.

آخرین تجربه کاریمان هم برای سریال «خانه کاغذی» بود، هیچ‌گاه دلم نمی‌خواست درباره آخرین تجربه همکاریمان صحبت کنم، ایشان خیلی هنرمند بزرگی بود و حالا که از پیش ما رفتند جای خالی‌شان حس می‌شود، روح‌شان شاد.

*یادداشت شفاهی

دراین‌باره بخوانید:

چنگیز جلیلوند درگذشت

۲۵۸۲۴۵