ظاهراً کتاب‌های آقای معتضد مدت‌هاست در انتظار مجوز به سر می‌برد. این انتظار آنقدر طولانی شده که ایشان به زبان آمده و گلایه‌هایش را علنی کرده و گفته است: «من اپوزیسیون نیستم. کار و بار و حرفم معلوم است. چرا باید آنقدر معطل مجوز بمانم؟»
ممکن است بگویید در وزارت ارشاد به همه نویسندگان به یک چشم نگریسته می‌شود و همین که این وزارتخانه در اعطای مجوز بین نویسنده شهیری همچون جناب آقای معتضد و یک نویسنده گمنام تفاوتی نمی‌گذارد، یعنی عدالت.
ای کاش این‌گونه بود، یعنی حالا که نمی‌توان عدالت را به معنای حقیقی‌اش محقق کرد، دست‌کم با ظلم بالسویه به این مقصود می‌رسیدیم. اما می‌دانم و می‌دانید که از ظلم بالسویه هم خبری نیست.
کتاب‌هایی در کمتر از یک هفته مجوزشان صادر می‌شود و در عوض کتاب‌هایی سال‌ها بلاتکلیف می‌ماند. در واقع هیچ حساب و کتابی وجود ندارد. این اتفاق ممکن است برای هر کسی بیفتد. یعنی ممکن است یک آدمی که درست خلاف آقای معتضد فکر و عمل می‌کند هم دچار چنین معضلی شود. به هیچ‌وجه نمی‌توان اداره کتاب و کتابخوانی را به «برنامه‌ریزی مدون و مشخص» متهم کرد.
حرف کلی و مبهم نمی‌زنم، اگر اداره کتاب و کتابخوانی وزارت ارشاد مایل باشد می‌توانم نام هم ببرم و مصادیقی مستند از این آشفته بازار ارائه دهم. فی‌المثل ترجمه‌ای از یک رمان به وزارت ارشاد تحویل داده شده، پس از مدتی آن کتاب به دلیل پاره‌ای ملاحظات اخلاقی مجوز نگرفته، چند روز بعد همان کتاب با نام یک مترجم و ناشر دیگر روانه بازار شده.
در چنین اوضاع و احوالی توقع آقای معتضد از وزارت ارشاد توقع چندان نابجایی نیست. لااقل در مورد کسانی که صلاحیت‌شان توسط مراجع رسمی تأیید شده، نباید اینقدر سختگیری کرد. سابقه و پیشینه افراد را هم باید در نظر گرفت. این گلایه فقط گلایه آقای معتضد نیست. استاد محمدرضا لطفی، نوازنده و آهنگساز بی‌بدیل موسیقی ایرانی نیز شبیه همین گلایه‌ها را داشت و می‌گفت چرا باید پس از این همه سال فعالیت در حوزه موسیقی ایرانی برای برگزاری کنسرت، مدت‌ها معطل صدور مجوز و بازبینی اشعار مولانا، حافظ و سعدی شود.
می‌شود حالا که کارها برقرار و قاعده نیست، دست‌کم حرمت پیران و بزرگ‌ترها و شناخته‌شده‌ترها را حفظ کرد. فکر نمی‌کنم رعایت چنین چیز ساده‌ای خلاف عدالت و مهرورزی باشد، مگر این که دوستان ما در دولت دهم تعریف جدیدی از این مفاهیم داشته باشند.
60
نظر شما