زیست بومی به نام علی دهباشی

نخستین شب بخارا در ۲۲ دی ماه ۱۳۸۴ با شب رابیندرانات تاگور برگزارشد و اکنون بعد از ۱۷۶ ماه به جلسه عباس میرزا رسید. در این مدت  و برای هر ماه به طور متوسط سه نشست برگزار شده، دهباشی ۴۷ ساله به دهباشی ۶۱ ساله تبدیل و البته در کنارش برنامه‌های دیگری چون دیدار و گفت وگو در کتابفروشی آینده هم به فعالیت‌های او اضافه شده است.
این جدای از انتشار نسبتا منظم نشریه بخارا است که شاید مهمترین نشریه در معرفی فرهنگ و ادب و هنر کهن و نوی ایران باشد.
کمتر شخصیتی را می‌توانید پیدا کنید از داخل و خارج از ایران که به قول معروف در عرصه فرهنگ و هنر و فکر و اندیشه سرش به تنش بیرزد و دهباشی به نحوی از او یاد نکرده باشد.و این یعنی بخل، باندبازی و اعمال سلیقه در این روند دخالتی نداشته و هر کسی که با تلاشش گوشه‌ای از این فرهنگ را گرفته، در نگاه تیزبین دهباشی قرار گرفته و به نوعی ازش تقدیر شده است.  
در کنار این ۵۰۰ شب و به تفاریق نخبگان دیگری حضور پیدا کردند، در مقام شخصیت‌های معرف و یا منتقد شخصیت اصلی  و از جایگاه تخصصی و یا جایگاه فکری و فرهنگی سخن گفتند که جمع‌بست این تعداد هم خود رقم قابل توجهی است.
در واقع آقای دهباشی زیست‌بومی فرهنگی را شکل داده است که خود در مقام نیروی اصلی و نقطه ثقل آن توانسته به اندازه  و بیش از وزارتخانه‌ای فرهنگی کار و تلاش کند.
چنین حجمی از کار در حوزه فرهنگ را حداقل نگارنده در تاریخ معاصر فرهنگ ایران به خاطر ندارد و این به دست نمی‌آید مگر با شور و عشق و بازی در زمین فرهنگ.
این که می‌گویم بازی در زمین فرهنگ  به این معناست که دهباشی دقیقا به مانند یک بازیگری که گرم می‌کند و وارد میدان بازی می‌شود، این بازی را با جدیت و پشتکاری عجیب تا پایان ادامه می‌دهد و البته در کنار آن لوازمات بازی را هم در پس و پشت خود دارد. لوازماتی چون ارتباطات گسترده با اهل فرهنگ و هنر و از ان مهمتر مورد اعتماد بودن مخاطبان و اهل فرهنگ و هنر.
حضور و نفس گرم نشریه بخارا را در این سوی جهان هم می‌ توان حس کرد. در شب‌های شعر و گاه باهمستان‌های ادبی و فرهنگی و مذهبی که محل گردآمدن ایرانیان علاقه‌مند به فرهنگ و هنر است، به تفاریق از آخرین مقالات و نوشته‌های بخارا یاد می‌شود و گاه مقاله‌ای و پاره‌مقاله‌ای هم از آن خوانده می‌شود.
خوشبختانه آقای دهباشی با سرعتی شگفت انگیز تمامی برنامه‌های شب‌های بخارا را بی‌هیچ منتی و توقعی روی سایت به اشتراک می‌گذارد تا همگان به تساوی از این سفره معنوی طعام برگیرند. و چه طعام پرمحتوا و ملاطی .
گاه می‌شود که برای پیدا کردن موضوعی و مقاله‌ای وقتی به سایت سر می‌زنم چنان غرق در نوشته‌ها و خاطرات استادان برجسته می‌شوم که زمان از دست آدمی در می‌رود.
دهباشی همه‌گاه مرا به یاد این نیم بیت مثنوی در دفتر نخست می‌اندازد که گرم‌پویانه جریان سازی می کند.
کار مردان روشنی و گرمی است.

* منتشر شده در روزنامه اعتماد