محمدرضا اسدزاده - آیت الله امجد، استاد برجسته اخلاق امروز صبح در مراسم تشییع آیت الله سیدعلی گلپایگانی در حالی حاضر شد که می گفت در سفر بوده و بعد از شنیدن خبر رحلت ایشان به تهران آمده است. حاج آقا آنقدر متاثر بود که به سختی توانستیم فرصتی کوتاه داخل اتومبیل با ایشان به گفت وگو بنشینیم. او در فضایی پر از اشک و اندوه با ما سخن گفت.
حاج آقا چه مشخصه ای از آن بزرگوار برای شما مهم بوده است؟
عالم اهل عمل بود. مگر فضیلتی بالاتر از مرد عامل بودن هست؟ روح بلند و همواره متصل ایشان آدم را دگرگون می کرد. نمی دانید که بود این مرد. همیشه در ایشان یاد خدا سرازیر بود. قلبش نور بود. همه زندگی اش نور بود آقا. نور اهل بیت و حضرت سید النساء فاطمه زهرا(س) در زندگی اش جریان داشت.
چرا برای تشییع اینقدر منقلب هستید؟
آخر نمی دانید چه شخصیتی از دست رفت امروز. جای او را چه کسی پر می کند؟مرد خدا رفت از میان ما. او ساده زیست . ساده گشت . بدون سر و صدا . چه احوال خوشی داشت این سید. ( اشک حاج آقا)
اگرچه حال مساعدی ندارید ولی اگر ممکن است بفرمایید چرا آقای گلپایگانی رسالت خودش را در مسجد و مدرسه تعریف کرده بود و از سر و صدا کردن های مرسوم پرهیز می کرد؟
این رسالت مرد عمل است. نه اینکه از جامعه بریده بود. ایشان عینا در جامعه و متن مردم بود. اما خدا می داند که چقدر شاگرد پروری کرد. چه نظام تربیتی عالی ای داشت. همه فرزندان و خاندان و شاگردان ایشان نیکو بار آمده اند. یکی از یکی بهتر.
ایشان کاری تربیتی ای که باید می کرد در مسجد و محل درس انجام می داد. علمش عین برکت بود. زندگی اش . فرزندانی که تربیت کرده همه را ببینید، چه مسئولت بزرگی انجام داد این بزرگ مرد . ما توان گفتم اینها را نداریم. مرد عمل هم نیاز به بوق و شیپور ندارد. صدای اهل دل، خداست.
بس است دیگر انشا الله خدا ایشان را سره سفره سید الشهدا (ع) و امیرالمومنین(ع) و مادرشان فاطمه زهرا(س) بنشاند که همین طور هم هست. اجازه بدهید ما هم به حال خودمان برسیم. حسین حسین بگوییم پای این پیکر . ( اشک حاج آقا)
/62
نظر شما