اگر مدیر بودم به این سینماگران افتخار می‌کردم

سینما مطالبات معوقه زیادی دارد که اگر طی دو سه سال گذشته مسئولان ذی‌ربط دولتی بدان توجه واقعی نشان می‌دادند، شرایط بحرانی کنونی پیش نمی‌آمد.

متاسفانه در دوره فعلی راه‌های حصول تفاهم با مدیریت سینمایی کشور برای جمع کثیری از سینماگران از گشایش کافی برخوردار نبوده و نیست. حتی تشکل‌های صنفی دارای کارنامه و کارایی (مانند خانه سینما و شورایعالی تهیه کنندگان) نیز مورد اعتماد آقایان نبوده و برای هر کدام مشابه‌ای ژنریک در دست تاسیس دارند.

حضور من در جلسه دیدار با رئیس کمیسیون فرهنگی دولت، با ماموریت تشریح مشکلات مالیاتی سینماگران بود. متاسفانه طی دو سال اخیر با اجرای دو تبصره فراقانونی و متناقض با ماده صریح معافیت سینماگران،  شاهد احکام سنگین و ناواردی برای فعالان این عرصه فرهنگی شده‌ایم که علاوه بر پیگیری ماجرا در سازمان امور مالیاتی، حل قطعی آن مستلزم طرح و تصویب پیشنهاد حذف این دو تبصره از قانون مالیات‌های مستقیم در هیئت دولت است.

گزارش مکتوب این ماجرا پس از توضیح، مستقیما به دست آقای مشایی داده شد و امیدوارم این مشکل حاد که از یکسال و نیم پیش مکررا مورد گزارش به مسئولان وزارت ارشاد و سازمان امور مالیاتی قرار گرفته و نامه‌نگاری‌هایی نیز از سوی آنان صورت گرفته، از این طریق حل و فصل شود.

من اگر به جای مدیریت دولتی سینما بودم، به چنین سینما، سینماگران و خانه سینمایی افتخار می‌کردم و همه توانم را برای بقا و ارتقای آن به کار می‌بستم. در جلسه‌ای کاملا  کارشناسی و در خانه جامعه سینمایی کشور، نمایندگان  انواع گرایشات سینمایی با صراحت تمام گلایه‌ها و گرفتاری‌های خود را برای مسئول فرهنگی هیئت دولت بازگو کردند، بی‌آنکه حتی یک خواسته مالی یا حمایتی برای خود یا صنفشان و یا حتی خانه سینما مطرح کنند.

تنها چیزی که به عنوان توقع مطرح شد، برخورداری سینماگران ایرانی از امنیت، عدالت و و موقعیتی شایسته این جریان جهانی بود. اتفاق مثبت دیگری که افتاد حضور یکی از نمایندگان اداره کل نظارت در جلسه بود. دوستی که به اتفاق چند نفر دیگر ظاهراً برای بررسی اوضاع به خانه سینما آمده بود، به تشخیص آقای مشایی به جمع حاضر پیوست و از نزدیک شاهد بحث‌های نمایندگان خانه سینما با این مقام مسئول دولتی شد.

54143