فریبا فرهادیان: به‌‌تازگی، برخی کشورهای پیشرفته تصمیم گرفته‌اند پخش تمام برنامه‌های تلویزیونی آنالوگ خود را قطع کنند و صرفا به ارایه خدمات صوتی تصویری دیجیتالی بپردازند. این موضوع، بحث‌های زیادی را حول و حوش این قضیه و این‌که آیا پخش دیجیتالی برنامه‌های تلویزیونی بر پخش سنتی و آنالوگ آن برتری دارد، به راه انداخته است.
خبرنگاران بی‌بی‌سی نیز شبکه‌های تلویزیونی دیجیتال نوین و آنالوگ قدیمی را در انگلستان بررسی کرده‌اند و متوجه شده‌اند عمده بحث در این زمینه پیرامون نحوه تامین بودجه و درآمد حاصل از آن است.
برخی معتقدند که بهترین راهکار، این است که مقداری از درآمد تلویزیون‌های سنتی به پخش جهانی دیجیتالی اختصاص یابد و به این ترتیب سالانه 130 میلیون پوند صرف حمایت از سرویس اخبار محلی و حتی تهیه برنامه‌های مخصوص کودکان می‌شود که افرادی غیر از کارمندان بی‌بی‌سی آنها را می‌سازند.
البته این تصمیم به ذائقه بی‌بی‌سی‌ها زیاد خوش نیامده! آنها فکر نمی‌کنند این کار ایده خوبی باشد؛ برعکس، معتقدند این شیوه سرمایه‌گذاری زیاد هم مطلوب نیست؛ زیرا متکی بر تصمیمات سیاسی دولت نخواهد بود. آنها از این موضوع می‌ترسند که نتوانند برنامه‌های تهیه شده را به تصمیمات سیاسی کوتاه‌مدت مقید نگه دارند.
این‌که آیا باید بی‌بی‌سی در این کار سرمایه‌گذاری کند یا خیر، تنها یکی از جنبه‌های بحث مهم‌تری است که در سرویس پخش عمومی انگلستان در جریان است و این‌که چگونه هزینه تولید محتوای اجتماعی و سرگرمی آن، مثل اخبار و آموزش و برنامه کودک تامین می‌شود.
یکی از مشکلات پیش رو در این تغییر، شیوه پخش تلویزیونی است. شبکه‌های تلویزیونی که با پخش آگهی تبلیغاتی درآمد کسب می‌کنند، با افت درآمد روبرو می‌شوند و رقابت بر سر شبکه‌های دیجیتالی و منابع آنلاین افزایش خواهد یافت. این مشکل به حدی بزرگ است که در گزارش آی.پی.پی.آر که بیشتر اعضای آن در تلویزیون‌های مختلف کار می‌کنند، به طرز پررنگی به آن پرداخته شده است.
بحران واقعی
عده‌ای از افراد اتحادیه فدراسیون تفریح و سرگرمی، تاثیر این تغییر را در نحوه پخش تلویزیونی بر شبکه‌های اصلی انگلیس بررسی کرده‌اند. بر اساس تخمین آنها، این کار باعث خواهد شد که سرویس پخش عمومی با شکاف سرمایه‌گذاری 145 تا 235 میلیون پوندی روبرو شود. گرچه این محاسبات بر پایه فرضیات زیادی انجام شده که ممکن است در واقعیت رخ ندهند! به هر حال حتی اگر این اعداد زیاد هم دقیق نباشند، باز هم باید به کاهش بزرگی که در درآمد حاصل از تبلیغات ایجاد می‌شود، توجه کرد. همین موضوع به تنهایی می‌تواند عامل ایجاد بحرانی واقعی در سرویس پخش عمومی انگلیس باشد.
چگونه می توان با این مشکل کنار آمد؟ مالیات یکی از راهکارهای پیشنهادی است که شاید مفید واقع شود. عده‌ای پیشنهاد داده اند که با گرفتن یک درصد مالیات از سرمایه برگشتی تلویزیون‌های پولی و تلفن‌های همراه، می‌توان ضریب اطمینان خوبی برای ادامه کار سرویس پخش عمومی فراهم کرد. به این ترتیب می توان سالانه 280 میلیون پوند عاید آنها کرد.
باز هم تغییر؟
شاید یکی از خطرناک‌ترین تفکرات این باشد که مردم هنوز هم همان شیوه‌های سنتی تولید برنامه را دوست دارند و بودجه عمومی را باید صرف تهیه چنین برنامه‌هایی کرد. اما عده‌ای که دوست دارند هنوز هم به همان شیوه قبلی به کارشان ادامه دهند، باید درعوض به تولیدکنندگان شیوه جدید مالیات بدهند تا بتوانند از مزیت ادامه کار قبلی خود سود ببرند. این افراد به جای این‌که به تهیه برنامه‌های تعاملی و نسل جدید بپردازند؛ می‌توانند با پرداخت مالیات به تولیدکنندگان دیجیتالی با خیال راحت کار خود را دنبال کنند.
به هرحال دیر یا زود این اتفاق خواهد افتاد و تغییر، دامن قدیمی‌ها را خواهد گرفت. عصر تلویزیون رو به پایان است؛ درست مثل عصر کتاب‌های چاپی. این امر برای کسانی که نمی‌توانند دیجیتالی شوند، گران تمام خواهد شد. افرادی که تنها مهارتشان کار با دنیای تلویزیون است، به ناچار دستخوش ترس می‌شوند؛ درست مثل روزنامه‌نگارانی که فقط می‌توانند در روزنامه‌های چاپ کاغذی کار کنند و خود را با کار به شیوه آنلاین وفق نمی‌دهند.
اما این موضوع نمی‌تواند دلیلی برای بد بودن سرویس‌های آنلاین باشد. آن‌چه باید انجام شود، آموزش مهارت‌های لازم برای ایجاد این تغییر در افراد قدیمی‌تر است.
نظر شما