«وقتی تیم برنده می‌شود، مسئولان برای گرفتن عکس‌های یادگاری از هم سبقت می‌گیرند. همه سعی دارند هر طور هست با پیام تبریک، بودن در قاب عکاسان و با گفتارشان به شکلی موفقیت را به نام خود سند بزنند اما حالا که تیم باخته، هیچ کس پاسخگو نیست.» این علی اصغر یوسف‌نژاد نماینده مردم ساری است که به محمد علی آبادی و دیگر مدیران سازمان ورزش می‌تازد.
او که در تمام دو سال گذشته همراه با یحیی‌زاده، نجف‌نژاد و امیدوار رضایی از منتقدان بزرگ سازمان ورزش کشور بوده‌اند؛ این بار با حذف تیم ملی از بازی‌های جام جهانی یوسف‌نژاد معتقد است به اندازه کافی ورزش بهای مدیریت ناصحیح را پرداخته است و حالا زمان تغییرات در ورزش فرا‌رسیده است.
او در این باره به «خبر» می‌گوید: «ما نمایندگان مردم در فراکسیون ورزش مجلس شورای اسلامی از اتفاقاتی که در ورزش کشور می‌افتد، نگرانیم. به نظر ما در این سال‌ها برخورد دستگاه ورزش مسئولانه نبوده. به همین دلیل هم هست که مدام از این سازمان انتقاد می‌کنیم. اگر رفتارهای آقایان مسئولانه بود حداقل باید می‌آمدند و از مردم عذر می‌خواستند. ورزش قهرمانی مهمترین شاخصه برای بررسی عملکرد سازمان ورزش است. با حذف تیم ملی دیگر جای هیچ بهانه‌ای نیست.»
انتقاد از عملکرد سازمان ورزش در مجلس با ناکامی کاروان ورزشی کشور در المپیک به شدت ادامه پیدا کرد. خواسته نمایندگان برای پاسخگویی مسئولان ورزش کشور وقتی با بی‌تفاوتی نمایندگان سازمان ورزش مواجه شد، جو تعاملی میان نمایندگان مردم و مدیران سازمان ورزش را به چالش کشید.
تداوم ناکامی‌ها اما نشان داد این حساسیت نمایندگان مردم بحق بوده است. پس از انتقادات صریح یحیی‌زاده نماینده مردم تفت این بار یوسف‌نژاد به صف مخالفان علی آبادی پیوسته است. این نماینده مجلس درباره دلایلش برای انتقاد از علی آبادی می‌گوید: «موضوع ورزش فوتبال و حذف از جام جهانی نشان‌دهنده اشکالاتی است که در ورزش داریم. درباره عملکرد ورزش باید به شاخص‌ها توجه کرد و شاخص محاسبه موفقیت ورزشی، نتایج مسابقات مهم است نه هیاهو، تبلیغات یا بزرگنمایی و استفاده از احساسات مردم. این یک حقیقت است که ورزش ما در این سال‌ها سیر نزولی داشته و متولی دولتی آن نتوانسته ورزش را به سوی موفقیت ببرد.»
ناکامی فوتبال و آنچه برای محبوب‌ترین رشته ورزشی کشور رخ داد دلیلی محکمه‌پسند در دست یوسف‌نژاد است: «فوتبال ملی ما 4 سال قبل در سال 2005 در رده 15 جهان بوده اما الان پنجاه‌وسوم هستیم البته اگر با این ناکامی باز هم پایین‌تر نرویم. این نشان‌دهنده فوتبال ماست. در گروهی 5 تیمی نتوانستیم جایگاهی بهتر از چهارم داشته باشیم. در گروهی که 3 تیم شانس صعود داشتند و کارمان از همیشه ساده‌تر بود تیم ایران از مسابقات حذف شد.»
این همان رشته ورزشی بود که رئیس سازمان ورزش، رئیس فدراسیونش را به دلیل نرسیدن به جمع 16 تیم برتر جهان برکنار کرد اما حالا با حذف زودهنگام موجی از یأس و فوتبالزدگی را به مردم القا کرد. یوسف‌نژاد معتقد است آنچه باعث سقوط فوتبال ملی ایران شده، نه ضعف ساختارها که سوء مدیریت است: «ببینید ما حتی برای انتخاب مربی که یکی از ساده‌ترین تصمیم هاست در این سال‌ها مشکل داشتیم. دوره‌ای را با قلعه نویی سر کردیم. بعد دایی را با دخالت مستقیم و دستور سازمان ورزش برای تیم ملی آوردیم که نتیجه آن شد کسب 6 امتیاز از 5 بازی. مایلی‌کهن را 2 هفته در رأس تیم گذاشتیم و سرانجام به قطبی رسیدیم. البته نتایج تیم با قطبی قابل قبول است اما نتوانست مانع از حذف تیم شود. این بی‌ثباتی مدیریتی است که باعث این حجم بالای تغییرات متوالی می‌شود و خود به خود باعث سقوط یک رشته ورزشی می‌شود.»
اما یکی از مشکلات بزرگ نمایندگان مردم با سازمان ورزش در نحوه ارائه انتقاداتشان است. او در این باره می‌گوید: «ما دیروز صبح در این مورد جلسه داشتیم. بحث کردیم و از مسئولان سازمان و فدراسیون خواستیم که بیایند و پاسخگوی این ناکامی باشند.
وظیفه ما این است که با کار کارشناسی مشکلات را بگوییم. ما بر اساس واقعیت‌ها و بر اساس آنچه واقعاً رخ داده از سازمان ورزش انتقاد می‌کنیم. ما از رسیدن به این روز می‌ترسیدیم و همه فریادهای مان برای فرار از این عاقبت بود که نشد. ما از دخالت عوامل سیاسی و غیر کارشناس در ورزش نگرانیم. اغلب موارد از ورزش فوتبال و کشتی در مقاطع مختلف استفاده سیاسی شده است و هر روز این اتفاق بیشتر و بیشتر تکرار می‌شود. مردم چه گناهی دارند که باید تاوان استفاده سیاسی عده‌ای مدیر ناآشنا با ورزش را بدهند؟ چرا مردم باید جای شادی شاهد باخت و غم باشند؟»
شاید یکی از مواردی که همه فکر می‌کنند پس از این ناکامی رخ می‌دهد تشکیل کمیته علل ناکامی است. یوسف‌نژاد در این باره می‌گوید: «تشکیل گروه‌های علل باخت یک پروژه نخ‌نما است. دوستان در همه رفت‌وآمدهای شان به مجلس حتی یک گزارش محکمه پسند برای ناکامی‌های قبلی ارائه نکرده‌اند. این بار باید تصمیمی اساسی برای برخورد با این معضلات گرفته شود.»
و این تصمیم چه می‌تواند باشد؟ «اگر مدیریت ورزش مسئولانه برخورد می‌کرد، می‌آمد و از مردم عذر می‌خواست، حالا کمترین و حداقل کاری که مدیریت سازمان ورزش می‌تواند انجام دهد، عذرخواهی است، اینکه در پی این ناکامی استعفا بدهد و برود تا مدیریتی از جنس ورزش و توانا در اداره ورزش کشور، امور سازمان تربیت بدنی را بر عهده بگیرد.»
همین فرار از پاسخگویی سازمان ورزش باعث شده تا نمایندگان مردم در پی اجرایی کردن طرح وزارت ورزش باشند: «وقتی وزارتخانه داشته باشیم می‌توانیم از مسئولان ورزش جواب بشنویم. دیگر نمی‌توانند اینگونه برخورد کنند. ما از دولت هم می‌خواهیم برای کمک به نمایندگان در اجرای طرح یادشده همراهی کند که ورزش‌مان به سوی پیشرفت گام بردارد.»
نظر شما