فرزاد موتمن کارگردان مجموعه تلویزیونی «نون و ریحون» کارگردانی این مجموعه را به کار در ستاد جنگ​های نامنظم تشبیه کرد.

به گزارش خبرآنلاین، «نون و ریحون» به عنوان تنها مجموعه کمدی ماه مبارک رمضان از روزهای اولیه پخش مورد توجه تماشاگران تهرانی خود قرار گرفت. فرزاد موتمن در اولین تجربه مجموعه​سازی خود سراغ کاری متفاوت با کارنامه فیلمسازی خود و حتی مجموعه​های شبانه تلویزیون رفت. «نون و ریحون» که براساس داستان ساده گرد هم آمدن تعدادی جوان و راه​اندازی رستورانی توسط آنان شکل گرفته بود با فرم و ساختاری متفاوت از مجموعه​های معمول تلویزیون روانه آنتن شبکه پنج سیما شد.

کارگردان «نون و ریحون» پرونده موفقی در ساخت فیلم سینمایی دارد؛ همین مسئله موجب شده بود تا انتظارات از او برای ساخت مجموعه تلویزیونی​​اش بالا برود. موتمن تمامی این انتظارات را باید در شرایطی تامین می​کرد که مدت بسیار کوتاهی برای ساخت این کار داشت. 

در سال​های اخیر تجربه همکاری با تلویزیون را با ساخت فیلم​های تلویزیونی داشتید اما در مورد مجموعه​سازی اقدامی نکرده بودید؛ کارگردانی یک مجموعه مناسبتی را چطور پذیرفتید؟
نمی​دانم برچه اساسی من به عنوان کارگردان «نون و ریحون» انتخاب شدم، اصلاً قرار نبود سریال بسازم و می​خواستم تولید یک پروژه سینمایی را شروع کنم که آقای علیرضا سرتیپی با من تماس گرفت و اطلاعاتی در مورد این مجموعه به من داد و تاکید کرد باید با سرعت بالایی کار تولید شود؛​ روزی ده پانزده دقیقه باید می​ساختیم. شنیدن این​ها علاقمندم کرد این جنس کار را تجربه کنم؛ کاری که پیش از این تجربه​​اش را نداشتم. مجموعه​سازی در این شرایط مثل کار در ستاد جنگ​های نامنظم است. کاری را شروع می​کنی که متن آن آماده نیست و 26 قسمت را باید براساس سیناپس سه صفحه​​ای بسازی و همه چیز در جریان کار شکل می​گیرد. تجربه وسوسه​ انگیزی بود. گاهی وقت​ها دوست دارم سراغ کارهایی بروم که در گذشته مانند آن را تجربه نکرده باشم. ما باید مجموعه​ای را باسرعت و استاندارد می​ساختم؛ این نکاتی بود که از ابتدای راه در ذهنم شکل گرفت.

شما از وسوسه انگیزی این نوع کار می​گویید اما قبل از آن کار سخت و سنگین به نظر می​رسد، نگران این مسئله نبودید؟
نه واقعاً. بیش از 80 روز است که مشغول تولید این مجموعه بودم اما اصلاً احساس خستگی نمی​کنم...

چرا؟
گروه خیلی خوبی برای تولید این کار گرد هم آمده​اند، کار خوب پیش رفته و تهیه​کننده بسیار باشعور و فهمیده​ای در راس کار است و خواسته و اهداف من را به عنوان کارگردان درک می​کند برای رسیدن به برنامه​هایم در کنارم است. بازخوردها نیز در واکنش به نتیجه کار مثبت بوده که همین مسئله موحب می​شود تا از کار سنگین تولید «نون و ربحون» خسته نشوم.

تاکید کردید گروه خوبی شما را در تولید این کار همراهی می​کنند؛ بازیگران انتخاب خودتان بودند؟
بازیگران را با مشورت نویسنده، مدیران شبکه و تهیه​کننده انتخاب کردیم و تلاش کردیم این گروه کسانی باشند که کار آنان برای تماشاگران مجموعه​های تلویزیونی آشنا باشند.

یعنی خودتان با انتخاب چهره​های آشنا برای تماشاگران تلویزیون تاکید داشتید؟
به هر حال تماشاگران به دیدن تصاویر این بازیگران در تلویزیون عادت کرده​اند و قطعاً افراد مناسب​تری برای مجموعه​ای شبانه هستند؛ از سوی دیگر بازیگران سینما را نیز وارد کار می​کنم اما حضور آنان در لحظات کوتاهی است.

شما به عنوان کارگردانی دقیق در سینما شناخته شده​اید که در فیلمسازی خود نکات ظریفی را رعایت می​کنید. اما دقیقاً تولید مجموعه​ای مناسبتی آن هم در فرصتی کوتاه کاملاً نقطه مقابل این شیوه کار است.
قطعاً نمی​توان یک مجموعه مناسبتی را با فیلمی سینمایی مقایسه کنیم. هر یک از این​ها ویژگی خاص خودش را دارند که عملاً​ نیز لازم نیست همه ویژگی​های یکدیگر را داشته باشند. ما برای ساخت این مجموعه کاملاً پراکنده کار می​کنیم، از برخی بخش​های داستان بی​اطلاعیم، گاه در مورد شخصیت​هایی صحبت می​کنیم و آن​ها را مقابل دوربین می​آوریم که از سرنوشت آنان اطلاع چندانی نداریم. این​ها سرشت و طبیعت چنین کاری است. اگر فیلم سینمایی را یک رمان بدانیم، سریال مناسبتی روزنامه است. در روزنامه از اشتباه تایپی تا اخباری که بعدها تکذیب می​شود وجود دارد، گاه آشفتگی​هایی در صفحه​بندی روزنامه می​بینیم و هیچ یک از این​ها در رمان وجود ندارد. برای ساخت مجموعه مناسبتی که هر شب روی آنتن می​رود باید ویژگی​های آن را به درستی در نظر گرفت.

این​ها قابل پذیرش است اما به نظر می​رسد این شکل کار برای شما در مقام کارگردانی که رعایت جزئیات و وارد کردن نگاه خاص خودتان به کارهایتان ویژگی مشخص آثارتان از جمله «شب​های روشن»، «هفت پرده» و «صداها» است، دشواری کار بیشتر به نظر می​آید.
با وجود همه این​ها وقتی به من می​گویند یک مجموعه مناسبتی بساز می​دانم که باید چطور کار کنم. در این نوع مجموعه​سازی به کلی شکل ساخت فیلمی همانند «شب​های روشن» را از ذهنم دور می​کنم. تعداد برداشت​های ما خیلی کم است و گاه برخی صحنه​ها را با دو دوربین می​گیریم. در این کار دیگر چهار ساعت زمان را برای دکوپاژ یک صحنه صرف نمی​کنم. سر صحنه می​رویم و همه چیز آنجا شکل می​گیرد.

یعنی به راحتی این دو کار را تفکیک می​​کنید...
بله کاملاً. من صنعتی کار می​کنم؛ گاه خودم را در اختیار کاری مثل «شب​های روشن» قرار می​دهم و گاه «نون و ریحون».

البته در همین کار مناسبتی و شبانه نیز می​توان رگه​هایی از نگاه متفاوت شما را یافت؛ نگاهی که به طور مشخص در کمدی متفاوت مجموعه دیده می​شود.
به هر حال جنس دکوپاژها از نوعی است که من کار می​کنم. البته از قسمت 16 به بعد، برخی از صحنه​ها را بهرنگ توفیقی کارگردانی کرده؛ وقتی به حاصل کار او نگاه می​کنیم می​بینیم تفاوت چندانی با نوع دکوپاژهای من ندارد

دلیل حضور او به عنوان کارگردان دوم مجموعه فرصت کوتاه برای آماده کردن مجموعه بود؟
از ابتدای کار فکر می​کردیم ممکن است زمانی در مرحله تصویربرداری عقب بیافتیم و لازم باشد فرد دیگری به کمک من آید. در این مدت زمان تولید دو هفته متن بسیار دیر به دست ما می​رسید و روزهایی بود که به دلیل نبود متن فقط یکی دو صحنه برداشت می​کردیم. از این رو لازم دانستم کسی که خودش تجربه فیلمسازی نیز داشته از ابتدای راه در کنارم باشد و بهرنگ توفیقی که از زمان «پوپک و مش​ماشالله» با من همراه بود، مسئولیت کارگردانی بعضی از بخش​ها را از قسمت 16 به بعد برعهده گرفت. از نتیجه کار او راضی هستم و تصور نمی​کنم تفاوت چندانی با کار خودم در این مجموعه داشته باشد.

یکی از حواشی نخستین مجموعه تلویزیونی شما شوخی​های موجود در آن بود. در گفت​و​گو با نویسنده روشن شد که این شوخی​ها از ابتدا در متن وجود داشته اما در جریان پخش همین نکات حاشیه​ساز شد. چرا این​ شوخی​ها وارد متن شد و چطور بعد از مدتی به طور کلی ناپدید شدند؟
پیش از آنکه ساخت مجموعه را شروع کنیم در جلسات با مدیران شبکه پیشنهاد قرار گرفتن این شوخی​ها از سوی آقای نعمتی نویسنده متن مطرح شد. او اصرار داشت این​ها در متن وجود داشته باشد تا به نوعی تلویزیون نیز نسبت به اتفاقاتی که در یکسال اخیر در جامعه رخ داده، واکنش نشان دهد. اما بعد از پخش اولین قسمتی که این شوخی​ها در آن وجود داشت با واکنش گسترده​ای روبرو شدیم. این شوخی​ها به صورت بلوتوث روی گوشی​های موبایل رد و بدل شد و شبکه​های تلویزیونی خارجی روی آن مانور دادند. در این زمان بود که مدیران شبکه ترجیح دادند از این شوخی​ها عقب​نشینی کنند و در نتیجه تعداد زیادی از شوخی​های اینچنینی از مجموعه حذف شد.

حذف این بخش​ها به کار شما به لحاظ هنری لطمه نزد؟
به هرحال کار از نظر فرم لطمه خورد اما از ابتدا نیز بسیار تعجب کرده بودم که با وجود این شوخی​ها در مجموعه موافقت شده بود.

در جریان حذف این بخش​ها داستان اصلی نیز تغییر پیدا کرد؟
بعضی دیالوگ​ها تعدیل شد. به هرحال توجه​ها به این سریال جلب شده بود و باید به گونه​ای عمل می​کردیم که این هیچ مشکلی برای ادامه کار به وجود نیاید.

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 91537

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
9 + 6 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 3
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • صدرا IR ۰۵:۲۸ - ۱۳۸۹/۰۶/۲۱
    0 0
    واقعا سريال بدي بود توهين به بيننده علاوه بر بدي بسياري از مطالب متاسفانه 2 نفر خانمي كه چادري بودنند واقعا كلاش و دروغگو و سوء استفاده گر بودند و شهرستاني‌ها را نديد پديد نشان داد كه به محض رسيدن به تهران اصالت خود را فراموش كرده و از شدت استفاده از امكانات تهران خودش را داشت خفه مي كرد، در ضمن حرفهايي كه هيچ وقت بين يك زن و مرد نامحرم مطرح نمي‌شد به راحتي بين اين افراد مطرح مي شد در كل كاش كمي به شعور بيننده احترام مي گذاشت
  • علي IR ۰۹:۱۵ - ۱۳۸۹/۰۶/۲۲
    0 0
    كسي آخر از ماجراي به دنيا آمدن راوي داستان سر در نياورد! به عبارت ديگه يك سريال بي سر و ته به خورد مردم داده شد.حيف بودجه هايي كه خرج چنين سريالهايي مي شود. هر چند كه اين سريال اگه براي بيننده هاي عزيز وگرامي تلويزيون!! آب نداشت ولي براي آقاي مؤتمن و بقيه ي دست اندر كاران آن حسابي نان داشت!!
  • بدون نام IR ۱۶:۳۶ - ۱۳۸۹/۰۶/۲۲
    0 0
    چه پایان نامعلوم و مزخرفی داشت این سریال