«منوچهر احترامی» که روزگاری مرحوم کیومرث صابری فومنی (گل آقا) دربارهاش گفته بود «به نثر و شعر او رشک میبرم»، از دنیا رفت تا از امروز، مخاطبان پرشمار احترامی نیز در حسرت نثرها و شعرهای دلنشین او بمانند و فقط به خاطره پنجاهساله اما جاودانش در عرصه طنز اکتفا کنند.
احترامی یکی از معدود نویسندگانی بود که با تسلط کمنظیرش بر سبکهای گوناگون ادبیات فارسی، توانست تبدیل به نویسندهای برای تمام نسلها شود و از شعرهای جذاب کودکانه تا متنهای ظریف و پرکنایه سیاسی را به مخاطبانش هدیه کند.
احترامی خالق «حسنی نگو یه دسته گل»، پرتیراژترین کتاب شعر کودکانه ایران بود که تبدیل به خاطره چند نسل شده است. از میان امضاهای مستعار احترامی نیز میتوان «م. پسرخاله» و «الف. اینکاره» را نام برد.
یک سال و نیم قبل، احترامی در مراسم نکوداشت خود در خانه هنرمندان، متواضعانه گفته بود «همیشه دوست داشتهام نادانیهایم را کم کنم و همیشه غصه میخورم که چرا عمر نوح نداریم تا بخوانیم و نادانستههایمان را برطرف کنیم.» از امروز و با مرگ او، این غصهاش به شکلی دیگر برای ما باقی میماند.
نظر شما