پیشنهاد اخیر غرب مشکوک است

اوایل هفته گذشته اعلام شد که در جریان مذاکرات جمهوری اسلامی با آمریکا، روسیه و فرانسه در وین، طرح پیشنهادی محمد البرادعی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، برای حل اختلاف بر سر برنامه‌های هسته‌ای ایران در اختیار نمایندگان کشورهای شرکت‌کننده قرار گرفت. براساس این طرح، قرار شده است که ایران حدود 75 درصد اورانیوم که تا خلوص 5/3 درصد غنی‌سازی شده برای دریافت مقدار لازم اورانیوم با خلوص 75/19درصد برای استفاده در رآکتور تحقیقاتی تهران به روسیه ارسال کند.
اورانیوم غنی شده تا خلوص مورد نظر سپس به فرانسه ارسال و محصول نهایی به شکل لوله‌های سوخت که قابل کاربرد در رآکتور تهران خواهد بود در اختیار ایران قرار خواهد گرفت. پس از طرح این مسئله بود که علی لاریجانی،  در بازگشت از وین به این مسئله واکنش نشان داد و اعلام کرد «در سفر اخیر به ژنو هم بر اساس مذاکراتی که داشتیم این تلقی برای من بیشتر شد که غربی‌ها اصرار دارند به سمت نوعی فریبکاری بروند » داریوش قنبری از جمله اعضای فراکسیون اقلیت پیشنهاد اخیر غربی‌ها را به معنای نادیده گرفتن حلقه کامل سوخت هسته‌ای ایران می داندکه  ایران با هزینه‌های فراوان آن را به دست آورده است. با وی درباره تحولات اخیر پرونده هسته‌ای ایران گفت‌وگو کردیم.

*آقای قنبری! ارزیابی شما از مذاکرات اخیر کشورمان و سه قدرت غربی چیست؟

به اعتقاد من نتایج مذاکرات صورت گرفته برای ارسال سوخت هسته‌ای ایران برای ارسال به کشور ثالث بسیار نگران‌کننده و مشکوک است چون شواهد امر حکایت از آن داردکه از 1600 کیلوگرم اورانیوم غنی شده باید 1200 کیلوگرم جهت غنی‌سازی به روسیه فرستاده شود. این‌کار به معنای نفی تمام دستاورد‌های چند ساله کشور است.

*ولی ایران با این کار حسن نیت خود در زمینه صلح‌آمیز بودن فعالیت‌های هسته‌ای خود را دو چندان می‌کند؟

بله، اما پیشنهاد غربی‌ها برای ارسال اورانیوم به دو کشور و تبدیل آن به میله سوخت تعجب برانگیز است چون در حال حاضر ما چرخه کامل سوخت هسته‌ای را به عنوان مهمترین دستاورد کشور در اختیار داریم و این کار یعنی نادیده گرفتن حلقه کامل سوخت هسته‌ای ایران.

*اما مقام‌های کشورمان هنوز چنین طرحی را نپذیرفته‌اند؟

درست است، ولی چنین روندی به هیچ‌وجه مطلوب نیست چون ما چرخه سوخت هسته‌ای را در اختیار داریم. معتقدم چنین مبادله‌ای بسیار بحث برانگیز است. زیرا حجم گسترده‌ای از اورانیوم در مقابل حجم اندکی از اورانیوم غنی شده مبادله می‌شود. ضمن آنکه کشور‌های غربی پذیرش این مسئله توسط ایران را به عنوان دستاورد خود عنوان می‌کنند. اگر چنین مسئله‌ای توسط ایران پذیرفته شود به معنی واگذاری تمام دستاورد‌هایی است که با هزینه گزافی به دست آمده است.