داستان «احساس تکلیف» و «امر به معروف و نهی از منکر» در رسانه های ما گاهی اوقات به ماجرای «امر به منکر» و ترویج آن منجر می‌شود و ... یک خبرگزاری دو گزارش تصویری از نقاط خاصی در تهران منتشر کرده که جدای ارتباط جالب تیتر و عکس‌ها، نکات دیگری را در خود جای داده است. اتفاقی که در برخی رسانه های دیگر نیز بارها افتاده و می افتد.
تیتر این گزارش ها «نمایشگاه مد و آرایش در خیابان ها و اماکن عمومی شهر» است اگرچه در تصاویر منتشر شده، صورت خانم ها به صورت فلو یا محو شده است اما مشخص نیست منظور عکاس محترم و البته تیزبین از کلمه «آرایش» چیست. ضمن اینکه مشخص نیست آیا «مد» به صورت عام، مذموم است یا تنها اینجا؟
و اما چند نکته:
الف) برخورد با منکرات در جامعه اسلامی باید چگونه باشد؟ این گونه گزارش‌ها اگر برای تماشای همه مردم است که هیچ _ اگرچه برخی شبکه‌های ماهواره‌ای هم همین کار را می‌کنند و چرا باید با آن مقابله کرد با این نه؟ _ ولی اگر برای تذکر به مسئولان است آیا بهتر نیست به مسئولان مربوطه _ هنوز لیست دقیقی از بخش مربوطه در دسترس نیست _ به شکل اختصاصی گزارش شود به جای اینکه عکس خواهران و دختران و مادران همشهری، همسایه و گاه اقوام خودمان را روی شبکه جهانی منتشر کنیم؟ بالاخره که خود ایشان و یا آشنایانشان با وجود دست کاری عکس ها، آنها را می شناسند؟
ب) آیا این شیوه رسانه ای کردن معضلات اجتماعی، «سیاه نمایی» نیست؟ و تنها انتشار عکس هایی مثلا از حاشیه نشینان و یا کودکان کار در سطح خیابان های پایتخت جمهوری اسلامی ایران، سیاه نمایی محسوب می‌شود؟ و آیا اساسا معیار تشخیص اینکه چه گزارشی و انعکاس ملی و بین المللی آن، سیاه نمایی است و چه گزارشی نیست؛ شما هستید؟
ج) اگر بی‌بی‌سی فارسی و یا صدای آمریکا با پخش این تصاویر طعنه های سنگینی به نظام وارد سازند و مثلا بگویند در 33 سالگی انقلاب و در دوران حاکمیت اصولگرایان در کشور، فضای اجتماعی به هیچوجه با معیارهای انقلاب اسلامی همخوان نیست؛ چه باید گفت؟ اصلا اگر همین تیتر گزارش را به عنوان یک خبر اعلام کنند: تهران؛ نمایشگاه مد و آرایش دختران شده است» آیا رسانه ها در صدد پاسخگویی فعال بر نمی‌آیند؟ به عبارتی چه کسی خوراک تبلیغاتی این رسانه ها را تامین کرده است؟
د) بر فرض اینکه در تهران، هیچ خانم محجبه‌ای وجود ندارد و طبق گزارش منتشر شده، تهران به نمایشگاهی از مد و آرایش تبدیل شده، آیا انتشار این عکس ها با گستره ای جهانی بر روی شبکه وب، به نوعی ترویج «منکر» نیست؟ مثلا آیا خوب است که برای نشان دادن قبح رفتارهای غیراخلاقی و یا خلاف شرع، با انتشار تصاویری از آن به دیگران بگوییم: «ببینید این کارها خلاف شرع است؛ پس انجام ندهید!»
ه) اصولا به نظر نمی‌رسد در دین عزیز اسلام و نظام جمهوری اسلامی، استثنایی برای گناه قرار نداده‌اند؛ به عبارتی «گناه»، گناه است؛ چه یک عکاس و دبیر سرویس عکس با هدف روشنگری اذهان عمومی(!) یک طرف کار باشد چه یک نفر در خیابان! چطور اگر یک جوان در خیابان برای مدتی به یک خانم با هر وضعی خیره شود، گناه است و ایراد دارد اما عکاس محترم این گزارش‌ها، برای شکار برخی لحظه های واقعا خصوصی و دو نفره _ حالا به هر شکلی و حتی در پارک _ اجازه داشته سوژه های خود را زیر نظر بگیرد که مثلا آن آقای جوان زمانی که به آن خانم جوان نزدیک شد؛ شاتر را فشار دهد! گویا برخی مسلمان تر از برخی دیگر هستند و ما خبر نداریم.
و) اگر یکی از اقوام مدیران این رسانه، به طور اتفاقی عکس شان در میان این عکس‌ها باشد، برخورد مدیریت با گزارش های تصویری چیست؟ آیا عکس او را حذف نخواهد کرد؟ آیا ناراحت نخواهد شد؟ منظور من این است که آیا این افرادی که در دو گزارش مجزا، تقریبا شبیه متهم معرفی شده اند، فرزندان این ملک و مملکت نیستند؟ چطور در زمان انتخابات ما با افتخار از این جماعت یاد می کنیم ولی حالا عکس آنها را شطرنجی می کنیم؟! داستان چیست؟ تکلیف بنده مخاطب چیست؟ در آن زمان با هر وضعی با افتخار تصویر او را با انگشت جوهری منتشر می کنیم و حالا...
ز) شاید به نگارنده این سطرها خرده بگیرید که چرا بر اساس نوشته خودت، این انتقادها را به طور خصوصی به مسئولان آن رسانه محترم منتقل نکردی؛ درست است اما از آنجا که قبل تر این اتفاق افتاده و نتیجه ای نداشته؛ بهتر دیدم این بار حداقل بنویسم. حرف اصلی هم این بود که قبل از انتشار این عکس ها، تنها تعداد محدودی آن را دیده بودند اما به لطف رسانه ای شدن حالا میلیون ها نفر در داخل و خارج کشور؛ به نمایشگاه «مد و آرایش» سر زده و در آن پیاده روی می‌کنند؛ و این جدای سر و صداهایی است که شاید فردا و پس فردا تنها به مدد همین چند عکس از گوشه و کنار کشور بلند می‌شود...
برخی تصاویر این دو گزارش تصویری را در ادامه خواهید دید.
نظر شما