اخلاق مخابراتی

عرش الهی ، مرکز بی نهایت شماره ای اتصال با آفریده هاست. هر کس از هر جا و هر زمان و به هر زبان می تواند با این مرکز ، گفتگو کند. بی آنکه خطی روی خطی بیفتد.

خدا در مرکز ملکوتی دعا ، هر لحظه اماده دریافت پیام « نیاز» است. هفده رکعت نماز در پنج نوبت ، کد تماس با خداست که در عدد «17 - 24434 » خلاصه می شود.

کسی که روزی پنج بار با او تکلم می کند ، از تنهائی در می آید ، کلیم خدا می شود و احساس بی پناهی نمی کند.

خدا که آن سوی خط تماس است ، دوست دارد در خوشی ها هم سراغ از او بگیریم ، نه فقط وقتی که گرفتار می شویم و به دردسر می افتیم. بی معرفتی است که وقتی « مضطر» می شویم از اورژانس « دعا» استمداد کنیم و انتظار کمک فوری داشته باشیم.

او همیشه گوش به زنگ ماست . مائیم که گاهی حوصله حرف زدن با او را نداریم. یا تماس و دعوت او را بی جواب می گذاریم. شیطان سعی می کند در جبهه معنوی ، رابطه ما با خدا را قیچی کند ، یا روی خط نیایش

« پارازیت ریا» بیندازد. مکالمه ما با مرکز ، نباید قطع و وصل شود ، یا صدایش خش خش داشته باشد.

باید « دیش » رحمت گیر را بر بام بلند نیایش نصب کنیم و دریافت کننده دل را روی طول موج « اجابت » تنظیم کنیم ، تا صدای استجابت دعا به گوش دلمان برسد. اگر « امن یجیب » که رمز اجابت است نتوانست خط ما را باخدا مرتبط سازد ، باید دید کدام گناه و غفلت موجب قطع تماس شده است ؟ گاهی قساوت دل و غذاهای حرام و دوستان بد ، در سیستم ارتباطی ما با خدا اختلال ایجاد می کنند و خطوط تماس را می پوسانند و صدایمان به خدا نمی رسد.

برای وصل مجدد خط ، هم پرداخت هزینه لازم است و هم تعهد.

هزینه اش ، توبه و استغفار و اصلاح و عمل صالح است ، تعهدش هم آن است که قول بدهیم از حلم صبر و ستاریت خدا سوء استفاده نکنیم ، والا همیشه در معرض خطر اختلال و قطع ارتباطیم.

گاهی تنها یک « یا رب » خالصانه ، یک آه برخاسته از دل ، یک قطره اشک ندامت ، یک دل شکسته و یک توسل بی ریا ، ما را به خدا وصل می کند.

پیش شماره ارتباط با خدا ، حمد و ثناء و صلوات است . اگر محبت و معرفت « اهل بیت » را داشته باشیم « آل محمد» به ما خط می دهند ، آنگاه می توانیم یا چهارده خط مستقیم با خدا مرتبط شویم .« ولایت » تلفن همراه ما برای تماس با شبکه ملکوتی خداست.

حیف است که در جهل ارتباطات ، با خدا و رسول و اهل بیت ، رابطه نداشته باشیم.