۰ نفر
۳۰ آذر ۱۳۹۶ - ۰۸:۲۴
خودبینی مانع توسعه

همیشه خود بینی مانع پیشرفت است. افرادی که خودبین هستند حاضر نیستند عیوب خود را ببینند و لذا همیشه درجا می زنند و دیگران هم از آنها دور می شوند. اما سوال این است که در سطح اجتماعی هم ممکن است خودبینی وجود داشته باشد و آیا اگر داشت مانع توسعه نیست؟

در بسیاری از موارد می شود که کشوری فقط به داخل خود توجه می¬کند و از آنچه در خارج می گذرد بی خبر است و یا اینکه آنهائی که مدیریت را در دست دارند بی خبرند و یا خود را به بی خبری می زنند و بقیه مردم هم رها هستند که یا کار به این کار ها ندارند و یا اصولا غرق در شگفتی های دیگران هستند و همیشه آرزو دارند کاش در جای دیگر بودند و دائما کشور خود را تحقیر می کنند. که البته این گروه، هم حق دارند و هم ندارند. حق دارند که زیبائی های دیگران را تحسین کنند ولی حق ندارند که از کشورخود دست شسته و گمان کنند که هموطنانشان دیگر توان کار ندارند.
مسئله اینجاست که مسئولان دلسوز کشور حق ندارند صرفا فعالیت های کشور خود را با خودش مقایسه کنند. اگر چنین شد آنوقت زمان درجا زدن و از خود راضی بودن و از خود سپاسگزاری کردن فرا می رسد.
بسیار دیده شده که گفته اند هیچکس را با هیچکس نباید مقایسه کرد. این از جهتی درست است تا نکند فردی سرخورده شود و از استعدادش در جهتی که می تواند، حداکثر استفاده را نکند. ملت هم همینطور است ممکن هر ملتی استعداد هایی داشته باشد که در نوع خودش بی نظیر باشد و بتواند در سطح جهانی در آن صفات بدرخشد. اما اگر درها را به روی خود بست و فقط خودش را با خودش مقایسه کرد آنوقت زمان عقب افتادگی فرا می رسد.
بنابراین ضمن خودباوری باید با بیرون ارتباط داشت، جهان را دید، پیشرفت ها را مقایسه کرد، نقد و انتقاد ها را شنید و با انتخاب بهترین گزینه ها و با حفظ استقلال به کوشش پرداخت. بعضی برنامه هست که هر ملتی با هر سلیقه ای به عنوان زیرساخت به آن نیاز دارد و نمی تواند از آن غافل باشد. به طور مثال، آمایش سرزمینی ویا اجرای طرح کاداستر چیزهایی نیست که کسی بتواند از آنها غافل باشد. اگر در همین دو مورد ما خودمان را با کشور همسایه ترکیه مقایسه کنیم آنوقت می بینیم که چقدر عقب هستیم. حال هر چند مقاله بنویسیم و از رشد مقالاتمان سخن بگوئیم به جائی نمی رسیم.
از این رو فقط خود را با خود مقایسه کردن عُجب می آورد. و شاید بعدش هم تکبر. اما تکبری که خیلی زود به خجالت تبدیل می شود!
آدم خودش را قبول داشته باشد بد نیست ولی اندازه دارد. نه خودکم بینی و نه خود بزرگ بینی، بلکه واقع بینی. در بحث ملی هم همین است. خود بینی فردی و خود بینی اجتماعی هر دو بد است. عُجب از خود راضی بودن و از خود متشکر بودن است چه فردی باشد و چه اجتماعی!
بسیاری از برنامه¬ها هست که جمعی را قانع می کند و همه از هم تعریف می کنند و وقتی دولتی رفت، و دولتی دیگر آمد آنوقت معلوم می شود چه خبر است.
وقتی خودمان را با خودمان مقایسه می کنیم به هم تبریک می گوئیم، به هم جایزه می دهیم، و برای هم جشن می¬گیریم و یا یک فرد را در چند جا پشت سرهم تقدیر می¬کنیم و ...و از خدمات یکدیگر تمجید، و یا بده بستان می¬کنیم؛ نظیر خوداستنادی بی¬حد درکارهای پژوهشی! این هم یک نوع خودبینی است و یا شاید فریبکاری! اما وقتی خودمان را با پیشرفتهای دنیا مقایسه می¬کنیم سرافکنده می شویم و اینکه ما تا رسیدن به وضع مطلوب و کار در بازار رقابت چقدر فاصله داریم.
بحث تجارت در سطح منطقه و بین الملل هم از آن موارد است. چه فرصتهایی که ما داریم و آن را به راحتی می¬سوزانیم و کسی هم به کسی بد نمی¬گوید و همواره آن را توجیه می کنیم؛ نمونه آن بازار قطر و روسیه و عراق!! ولی در عوض می بینیم همیشه جلسات ما برای دادن جائزه پر رنگ است. و کمتر جلسه¬ای است که آخرش به دادن جائزه ختم نشود ولی در صحنه عمل می بینیم که دستاوردی نداشته ایم. این یعنی خود بینی. چه فردی باشد و چه ملی!

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 738736

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
2 + 3 =