چشم‌انداز مدیریت جهانی در 2020 / 1410

جفری ساکس*: تا سال 2020، زمین نیاز به یک سیستم موثر مدیریت جهانی دارد تا توسعه متوازن را مدیریت کند. این کار نیاز به ارتقای سیستمی در چهار حوزه دارد.

ابتدا، سیاست‌ها باید نظرات فنی را در نظر بگیرند. در مذاکرات بین‌المللی مانند کنفرانس آب‌وهوایی کپنهاگ، مذاکره‌کنندگان زمان زیادی را به بحث در مورد مسائل قانونی توافق‌ها گذراندند، ولی مدت بسیار کمتری به بحث در مورد انتخاب‌های فنی گذشت. یک تمایل عمومی وجود دارد که هدف‌ها بدون استراتژی‌های تکنیکی اعلام شوند و سپس خود هدف از دست برود. سازمان ملل متحد باید در ادامه راه کنفرانس کپهاگ، گروه‌هایی از متخصصین را شکل دهد تا از مسائل عملی کاهش و سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی پشتیبانی کنند. در عرض چند سال، یک سازمان زیست محیطی جهانی جدید باید تشکیل شود تا بر پیمان‌های عمده نظارت داشته باشد و امکان پشتیبانی فنی از آنها را فراهم کند.

دوم، سرمایه‌گذاری‌های عمومی و خصوصی در فناوری‌های جدید باید به عنوان بخشی از یک سیستم متمرکز مدیریت شود. تقریبا تمام چالش‌های زیست‌محیطی، از انتشار گازهای گلخانه‌ای تا آلودگی منابع آب زیرزمینی، نیاز به انتقال فناوری دارند. دستیابی به این هدف نیاز به ترکیبی از سرمایه‌گذاری عمومی و خصوصی دارد. بخش عمومی در برابر مسائلی چون نظارت، قوانین و ایمنی و آگاهی عمومی مسئول خواهد بود؛ بخش خصوصی در سرمایه‌گذاری‌های سودآور پیشرو خواهد بود؛ به خصوص در تحقیق و توسعه. هر دو سمت نیاز به هماهنگ کردن اقدامات خود با هم و جستجو برای همکاری‌های موثر دارند.

سوم، لابی کردن شرکت‌ها باید مهار شود: این یکی از بزرگ‌ترین خطرها بر سر راه توسعه متوازن است. در ایالات متحده، تاثیر شرکت‌ها از طریق لابی کردن، حمایت مالی از مبارزات انتخاباتی و کمپین‌های حقوقی گمراه کننده تبدیل به مانع بسیار بزرگی بر سر راه قوانین موثر اقتصاد و محیط‌زیست شده‌اند. برای مثال، لابی‌های سنگین توسط وال استریت منجر به کاهش قوانین و مقررات اقتصادی شد که در نهایت به بحران اخیر ختم شد، و فشار از سوی صنعت انرژی اقدام جهت مقابله با تغییرات آب‌و‌هوایی را به تاخیر انداخته است. برخی از کشورها با موفقیت چنین تاثیرگذاری را از طریق حمایت مالی عمومی از انتخابات‌ها و ابزار دیگر کاهش داده‌اند. ایالات متحده نیز باید از الگوی مشابهی پیروی کند.

و در نهایت اگر قرار باشد که توافق‌های بین‌المللی در مورد آب‌وهوا، استفاده از زمین و تنوع زیستی به موفقیت برسند، حمایت مالی جهانی برای کشورهای فقیرتر باید افزایش یابند. آمار ارسال کمک به کشورهای فقیر ناراحت‌کننده است. کشورهای ثروتمند همیشه وعده حمایتی را می‌دهند که هیچ وقت نمی‌رسد. دو پیشنهاد ارائه شد که می‌تواند اوضاع را بهتر کند: یک مالیات کوچک روی نقل و انتقال‌های مالی بین‌المللی، و یک مالیات جهانی روی انتشار کربن. هر دوی این‌ها باید در کنار فرم‌های سنتی‌تر کمک اجرا شوند تا یک منبع قابل اعتمادتر را برای کمک‌های مالی توسعه‌ای فراهم کنند.

*مدیر انستیتوی زمین در دانشگاه هاروارد

نیچر- ترجمه: مجید جویا