جهانِ بدون روحانی

جهان بدون روحانی جای خطرناک تری برای زندگی است. چون :
1- پوپولسیم و مردم فریبی که امروز اروپا و آمریکا را در نوردیده و مشتاقان و مقلدانی در میان شیفتگان قدرت در سراسر جهان پیدا کرده، جانی تازه خواهد یافت. تقویت گام به گام پوپولیسم نمی تواند نتیجه ای جز تسریع افول دموکراسی ها، کرامت انسان ها و راه حل های خردمندانه برای مشکلات جوامع داشته باشد. حسن روحانی به همراه وزیر امور خارجه دانای او، امروز صدای عقلانیت و اعتدال ایران در مواجهه عالمانه با دنیایی مستعد فریب در کشف راه حل های سیاسی است. نباید متعجب شویم اگر بعد از شکست روحانی، شور و شعف، روح و جان پوپولیست های جهان و از جمله سر تا پای دونالد ترامپ را فرابگیرد.
2- با کنار رفتن ادبیات "اعتدال و تدبیر"، گفتمان "خشونت و افراطی گری" فرصت تنفس بیشتری خواهد یافت. در اینصورت باید انتظار داشته باشیم که از داعش و منافقین و اسرائیل تا جنگ طلبان آمریکا و عربستان سعودی نخستین کسانی باشند که به جشن و پایکوبی شکست روحانی در انتخابات می نشینند. آنها امید خود را برای تشکیل ائتلاف های ضد ایرانی و بازنمایی جمهوری اسلامی ایران به مثابه پیش برنده توطئه "هلال شیعی" بازخواهند یافت و به هر آنچه نیاز دارند تا ایران را در محور شرارت، ایران هراسی، بازگرداندن تحریم و فشار سیاسی و حتی گستراندن سایه جنگ بر فراز منطقه ما احیا کنند، دست می یابند.
3- پیروزی محافظه کاران انعطاف ناپذیر در ایران، یکبار دیگر شکاف شیعه و سنی را در جهان اسلام تقویت خواهد کرد. مهم نیست که رئیس جمهور بعدی ما چقدر برای جلوگیری از این فاجعه بکوشد. شکست روحانی از نگاه جهان، انصراف جمهوری اسلامی ایران برای پیگیری اعتدال و همزیستی مذاهب اسلامی است. با شکست روحانی، جهان اسلام متشتت تر از هر زمان دیگری به خدمت آرمان های متعصبانه عربستان سعودی و شیعه هراسان در خواهد آمد.
4- از آنجاییکه هیچکدام از رقبای روحانی، سررشته ای در اداره دیپلماسی و سیاست خارجی ندارند، باید منتظر سقوط مهارت های دیپلماتیک ایران در برقراری صلح، حل منازعات و مدیریت بحران ها باشیم. بدون این مهارت ها در چهار سال اخیر نمی توانستیم، اجماع بین المللی علیه ایران و متعاقب آن تحریم های چندجانبه را در هم بشکنیم. ممکن نبود که توازن میان غرب و شرق را در سیاست خارجی ایران برقرار کنیم و اشتیاق اروپا و آسیا را برای تقویت و بعضاً بازگشایی روابط با ایران ایجاد کنیم. بدون این مهارت ها، چیزی جز انزوا، سردرگمی و آشفتگی در انتظار سیاست خارجی ما نیست.
5- دولت یازدهم موفق شد که تصویر سیاه و تاریک ایران را که محصول دوران ریاست احمدی نژاد بر جمهوری اسلامی ایران بود، به تصویری روشن و امیدبخش تبدیل کند. ثمره این اصلاح را طیف متنوعی از ایرانیان خارج از کشور که بیش از گذشته به کشورشان افتخار می کنند تا دولت هایی که برای همکاری با ایران با فشارهای کمتری در همراهی با یک کشور ایدئولوژیک و خشن مواجه هستند، احساس کرده اند. موفقیت های بعدی ما در سیاست خارجی مشروط به بالا بردن قدرت نرم ایران و تصویری است که از کشورمان ارائه می دهیم. ایرانی که ریاست جمهوری آن را رقبای روحانی بر عهده دارند، قدرت نرم و جذابیت های کمتری خواهد داشت و زمینه ساز مصائب ایرانیان در سراسر جهان و بدگمانی ملت های منطقه و فراسوی آن به جمهوری اسلامی ایران است.
6- جهان در حال گذار ما که با ویژگی هایی به مراتب پیچیده تر و کنشگرانی متعددتر شناخته می شود، همانند گذارهای بزرگی که در ادوار گذشته رخ داده اند، نیازمند رهبران با فراست و صاحب دیدی فراخ نسبت به دگرگونی های جهانی است. روحانی ثابت کرده که از صلاحیت کافی به منظور هدایت کشتی ایران در دریای طوفانی دوران ما برخوردار است و در طرف مقابل، رقبای روحانی ثابت کرده اند که آشنایی ناچیزی با پیچیدگی های جهانی دارند و احتمالا قادر به درک دورنمایی نیستند که می تواند در سرآغاز قرن 21 جمهوری اسلامی ایران را در جایگاه شایسته اش بنشاند. ایران توسعه یافته در گذرگاه غرب به شرق و در عصر انتقال قدرت به آسیا، نمی تواند با رهبرانی به اهدافش برسد که همچنان از بند تفکرات کهنه قرن گذشته، رها نشده اند. آنها در بهترین صورت، ایران را به اعماق مردابی از بحران ها خواهند کشاند.
تنها با کمی تامل می توانیم دلایل بیشتری را ردیف کنیم اما تا همین جا باید متقاعد شده باشیم که جهان بدون روحانی جای به مراتب خطرناک تری است و من دلایل قانع کننده ای یافته ام که یکبار دیگر به جهان بینی و سیاق تفکر حسن روحانی رای بدهم.