به گزارش خبرآنلاین به نقل از پایگاه طلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری، شصت و ششمین شماره هفته‌نامه خبری-تبیینی خط حزب‌الله در گزارشی به مناسبت ۲۹ دی‌ماه سالروز مقاومت غزه و اوج‌گیری انتفاضه ملت فلسطین در کرانه باختری؛ با عنوان «فلسطین زنده‌است» منتشر شد.
عکس ویژه این هفته‌ی نشریه، تصویری از حضور رهبر انقلاب در موزه عبرت در بهمن ماه ۱۳۸۶ است. شصت و پنجمین شماره‌ی هفته‌نامه‌ی خط حزب‌الله به روح پرفتوح شهیدمهدی عراقی تقدیم شده است.
سخن هفته این شماره با عنوان «از نو سر خط» به دشمنی‌های همیشگی آمریکایی‌ها با ایران؛ پرداخته است.
متن این گزارش بدین شرح است:
از نو سر خط
"روابطمان با ایران بسیار مناقشه‌برانگیز خواهد ماند و ما باید اعمال فشار را بر ایران حفظ کنیم تا بتوانیم برنامه موشکی ایران را عقب بنشانیم. اهداف دیگر ما، فشار بر ایران برای دست کشیدن از حمایت تروریست‌ها، پایان دادن به بی‌توجهی به حقوق‌بشر و توقف مداخله ثبات‌زدایانه در امور همسایگانش است". این جملات را جان کری در نامه خداحافظی‌اش در پایان دولت اوباما و تنها چند روز پیش از اولین سالگرد اجرایی شدن برجام نوشته است.
کری وزیرخارجه همان دولتی است که از ابتدای استقرارش سیاست دستکش مخملین را برای ارتباط با ایران در پیش گرفت اما اکنون به دولت جدید آمریکا توصیه میکند مهم‌ترین دستاورد سیاست خارجی‌اش یعنی برجام را با فشار تحریم علیه ایران حفظ کرده و برای(به ادعای خودشان) دست کشیدن ایران از حمایت ازتروریست‌ها و عقب نشاندن برنامه موشکی تلاش کند.«وزیر خارجه‌ی خوش‌اخلاق! آمریکا در نامه وداعیّه‌ی خود توصیه میکند به دولت بعدی که به ایران سخت بگیرید، هرچه میتوانید سخت‌گیری کنید، تحریمها را حفظ کنید، نگه دارید، بدانید با سخت‌گیری میشود از ایران امتیاز گرفت کمااینکه ما گرفتیم -او میگوید- خب این دشمن است؛ حالا این دشمن، دشمن خندان است؛ یک دشمن بود که می‌آمد صریحاً میگفت که ایران محور شرارت است، او این را صریحاً نمیگوید امّا رفتار او همین رفتار است. این شد دشمن. ۱۹/۱۰/۹۵» حالا و با این نامه و اظهارنظرهای مشابه از دولتمردان اوباما، برای هر انسان منصف و واقع‌بینی در کشورمان و بلکه دنیا اثبات شده است که «دشمنی آمریکا با ملّت ایران و با جمهوری اسلامی اصلاً حول محور هسته‌ای نیست؛ این خطا است اگر خیال کنیم که دعوای آمریکا با ما سرِ قضیّه‌ی هسته‌ای است؛ نه، قضیّه‌ی هسته‌ای بهانه است؛ قبل از اینکه مسئله‌ی هسته‌ای مطرح باشد، همین دشمنیها، همین مخالفتها از اوّل انقلاب بود؛ اگر یک روزی هم مسئله‌ی هسته‌ای حل شد -فرض کنید جمهوری اسلامی عقب‌نشینی کرد؛ همان‌که آنها میخواهند- خیال نکنید مسئله تمام خواهد شد؛ نه، ده بهانه‌ی دیگر را به‌تدریج پیش میکشند. ۱۲/۸/۹۲» واقعیت این است که دولت اوباما در ماه‌های اخیر، با تهدیدات پشت پرده و بدعهدی‌های مکرر عملا مانع همکاری بانک‌ها و شرکت‌های بزرگ بین‌المللی با جمهوری اسلامی ایران شده و با وضع قوانینی چون محدودیت صدور ویزا و همچنین تمدید قانون تحریم‌های ایران موسوم به آیسا، آشکارا برجام را نقض کرده است. شرایط وقتی پیچیده‌تر میشود که با روی کار آمدن دونالد ترامپ مشخص نیست او چه واکنشی در قبال این توافق خواهد داشت. ترامپی که این روزها جهان و جامعه آمریکا را در حیرت گذاشته است. حیرت از بی‌ثباتی کشوری که خود را بزرگترین هژمونی جهان می‌داند. برای نمونه او و اعضای کابینه احتمالی‌اش بارها به برجام تاخته‌اند وخواهان بازنگری آن شده‌اند. ترامپ میگوید: "به نظر من، این توافق یکی از بدترین وابلهانه‌ترین توافق‌هایی است که تاکنون منعقد شده است" از دیگر سو ترامپ حداقل در مبارزات انتخاباتی بر این اصل اصرار داشته است که برای وادار کردن تهران به تعامل با آمریکا باید تحریمها علیه ایران را چند برابر کرد؛ اظهارنظری که در جولای ۲۰۱۵ در گفت‌وگو با سی‌ان‌ان آن را مطرح کرد و گفت: "ما باید تحریمها را دو برابر و سه برابر کرده و وادارشان کنیم سراغ ما بیایند." و در یک مصاحبه دیگر با نیویورک‌تایمز گفت: "ما باید تحریمها را دو برابر کرده و به توافق بهتری می‌رسیدیم."
دشمن دشمن است و راه‌های دشمنی او هم تجربه شده و آزموده شده، حیله و مکر او هم بعد از همه بازیهای خوش خط و خال دولت اوباما، حالا باید برای همگان مشخص شده باشد. حداقل دست‌آورد سیاست حکیمانه «نرمش قهرمانانه» همین اندوختن تجربه است. درک این بازی چماق و هویج، نشان دادن یک دوراهی غلط و ساختگی از تشویق و تنبیه محتوم در فضای سیاسی و اقتصادی بین‌المللی«یک دوراهی را دشمن نشان می‌دهد، این دوراهی غلط و دروغ است. ما می‌توانیم با اقدام عملی در اقتصاد مقاومتی، کشور را مصونیت‌سازی کنیم تا در مقابل تحریم به خودمان نلرزیم. ما می‌توانیم در مقابل آمریکا بایستیم و تحریمها در ما اثر نکند. اگر این کارها را بکنیم، احتیاج نداریم از ارزش‌ها و خطوط قرمز و اصول خودمان صرف‌نظرکنیم. ۱/۱/۹۵». حالا بهتر می توان این هشدارهای پرتکرار را درک کرد: «ما که دائم میگوییم دشمن، دشمن، نه این است که میخواهیم شعار بدهیم، نه اینکه به قول بعضی آدمهای بی‌انصاف میگویند اینها در کار داخلی خودشان درمانده‌اند، ناچارند دشمن بتراشند؛ نه، دشمن‌تراشی نیست؛ خب دشمن است، چشمت را باز کن تا ببینی؛ ببندی چشمت را، البتّه نمی‌بینی؛ سرت را داخل برف فروکنی، نمی‌بینی؛ امّا سرت را بلند کن، نگاه کن، می‌بینی. ۱۹/۱۰/۹۵»
29214
