گابریله مارکوتی/ در هفته‌ای که در جهان فوتبال گذشت برزیل برای اولین بار قهرمان المپیک شد و به خاطر جشن گرفتنش مسخره شد، هیگوایین ارزش خودش را برایِ تیمِ جدیدش نشان داد، کاستا یک بار دیگر با خوش‌شانسی در زمین باقی ماند و سویایِ سامپائولی اولین بازیش در لا لیگا را در جدالی که 10 گل داشت با پیروزی پشت سر گذاشت
چلسی دومین بازیش در لیگِ برتر را هم با نتیجه‌یِ 1-2، این بار مقابلِ واتفورد، برد. این بازی نکاتِ مثبتِ زیادی، از جمله روحیه‌یِ جنگنده‌یِ تیم داشت. اما در ضمن همراه بود با صحنه‌هایی از ضعفِ شدید دفاعی، به خصوص سرِ گلِ اتین کاپو. والتر ماتزاری برایِ حدودِ 70 دقیقه دستِ آنتونیو کونته را بسته بود.
بعد هر سه تعویض کونته، میشی باتشوایی، سسک فابرگاس و ویکتور موزز، تاثیرگذار شدند و نهایتا چلسی از شکست بازگشت و پیروزی ساخت. وقتی چنین اتفاقی می‌افتد معمولا مربی را برایِ دید و تصمیمش تحسین می‌کنیم. اما برایِ چلسی ایدئال است که اصلا در چنین شرایطی قرار نگیرد که مجبور به بازگشت شود.
نکته‌یِ مهمِ دیگر دیگو کاستا بود که در حالیکه یک کارتِ زرد به خاطر اعتراض و بی‌احترامی به داور گرفته بود، خوش‌شانس بود که به خاطرِ دایوش اخطارِ دوم را نگرفت. گویا چلسی دنبالِ دو خریدِ دیگر است، یک مدافعِ مرکزی و یک مهاجم. اما بد نیست یک چند کلمه‌ای هم با کاستا حرف بزنند. این دومین بار در دو بازی است که کاستا خودش را تا مرزِ اخراج پیش می‌برد. به هر حال به قولِ قدیمی‌ها بالاترین کیفیت "در دسترس بودن" است. چلسی نیاز دارد کاستا را در زمین داشته باشد.
در ایتالیا، در هفته‌یِ اولِ سریِ آ گونزالو هیگوایین جوابی محکم به تمامِ جوک‌هایی که درباره‌یِ چاق شدنش ساخته بودند داد. هیگوایین در نیمه‌یِ دوم مقابلِ فیورنتینا به بازی رفت، خودش را نامرئی کرد و بعد در یک لحظه از راه رسید و ضربه‌یِ برگشتیِ سامی خدیرا را واردِ دروازه‌یِ چیپرین تاتاروسانو کرد و باعثِ پیروزیِ 1-2 یوونتوس شد. این نمایشی کلاسیک از هیگوایین بود.
حالا جایِ هیگوایین باید در ترکیبِ یووه تعریف شود. یووه حتی قبل از به بازیِ آمدنِ او هم کاملا برتر بود و گلِ تساویِ فیورنتینا بر خلافِ جهتِ بازی بود. به این تیم کلودیو مارکیزیو هم وقتی مصدومیتش به پایان برسد اضافه خواهد شد و میرالم پیانیچ هم در ترکیبِ اصلیِ بازی خواهد کرد. البته مکس آلگری دنبالِ یک خریدِ دیگر هم است. ساختنِ یک تیم از این همه بازیکنِ جدید زمان می‌برد، اما وقتی اتفاق بیفتد تیمی قدرتمند خواهیم دید.
این هفته لا لیگا هم شروع شد و سویایِ خورخه سامپائولی در اولین قدم هوادارنش، از جمله خودِ من، را ناامید نکرد. من از وقتی سال‌ها پیش بازی‌هایِ اونیورسیداد را تماشا می‌کردم به سامپائولی علاقه‌مند شدم و بعد شیلی‌اش مسحورم کرد. برایِ همین از حضور او در سویا بسیار هیجان‌زده‌ام.
سویا در هفته‌یِ اول در حالیکه در طولِ 90 دقیقه سه بار از اسپانیول عقب افتاد در نهایت با نتیجه‌یِ 4-6 به پیروزی رسید. فرانکو وازکز و پابلو سارابیا ستاره‌هایِ تیم بودند، ماریانو و هیروشی کیوتاکه هم نمایشِ خوبی داشتند. البته فکر نکنید فوتبالِ سامپائولی فقط حمله کردنِ انتحاری است. نه، کنترلِ بازی و استحکامِ دفاعی بخشی مهم از فلسفه‌یِ فوتبالِ اوست، بخشی که برایِ رسیدن بهش زمانِ بیشتری لازم دارد. اما وقتی تیمِ سامپائولی کامل شود، باقیِ تیم‌ها باید خیلی حواسشان را جمع کنند.
و اما برزیل و مدالِ طلایِ المپیک. من این به تمسخر گرفتنِ خوشحالی و هیجان برزیلی‌ها بعد از پیروزی‌شان مقابلِ آلمان در ضرباتِ پنالتی را درک نمی‌کنم. درسته این پیروزی شکستِ 1-7 در نیمه نهاییِ جامِ جهانی را پاک نمی‌کند و درسته فوتبالِ المپیک همین است که هست، تورنمنتی برایِ زیرِ 23 ساله‌ها به علاوه‌یِ سه بازیکنِ بالایِ 23. اصلا حتی نباید به فکرِ مقایسه‌یِ فوتبالِ المپیک با تورنمنت‌هایِ ملی دیگر باشیم. اما خب که چی؟
به هر حال این‌ها تیم‌ها هنوز نماینده‌یِ کشورشان هستند و برایِ برزیلی‌ها که فوتبال اهمیت اندک بیشتری نسبت به کشورهایِ دیگر دارد، این قهرمانی مهم بود. مسخره کردنِ چیزی که برایِ بقیه اهمیت دارد کاری ناخوشایند است. بعضی‌ها جوری از خوشحالی و جشنِ برزیلی‌ها، هم بازیکنان و هم مردم، انتقاد کردند که انگار می‌خواستند بگویند آن‌ها خبر ندارند این جامِ جهانی نیست و طلایِ المپیک کمکی به وضعیتِ به هم ریخته‌یِ فوتبالشان نمی‌کند.
به نظرِ من اینطور نیست. برزیلی‌ها از وضعیتِ نامساعدِ تیم ملی و وضعیتِ آشوب‌زده‌یِ لیگشان با خبرند. و در ضمن با خبر بودند که آلمان بهترین بازیکنانش را به المپیک نیاورده است. اما همچنان این بازیکنان برزیلی‌هایی بودند که هموطنانشان تشویقشان می‌کردند، ماراکانا همچنان ماراکانا بود و این تورنمنتی بود که آن‌ها هرگز نبرده بودند. جشنِ این پیروزی هیچ اشکالی ندارد، اما مسخره کردنش پر از اشکال است.
256 41
نظر شما