سعادتي بود و نماز مغرب و عشا را به امامت آيت الله جوادي آملي خوانديم. قبلا از منزل تا مسجد پياده مي آمدند و مدتي به خوش و بش با اهالي محل مي گذراندند، ديشب توي كوچه بودم كه ديدم يك خودرو توقف كرد و كنارم ايستاد ، بعد متوجه شدم اين مرجع بزرگوار تقليد داخل ماشين هستند و تفقدي فرمودند.
ديدم اين بار با ماشين تشريف آوردند و خوشحال شدم كه شايد كمتر اذيت بشوند ولي باز هم ديدم اين لطفشان فقط به من نبود بلكه به هركسي مي رسيدند ماشين توقف مي كرد و ايشان با ادب و احترام و تواضع فراوان در همان حالي كه معمولا به صندلي ماشين تكيه نمي دهند ، تعارف و احوالپرسي وعذرخواهي مي كردند و باز هم مدتي طول كشيد تا مسير كوتاه منتهي به مسجد را طي كنند ! ادب و اخلاق اين مرد بزرگ واقعا استثنايي است.
گويي اين مرد بزرگ واقعا خجالت مي كشيد كه سوار ماشين است و كسي پياده مي رود. براي چندمين بار به چشم خود ديدم واقعا وقتي از ارزش مردم حرف مي زنند شعار و تعارف نيست. توي مسجد دوباره اظهار لطف كردند و بعد كه برگشتم در ساعات پاياني شب فيلم مستندي در باره آيت الله جوادي آملي از شبكه يك پخش شد كه صحنه هاي جالب و متفاوتي داشت.
از قرائت شعر دكتر شفيعي كدكني و اشاره به ترانه يار دبستاني تا شوخي ها و خنده هاي شيرين حضرت آيت الله در پذيرايي از مهمانان داخل منزل شان و حيف كه اين ساعت براي پخش اين مستند انتخاب شده بود.
كاش در ساعتي پخش مي شد كه مخاطبان بيشتري آن را مي ديدند. راستي اگر هر شهري يك نفر روحاني از اين جنس داشته باشد بمب اتمى هم نمي تواند ايمان و اعتقاد مردم را تخريب كند.
يكي از ساكنان دماوند به ايشان مي گفت : هيچ وقت يادم نمي رود اولين بار كه شما را ديدم من توي كوچه ايستاده بودم كه شما مي گذشتيد ، بي مقدمه جلو آمديد و دست من را گرفتيد و احوالم را پرسيديد ! با اين كه من را نمي شناختيد ! بعد گفت : ما سالها نماز مي خوانديم و دين داشتيم ولي از وقتي با شما آشنا شديم احساس مي كنم تازه دين دار و نمازخوان شده ام!
نظر شما