به گزارش خبرآنلاین به نقل از ایسکانیوز، مارک لئونارد مدیر مرکز سیاست خارجی شورای اروپایی در مقاله‌ای در پروجکت سیدنیکیت به موضوع نگاه دموکراتیک در کشورهای اروپایی پرداخته است.
اتحادیه اروپا هنوز از شوک خروخ بریتانیا خارج نشده است و هنوز رهبران اروپایی باید خودشان را برای مواجهه با تبعات این خروج آماده کنند. در واقع خروج بریتانیا از اتحادیه لرزه اولیه شروع سونامی برگزاری همه پرسی خروج از اتحادیه اروپاست. در سراسر اروپا 47 حزب وجود دارد که که سیاست دولت ها را بر اساس منافعشان تعیین می کنند و قدرت را در دست دارند. یک سوم از اعضای اتحادیه اروپا ازجمله احزابی که عضو دول ائتلافی هستند، به نظر می رسد که با سونامی خروج همراه خواهند شد.
هرچند که این احزاب ماهیت های متفاوتی دارند اما در یک چیز مشترکند؛ آنها تلاش می کنند که اجماع سیاست خارجی اروپا را که چندین دهه دامن گیر اروپا شده را از بین ببرند. آنها به اتحادیه بدبینند، از دیدگاه آنها ناتو مردود است. آنها می خواهند مرزهای کشورشان را ببندند و تجارت آزاد را متوقف کنند. آنها درصدد تغییر دادن چهره سیاسی دولت هایشان هستند و معتقدند دعواهای کهنه جناح راست و چپ باید با نهادینه کردن فرهنگ بومی گرایی جایگزین شود. سلاح این احزاب برای محقق کردن اهدافشان، رفراندوم است چرا که آنها می دانند این تنها راهیست که می توانند آحاد مردم را با خود همراه کنند. بر اساس شورای سیاست خارجی اتحادیه اروپا چیزی حدود 32 درخواست برای برگزاری رفراندوم از سوی 18 کشور عضو اتحادیه اروپا مطرح شده است. در این میان تنها حزب مردم دانمارک که خواهان برگزاری رفراندوم برای پیوستن به اتحادیه اروپاست. باقی درخواست ها مبنی بر خروج از منطقه یورو، توقف تجارت و سرمایه گذاری مشترک با ایالات متحده آمریکا و محدود کردن نقل و انتقالات نیروی کار است.
طرح اتحادیه اروپا برای جابه جایی پناهندگان هم باعث ایجاد تفرقه میان برخی کشورهای عضو اتحادیه شده است. نخست وزیر مجارستان در زمینه سهم اختصاص گرفته به این کشور خواستار برگزاری رفراندوم شده است. در عین حال حزب مخالف دولت مجارستان هم برای برگزاری رفراندوم مشابه امضا جمع آوری کرده است. انتقال قدرت به توده مردم از طریق اعمال دموکراسی مستقیم، انقلابی ترین خواسته این احزاب است. در واقع این مساله بیانگر درک سرخوردگی ای است که در سال های اخیر میان ملت ها بروز کرده است. مصداق بارز آن را می توان در کشورهای عربی و وقوع انقلاب های اخیر مشاهده کرد. روحیه ای مشابه شهروندان اسپانیایی، یونانی و آمریکایی را ولو با خواسته هایی متفاوت به خیابان ها کشانده است. و همین اتفاقات به روی آوردن مردم به برگزاری رفراندوم ها دامن می زند و نقش این احزاب را بیش از پیش پررنگ تر می کند. این اتفاق کابوس دولت های دموکراتیک است. تجربه رفراندوم کالیفرنیا نشان داده که ملت ها اغلب خواسته های مناقضی دارند برای مثال مالیات کم و خدمات اجتماعی گسترده و یا حتی حفاظت محیط زیست و گاز ارزان قیمت. اما اتحادیه اروپا با چالش بیشتری مواجه خواهد شد و در نهایت می تواند شالوده اتحادیه را از هم بپاشد. در حالیکه اتحادیه اروپا با ادعای نمایندگی اصلی اجرای دموکراسی با تکیه بر حقوق شهروندی، حمایت از اقلیت ها و اقتصاد مبتنی بر بازار حکمرانی می کند، اما لایه های زیرین این اتحادیه خبر از نخبه گرایی و حذف طبقه متوسط می دهد و همین مساله حربه قدرتمندی برای احزاب ملی گرا برای رسیدن به اهداف ضد اتحادیه اروپایی شان است.
در حال حاضر دو دیدگاه در اروپا در مقابل یکدیگر قرار گرفته اند. اروپای دیپلماتیک تحت تاثیر تفکرات بنیان گذارش، ژان مونه، راه حل مشکلات را پشت درهای بسته تجسم می کند. اما اروپای ملی گرا در جهتی کاملا معکوس موافق تعمیم دادن تصمیم های سیاسی با دخالت مستقیم توده مردم است. سرنوشت کنونی اتحادیه اروپا و بریتانیا شاید بی شباهت به رمان معروف ژوزه ساراماگو نباشد که در آن شبه جزیره ایبری از اروپا جدا شد. حال باید دید آیا سونامی جدایی به استعاره ای آگاهانه در اتحادیه اروپا تبدیل خواهد شد یا خیر.
۵۰۵۰
نظر شما