که اگر رفته باشی وقتی مهدی فتحی توی فیلم اعتراض می رود بالای چهارپایه تا برای آزادی داریوش ارجمند گلریزان کند و با صدای خش دارش می گوید: سلامتی سه کس، سرباز و زندونی و بی کس؛ گوشه چشمت گرم می شود و اگر طعم تلخ بی کسی و زندان را هم چشیده باشی بی خیال بغل دستی ات توی تاریکی سینما می زنی زیر گریه و های های و های. من انشا نمی نویسم.
البته اگر قصد انشا نویسی کنم بد نمی نویسم و می توانم روضه ای بخوانم که علاوه بر مخاطب اشک خودم را هم دربیاورم اما الان چنین قصدی ندارم. این که می گویم باید سربازی رفته باشی دلیلش این نیست که خودم سربازی رفته ام و مثل همه آن ها که سربازی رفته اند و می دانند پادگان آموزشی و سرگروهبان و مرخصی و اضافه خدمت یعنی چه با مصائب سربازی آشنایم.به این دلیل می گویم باید سربازی رفته باشی که فکر می کنم مهم ترین دلیلی که مشکلات بسیاری برای سربازان این مرز و بوم به وجود می آید و اصلا کسی هم خبردار نمی شود این است که کسی که باید به سربازی برود به سربازی نمی رود. به همین دلیل آن هایی که باید بدانند در سربازی چه بر سر بچه های مردم می آید اصلا از این موضوع مطلع نمی شوند.
تازه آدمی مثل من هم که زبان درازی دارد و سرش درد می کند برای حرف زدن در باره سربازی حق ندارد بنویسد. نه این که من حق ندارم بنویسم، نه. نمی دانم چرا سخن گفتن از سربازی جزو ممنوعات است. چرا؟ نمی دانم. اما خوب یادم هست که چند سال پیش در یک نشریه بابت مطلبی که با عنوان طبل بزرگ زیر پای چپ منتشر کرده بودیم توبیخ شدیم. تازه نویسنده مطلب جناب محمد نوری زاد بود. که در آن زمان جزو سردمداران نیروهای ارزشی محسوب می شد. نفهمیدم چرا اما یادم هست هربار که خواسته ایم جایی چیزی درباره سربازی بنویسیم با یک قانون نانوشته که مارا از این کار منع می کرد مواجه بودیم.
وقتی نشود درباره یک موضوع دست کم نوشت کار به همین جاهایی می رسد که ملاحظه می فرمایید. حالا یک چند روزی جو کشور ملتهب و داغ است و سربازان هم چندوقتی عزیز می شوند اما مشکل سربازی و سربازان خیلی خیلی جدی تر از این حرف هاست. تنها دو راه برای رسیدگی و نه حل مشکلات سربازان وجود دارد. اول این که فرزندان مسئولان نظام درست مثل بچه های مردم به سربازی بروند. و مسئولان عزیز هم لطف کنند دست از توصیه و سفارش به فرمانده هان آن ها بر دارند تا فرزندانشان بتوانند مثل بچه مردم زندگی کردن را تجربه کنند. در این صورت مشکلات سربازی به آن هایی که باید منتقل شود منتقل می شود و خیلی از امور بهبود پیدا می کند.
که البته امکان عملی شدن این پیشنهاد چون غیرممکن و محال به نظر می رسد بهتر است به راه دوم بیندیشیم. راه دوم اجازه نوشتن درباره سربازی است. اگر روزنامه نگاران و خبرنگاران اجازه داشته باشند بخشی از فضای سربازی را در فضای رسانه های رسمی کشور توصیف و ترسیم کنند قطعا اتفاقاتی از این دست را کم تر شاهد خواهیم بود. گمان می کنم این اتفاق تلخ و دردناک مقدمه خوبی می تواند برای برداشتن این ممنوعیت رسانه ای باشد.
نظر شما