دکتر محمد رضا عارف منتخب اول مردم تهران در دهمین دوره ی انتخابات مجلس شورای اسلامی که توانست رای نزدیک به یک میلیون و سیصد هزار نفر از بیش از دو میلیون و ششصد هزار رای ماخوذه در این حوزه را اخذ کند، حالا در یک دوراهی مهم و حیاتی قرار گرفته است. نامزد شدن یا نشدن برای ریاست مجلس دهم؟!
در خرداد ۹۲ فقط چهار روز مانده به انتخابات رياست جمهوري، عارف از دور رقابت كناره گيري كرد تا راي اصلاح طلبان پراكنده و سرگردان نشده و پيروزي حاصل شود. او در حالي اين كار را انجام داد كه روند صعودیِ محبوب شدنش روز به روز چشمگيرتر مي شد. اما كسي كه قرار بود روی صندلي رياست جمهوري بنشيند لازم بود برنده ی انتخابات باشد نه چهره ي محبوب آن! پس حسن روحانی با رای اکثریت رای دهندگان به پاستور رفت تا خواب اصولگرایان آشفته شده و سیاست های تندروانه در قوه ی مجریه جای خود را به اعتدال بدهد. به نظرم تصمیم ۹۲ عارف می تواند به عنوان يكي از پيشرو ترين و عاقلانه ترين تصميم هاي تاریخ سياسي ايران به حساب بیاید. عارف به ما ياد داد كه پيروزی در عرصه ی سياست نه با توهمِ خود برتر بيني كه با كار گروهي و نظم سازماني به دست خواهد آمد.
حالا دوباره عارف در یک بزنگاه تاریخی جدید ایستاده است. اما چرا نامزد شدن یا نشدنِ عارف برای ریاست مجلس دهم یکی دیگر از راهبردی ترین تصمیمات این سیاست ورزِ اصلاح طلب خواهد بود؟
حالت اول: دکتر عارف نامزد شده و رییس مجلس می شود
در این حالت شور و شعفیِ زودگذر اصلاح طلبان و هوادارانشان در میان مردم را فرا خواهد گرفت اما بلافاصله رقیب اصلی یعنی دکتر لاریجانی بعد از شکست به سوی جریان مخالف متمایل شده و اصولگراهای تندرو در مجلس او را به عنوان رئیس خود انتخاب خواهند کرد تا در نبردهای سیاسی آینده به صورت متحد در مقابل اکثریت شکننده ی اصلاح طلبان صف آرایی کنند و این یعنی از دست دادن لاریجانی و قدرت چانه زنی او با مقامات و نهاد های قدرتمند نظام در مقابل به دست آوردن ریاست مجلس. یادمان باشد مجلس ششم با اکثریت قاطع اصلاح طلبان در مواجهه با شورای نگهبان دچار مشکل بود.
حالت دوم: دکتر عارف نامزد شده و شکست می خورد
در این حالت عارف و اصلاح طلبان دو ضرر عمده خواهند کرد. عارف مقبولیت خود را برای رهبری اصلاح طلبان مجلس زیر سوال برده و اصلاح طلبان در همان ابتدای کارِ مجلس بعد از این شکست دچار پراکندگی و انشقاق شده و از طرفی بیش از هشتاد نماینده ی مستقل در مجلس دهم نیز به طرف پیروز یعنی اصولگرایان، اقبال بیشتری نشان خواهند داد.
به نظر می رسد بهترین گزینه برای عارف، رهبری اصلاح طلبان در مجلس آینده و تقویت این فراکسیون با حضور اصولگرایان معتدل باشد تا با هم افزایی نیروها بتوانند به پیشبرد اهداف دولت اعتدال گرای دکتر حسن روحانی کمک کنند. آنچه که مهم است خروجی تصمیمات حیاتی مجلس است تا در راستای اهداف جامعه ی تحول خواه ایران باشد. اینکه ریاست مجلس در دست چه کسی باشد در درجه ی دوم اهمیت قرار دارد.
تصمیمِ عارف در سال ۹۵ تصمیمی مهم و بزرگ خواهد بود، یک تصمیمِ کُبری از نوع ۹۵!
نظر شما