این روانپزشک در آغاز مطلبش نوشته است:
«از دیرباز یکی از شیوه‌های چاره‌جویی انسان در رویارویی با مرگ توسّل به خود زندگی و شادی‌ها و لذات آن در قالب مکتب خوشباشی بوده است. خوشباشی یا هدونیسم تنها واکنشی در برابر مرگ نبود بلکه جهان بینی‌هایی را هم نفی می‌کرد که خوار شمارنده جهان و لذات جسمانی بودند و تصویری هولناک از دنیایی دیگر را ترسیم می‌کردند. صاحب‌نظران از دیرباز خوشباشی را نشان‌دهنده اعتراض افراد مرفه جامعه و کیش ریاضت را منعکس‌کننده پرخاشگری طبقات محروم در برابر مرگ و میرایی دانسته‌اند.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین با بیان این که خوشباشی در یونان باستان تحت عنوان مکتب سیرنائیک بنیانگذاری شد، می نویسد:
«آریستیپوس تنها اصل نیکوی زندگی را لذت می‌دانست که به زعم او تنها در فقدان درد خلاصه نمی‌شد بلکه به تحقق تاًثرات حسی لذت بخش اشاره داشت. او بر خلاف سقراط که از لذات والا و برتر سخن می‌راند برای لذات ساده و گذرا بخصوص انواع جسمانی لذت اولویت قائل بود. در عین حال بر خلاف برخی از خوشباشان مبتذل امروزی عقیده داشت که خردمند کسی است که لذات را تحت کنترل خود دارد نه آن که زیرسیطره آن‌ها قرار گیرد. زیرا در غیر این صورت با پیآمدهای دردناک لذت‌جویی عنان گسیخته روبرو خواهد شد... در ایران نگرش خوشباشانه در ادب و عرفان ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارد. حکمت خیامی قرن‌ها پیش از فلسفه‌های معاصر معطوف به پوچی به نوعی تاًمل هیچ انگارانه رسیده که با تلخکامی و بدبینی همراه است و در نهایت راهی که پیش روی انسان می‌گذارد خوشباشی و غنیمت دانستن دم است.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، اینجا را کلیک کنید.
نظر شما