اتفاق نظر برای پایان یک ادعای بی اساس

نکته بسیار عجیبی در بستر تحولات سیاسی داخلی ایران وجود دارد که از درک چرائی آن ناتوانم،اما پاسخی برای چرائی آن ندارم!. امروز همه کسانی که خواهان بسته شدن پرونده اتمی ایران هستند اتفاق نظر دارند فرآیند و فرآورده 2 سال مذاکرات از جنس سخت میان دیپلمات های زبده ایرانی و همتایان بین المللی شان ، نه تنها یک موفقیت دیپلماتیکی برای طرفین بود بلکه مذاکرات اتمی ایران به سر فصلی در دیپلماسی مدرن تبدیل شد. نیویورک تایمز جولای گذشته یاد آور شد وقت،هزینه و دستور مذاکرات اتمی با ایران برای سیاست خارجی ایالات متحد از زمان جنگ دوم جهانی تا کنون بی سابقه بوده است.البته از همان ابتدا کاملا مشخص بود این موفقیت منحصر بفرد دشمنان زیادی خواهد داشت .نه تنها در عرصه جهانی از سوی برخی دولت ها که حتی در داخل ایران از سوی کسانی که ادیبات خاص سیاسی ایرانی ها آنان را دلواپس معرفی می کند و یا در داخل ایالات متحده که پرزیدنت اوباما آنها را جنگ طلبان بی منطق معرفی کرده است .کما بیش از سنگ اندازی های متعدد در مسیر راه دیپلمات های درگیر با پرونده اتمی ایران آگاه و از سرنوشت آنها مطلع هستید. در این میان بعضا اقدامات کنگره آمریکا به عنوان طرف سوم قضیه بیشتر مورد توجه قرار گرفته و می گیرد. چراکه نهاد قانون گذاری ایالات متحده مطابق قانون اساسی، بالقوه توانایی های حیرت آوری در مقابله با اقدامات قوه مجریه در اختیاردارد. هر چند قدرت بی نظیر ریاست جمهوری به عنوان مسئول تصمیمات و اداره کشور نقطه متعادل کننده این توانایی و حتی خنثی کننده آن است. مانند برخوردی که آقای اوباما با مخالفان قسم خورده خود در پرونده اتمی ایران کرد. اما به هرحال کارشکنی آنان اثر روانی و موضعی خود را خواهد گذاشت.یکی از این اقدامات جدید مصوبه مجلس نمایندگان علیه تروریسم است که پس از وقایع تروریستی پاریس به تصویب رسید .به قول روزنامه بریتانیایی گاردین این مصوبه مصداق حکایت شیرین ایرانی هاست که " در بلخ آهنگری گناهی کرد و در شوشتر گردن مسگری را زدند".این طرح با 407 رای در مقابل 19 رای تصویب شد و پیش از آن که رسمیت یابد، باید در مجلس سنا هم تصویب شود و به امضای رئیس جمهور برسد.براساس این طرح شهروندان 38 کشور دارای وضعیت لغو ویزا با آمریکا که بعد از یک مارس ۲۰۱۱ به سوریه، عراق، ایران و سودان سفر کرده باشند نمی توانند بدون ویزا به آمریکا بروند.
هنوز مشخص نیست این مصوبه در مجلس سنا آیا رای می آورد یا خیر ؟ و رئیس جمهورآن را امضا و ابلاغ می کند؟. اما در میان پاره ایی محافل سیاسی نزدیک به کاخ سفید و نیز اردوگاه دمکرات ها گفته اند تلاش هایی در جریان است که روح حاکم بر این مصوبه خیلی تغییر نکند اما در مصادیق آن تغییراتی ایجاد شود. به چند دلیل:1- کشور های اروپایی این مصوبه را تبعیض آمیز و به ضرر شهروندان و فعالان اقتصادی خود می دانند که پس از لغو تحریم ها مترصد همکاری با ایران هستند.2- چرا ایران؟ در حالی که این کشور بهترین همکاری با جامعه بین المللی در برنامه هسته ایی خود داشته و در بحث میارزه با تروریسم جدی ست .ضمن آنکه چنین مصوبه ایی می تواند در تعارض با روح توافق اتمی تفسیر شود. (دلواپسان در ایران روی این قسمت حساب ویژ ه ایی باز کرده اند)3- بسیاری از کانون های مدافع حقوق بشر و رفع تبعیض مانند اتحادیه آزادی های مدنی آمریکاو کمیته آمریکایی- عربی ضد تبعیض نژادی، تقسیم بندی افراد بر اساس محل تولد شان را مصداق نقض حقوق بشر خوانده اند.
حال تا آن زمان باید صبر کرد و دید مخالفان مستقر در ایالات متحده اقدامات دیگری برای به شکست کشاندن برجام به عمل خواهند آورد. اما سوال این است چرا در داخل بسیاری از مخالفان توافق هسته ایی از آنچه در مجالس قانونگذاری آمریکا در جریان است ابراز خوشحالی می کنند؟ آنها اگر در داخل نتوانستند مانعی بر سرراه این توافق و موفقیت دیپلماسی آقای روحانی و تیم سیاست خارجی او ایجاد کنند،آیا منطقی ست از اقدام ضد ایرانی و ضد صلح و توافق تند رو ها درایالات متحده ابراز خوشحالی کنند؟ آیا این با روح وطن پرستی، مصالح کشور و کلیت نظام همخوانی دارد؟ یافتن و پیگیری آرزو های برباد رفته در داخل آنهم در اردوگاه دشمن با کدام معیار اخلاقی سازگاری دارد؟ امید داشتن به اینکه این مصوبه غیر منطقی اجرایی شود و تبعاتی به دنبال داشته باشد که آرزوی آنها را برآورده کند! آنان را در برابر وجدان شخصی و تاریخی شان آسوده خواهد گذاشت؟. نمیدانم! اما به یک نکته بس مهم اعتقاد دارم. دیری نخواهد پایید که تاریخ ایران از سر انصاف و وجدان در باره کسانی که سایه جنگ ، نابرابری و تحریم های ظالمانه را از سر ملت ایران کنار زدند قضاوتی بزرگ خواهد کرد.اما در باره مخالفانی از این دست چگونه قضاوت خواهد کرد؟matinmos@gmail.com