آقای دکتر ظریف! کاش می‌توانستیم جشن بگیریم

آقای دکتر ظریف

سلام

خسته نباشید. بالاخره پرونده‌ی پی‌ام‌دی هم به یمن تلاش‌های شما مختومه شد. این پیروزی بزرگی است و در شرایط و روزگاری عادی‌تر باید دمی می‌آسودید و ما به شما دست مریزاد می‌گفتیم و فریاد شادیمان را به فلک می‌رساندیم که باز هم توانستیم با تکیه به عقلانیت هموطنی برومند از دام‌چاله‌ای که پیش پایمان تعبیه کرده بودند خلاص شویم. به قول خیام:

ای کاش که جای آرمیدن بودی                        یا این ره دور را رسیدن بودی

که نیست. جای آرمیدن نیست. رفتار قهرمانانه‌ی شما در این چندساله‌ی تقبل مسئولیت وزارت خارجه، فروغی از عقلانیت است که بسیاری از جاهلان این جهان پهناور می‌کوشند خاموشش کنند. و در جهانی که چنین تلاشی هست یک دم هم نمی‌توان از پاسبانی عقلانیت آسود. می‌دانم که شما درد طعنه و کنایه‌های کثیرالشک‌ها را ندارید. آن قدر رنج هست که شوخی بی‌نمک آنان تنها لبخندی به لب‌هاتان بیاورد. اما در چه جهانی زندگی می‌کنیم؟ در جهانی که طرف مذاکرات ما به وضوح در پی اعمال قانونی است که آدم‌ها را بر اساس زادگاهشان تقسیم‌بندی کند و بر ایرانیان تضییقاتی اعمال کند که بر دیگران نمی‌کند؛ مصداقی آشکار از رفتار نژادپرستانه.

در جهانی می‌زییم که مردم یمن حتی پس از آتش‌بس نیز از هدایای آسمانی همسایه‌ی قدرتمندشان بهره‌مند شدند و سهمیه‌ی بمب هرروزه‌شان را دریافت کردند.

در جهانی می‌زییم که نتانیاهو با کمال وقاحت تشکیلات تروریستیش را تنها دموکراسی خاورمیانه می خواند و با متحدان بالقوه‌ی ما علیه ما ائتلاف می‌کند.

در جهانی که کودکان سوری در میان جنگ هفتاد و دو ملتی که هیچ نقشی در آن ندارند هر روز قربان می‌شوند و تنها کاری که از طرف‌های درگیر می‌بینیم مصادره کردن این قربانیان بی‌گناه و بی‌فاع به نفع خود است.

در جهانی که دیوار بلند بی‌اعتمادی نه تنها میان ما و ایالات متحده که میان ما و برادرانمان و پاره‌های جانمان در کشور همسایه و هم‌زبان شرقیمان رو به بلندتر شدن می‌رود.

در جهانی که همین چند روز پیش با تانک به حسینیه‌ای حمله کردند، خاکش را به توبره کشیدند، رهبر شیعیان نیجریه را ربودند و عکسی از او منتشر کردند که ریش سپیدش از خون صورتش سراسر گلگون شده است.

در جهان بوکوحرام و داعش و الشباب و نژادپرست‌های اسلاو و اروپای مرکزی و دانلد ترمپ‌ها زندگی می‌کنیم.

و چرا راه دور برویم؟ کار به جایی رسیده که خودمان نیز از گم شدن ملاک‌های عقلانیت کم‌تر می‌ترسیم. هر چند به حوزه‌ی کاری و علایق شما مربوط نیست، اما ادراک شما خیلی خوب درمی‌یابد که وقتی در تهران ۱۳۹۴ حداقل حقوق یک کارگر جوان ۲۸ ساله را ۵۳۴ هزار تومان تعیین می‌کنیم یعنی او را به مرگ تدریجی فراخوانده‌ایم. تعارف را اگر کنار بگذاریم می‌بینیم که ما نیز ملاک‌ها را گم کرده‌ایم.

آقای دکتر ظریف! دنیای پیش روی ما ماموریتی بزرگ و پایان‌نیافتنی برای اهل عقلانیت تعریف کرده که فراتر از جایگاه‌ها و مسئولیت‌های رسمی است. ماموریتی که شباهتی شگفت‌انگیز به این جمله‌ها دارد که «در راه پیشرفت، توقف ممنوع است؛ خودشگفتی ممنوع است؛ غفلت ممنوع است؛ اشرافیگری ممنوع است؛ لذت‌جوئی ممنوع است؛ به فکر جمع کردن زخارف دنیا افتادن، برای مسئولین ممنوع است.» شما آقای دکتر ظریف از ماموریت‌یافتگان هستید و ماموریت بازگرداندن عقلانیت به این دنیای دیوانه است. برایتان آرزوی پیروزی و برای جهانمان آرزوی بهروزی می‌کنم.