کیوان کثیریان
۱٫ سریال "شهرزاد" بعد از چهار قسمت که در شبکه نمایش خانگی توزیع شده، نشان داده که یک پروژه حساب شده و با کیفیت است. این مهم نیست که شما در مدیوم سینما کار کنید یا تلویزیون و یا نمایش خانگی. مهم این است که بلد باشید قصه بگویید، زبان تصویر را خوب بشناسید و به فهم تماشاگرانتان احترام بگذارید.
حسن فتحی در بیست سال گذشته چهار فیلم ساخته و بیش از ده سریال تلویزیونی در کارنامه دارد که غالب آنها کیفیتی قابل توجه دارند. فعالیت فتحی در عرصه سریال سازی نشان می دهد او خود نیز این حوزه را به سینما ترجیح می دهد و مخاطبان این مدیوم را خوب می شناسد. اما این نخستین تجربه فتحی در حوزه نمایش خانگی است. بازار نمایش خانگی البته از سویی آزادی های بیشتری نسبت به تلویزیون دارد و از سوی دیگر مستقیما متکی به پولی است که مردم بابت خرید دی وی دی های آن می دهند. بنابراین "کیفیت" در چنین بازاری می تواند تعیین کننده میزان موفقیت اثر باشد.
"شهرزاد" با بازی های خوب، صحنه آرایی و کارگردانی سنجیده و قصه پرانرژی اش تا اینجای کار یکی از بهترین آثار حسن فتحی و از بهترین های شبکه نمایش خانگی است. فتحی که به تاریخ معاصر، علاقه وافری دارد تلاش کرده است در کنار قصه عاشقانه ای که روایت می کند، بخش هایی از تاریخ یکصد سال گذشته را نیز نمایش دهد.
بازیگران همگی بازی هایی درخشانی ارایه داده اند، اما علی نصیریان چیز دیگری است. او آنقدر درست و دقیق بازی می کند و آنقدر نگاه و حضور تاثیرگذاری دارد که روزهای اوج خود او را به یاد می آورد.
یکی از برکات این سریال، بازسازی خیابان لاله زار شهرک سینمایی، یادگار مرحوم حاتمی است و این به امتیازات متعدد "شهرزاد" می افزاید.
شهرزاد تا اینجا، پروژه ای حرفه ای و استاندارد به نظر می رسد و این نکته را که یاداوری می کند که اگر گروه تهیه و تولید بتواند بستر و زمینه مناسبی را برای کارگردان و تیم جلوی دوربین فراهم کند، بی شک نتیجه کار، قابل قبول و استاندارد خواهد بود.
۲٫ محمدرضا ورزی کارگردانی است که با ساخت سریال های تلویزیونی با موضوع تاریخ ایران در دوران پهلوی اول و دوم شناخته می شود. در کارنامه او سه نکته برجسته تر می نماید؛ نخست آنکه تاریخ را آنچنان که دوست دارد می نویسد و شخصیت ها را آنچنان که خودش دلش می خواهد می سازد، دوم اینکه بسیار بد می نویسد و ضعیف می سازد و سوم اینکه به شدت از او و آثارش حمایت می شود.
در یکی دو قسمتی که از سر اتفاق ناچار به تماشای "معمای شاه" شدم، از این میزان ضعف در دیالوگ نویسی، پرداخت مبتدیانه و سطحی شخصیت های شناخته شده تاریخی و کارگردانی آماتوری به شگفت آمدم. انگار که گریم کردن بازیگران و شبیه ساختن انها به شخصیت های واقعی تاریخ، برای ساختن یک سریال تاریخی کفایت می کند و به مهارت و هنر دیگری نیاز نیست! دریغ از یک بازی خوب، دریغ از یک سکانس جذاب، دریغ از یک دیالوگ درست و درمان و افسوس بابت هزینه ای که پای چنین آثار بی کیفیت و کم ارزشی تلف می شود.
نظر شما