من نمی گویم آقای آخوندی به فکر طبقه محروم است اما در این که طرف مقابل هیچ اعتقادی به این حرف ها ندارد و از خشت خشت استخوان های طبقه محروم نردبانی خواهد ساخت برای بر شدن به بام قدرت، هیچ شک و تردیدی ندارم. هشت سال قوه مجریه به علاوه دیگر قوا در دست همین حضرات بود اما چیزی که همگان به عیان دیدند عمیق تر شدن شکاف طبقاتی بود.
پس از فجایعی که در آن سال ها به بار آمد و مردم به اعتدال و تدبیر رای دادند هنوز هم هستند کسانی که فکر می کنند شعارهایی که توانست یک دهه پیش خیلی هارا به خیال خام بیندازد باز هم می تواند معادلات سیاسی را به هم بزند و در عقول و نفوس مردم کارگر افتد.
نمی دانم حقیقتا نمایندگان مردم چه قدر آگاهانه با این شعارها مواجه شدند اما همین که این شعارها نتوانست منجر به عدم رای اعتماد به آقای آخوندی شود نشان امیدواری است. این امیدواری که نمایندگان برای رای آوردن در انتخابات پیش رو باید به شعارهایی صادقانه تر و معقول تر و واقعی تری روی بیاورند.
منظورم این نیست که دیگر کسی از مردم محروم و پابرهنه سخن نگوید، خیر. بلکه می خواهم بگویم امیدوارم به جایی برسیم که دیگر مردم تحت تاثیرحرف های عوامانه ای مثل این که من خانه ام صدوچهل متر است به کسی رای ندهند که اگر چنین شود کاری کرده ایم کارستان.
استیضاح دیروز اگرچه تلف کردن هزینه و وقت دولت بود و ظاهرا بعضی ها ماموریتی جز این ندارند که دولت را به امور بیهوده ای از این دست سرگرم کنند اما یک حسن داشت و آن هم این که نشان داد دوره شعارهای عوام فریبانه به سرآمده و نمایندگان محترم برای رای آوردن در انتخاباتی که در پیش روست باید از خودشان بیشتر مایه بگذارند.
ما دیرگاهی است که طمع شعله نمی بندیم و به همین خردک شررها قانعیم. تا بعد چه پیش آید.
نظر شما