به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، موضوع عکسهای این نمایشگاه شهر تهران بود، اما عکاس در آن نماها، حائل بودن و شفافیت را به عنوان مفاهیمی متناقض به چالش کشیده بود و همه بدون استثنا از پشت شیشه بودند. این نمایشگاه بهانة گفتوگویی کوتاه با «حنانه پروین» عکاس این مجموعه شد:
نمایشگاه چطور بود؟
قبلاً در دو نمایشگاه گروهی شرکت کرده بودم، اما بازخوردهایی که از نمایش انفرادی عکسهایم گرفتم با وجود حضور بسیار اندکام در ساعا ت نمایشگاه، متفاوت و خارج از انتظار بود. این، بیش از هر چیز نشان داد که لازم است اثر، مستقل از هنرمند دیده شود و حرفهای خودش را بزند. سنجاق شدن هنرمند به اثرش، و تفسیر شدن اثر توسط هنرمند، حتی به اندازه حضور در کنار اثرش، امری است که میتواند برداشتها را به تمامی تحت تأثیر قرار دهد. بگذریم که بنده اصولا تمایل شخصی نیز به این حضور ندارم.
تفاوت نمایشگاه اخیر با دو نمایشگاه گذشته، در چه بود؟
مخاطبهای دو نمایشگاه گروهی که عکسهایم در آنها به نمایش درآمدند، سلیقههای مشخص و در هر کدام به نحوی یکدست داشتند. اما این بار، نمایشگاه با توجه به انفرادی بودن آن و یا به هر دلیل دیگری، ظاهراً با دیدگاهها و سلیقههای متنوعتری روبهرو بود، که بعضا منتشر شد؛ دیدگاههایی که هیچگاه به راحتی نمیشود و قرار هم نیست میزان دور و نزدیک بودنش به ذهن صاحب اثر، اندازهگیری شود.
این، خوب است یا بد؟
به خودی خود هیچکدام. مهم این است که به همان نسبت که در خلق اثر، تلاش داری به جای کسی فکر نکنی، قرار هم نیست فاصله به اندازهای باشد که گویی صاحب اثر و مخاطب متعلق به دو جهان کاملامتفاوت اند؛ گو این که گاهی وقتها خود این تفاوت در افق دید از جنسی است که واقعاً زیباست.
چطور به فکر برگزاری نمایشگاه عکس افتادید، آیا این برای کسی که بیشتر فعالیتاش در حوزه علوم قرآنی است، عجیب نیست؟
نه چندان زیاد. یک مقطع از تحصیلات من در این رشته بوده است. پس خیلی عجیب نیست که با وجود داشتن دغدغههای اصلی، بر حسب ضرورت، به این رشته هم بپردازم.
دغدغه اصلیتان چیست؟
رسیدن به معرفتی پایدار و مستمر که آن را در هرچه بیشتر نزدیک شدن به قرآن و آموزههای معصومین میدانم؛ معرفتی که قطعا مسیر خاص خود را میطلبد و تا حدود زیادی با علوم دینی عجین شده است.
پس ممکن است فاصله بین ارائه کار در حوزه هنر و به طور مشخص برگزاری نمایشگاه، به طول بیانجامد.
بله، این برای زمینههایی غیر از دغدغهی اصلی، طبیعی است. ضمن آن که، گاهی زمان مؤلفهای است که باید در نتیجه محاسبه شود. بنابراین، رعایت آن، بخشی از حل مسئله است. گاهی بیزمانی آن چیزی است که محاسبه میشود.
5757
نظر شما