احسان خراسانی - خبرگزاری خبر آنلاین؛ دوباره به هم رسیدند اما نه مثل عاشق و و معشوق در داستان های رمانتیک که معمولا با پایانی خوش به سود هر دو طرف همراه است. این جا عشق و عاشقی معنای چندانی ندارد. در چنین روزی همه کلمات از دامنه لغات دو طرف پاک می شود و آنها به چیزی جز برد فکر نمی کنند. اورتونی ها سر در ورزشگاه خودشان، گودیسون پارک، نوشته اند « خوش آمدید » اما اگر راهی برای نفوذ به ته دل و اعماق احساس آنها وجود داشته باشد، می توان فهمید که این کلمه به هر کسی نسبت داده می شود جز کسی که رابطه ای با نام « لیورپول » دارد. جنگ بین اورتون و لیورپول متعلق به یکی دو سال گذشته نیست، بلکه بیش از یک قرن است که این دو تیم بندر نشین کشور انگلیس از کنار هم رد می شوند ولی از یکدیگر روی بر می گردانند. بازی امروز دو تیم هم از قاعده دشمنی همه جانبه در 223 بازی گذشته مستثنی نبود. البته نباید فراموش کرد این دشمنی با دشمنی به معنای واقعی کلمه تفاوتی اساسی دارد. تفاوتی که حتی باعث می شود جذابیت بازی های دو تیم بیشتر و بیشتر شود. برای اورتونی ها مهم نبود که حریف همیشگی تا به حال در 88 بازی رو در رو پیروز شده است و در دربی مرسی ساید وضعیت بهتری دارد. آنها فقط و فقط به این فکر می کردند که امروز محکوم به بردن هستند.
در حالیکه گودیسون پارک جای سوزن انداختن نداشت، بازی مثل همیشه پر تنش و جذاب آغاز شد. اورتون که فصل را نسبتا خوب آغاز کرده بود و برد شیرین 2 بر 1 مقابل چلسی را در کارنامه این فصل خود داشت، امیدوار بود با حمایت تماشاگران پر شور خود بتواند از سد رقیب سنتی بگذرد. لیورپول هم که با تساوی بدون گل مقابل سیون سوئیس در لیگ اروپا پا به این مسابقه گذاشته بود، فقط به برد نیاز داشت تا خود را از منجلاب سختی بیرون بکشد. لیورپول که دوباره دنیل استوریچ را در ترکیب خود می دید، در دقیقه 41 توسط دنی اینگز به گل رسید. اما گودیسون پارک بیشتر 4 دقیقه ساکت نشد و روملو لوکاکو در واپسین لحظات نیمه اول بازی را به تساوی کشاند.
45 دقیقه دوم، مردم شهر آنفیلد به دو دسته تقسیم شدند. یک دسته که برد می خواستند، آرام و قرار نداشتند و فقط منتظر بودند تیمشان گل دوم را بزند و پرواز کنند به سوی روزهای خوب. اما دسته ای هم بودند که احساسشان اجازه نمی داد به منظق رجوع کنند. منطقی که نشان می داد هر طرفدار لیورپول اگر می خواهد فرق بین طرفدار و هوادار بودن را ثابت کند باید برد تیمش را آرزو کند، توسط احساساتی که ریشه در اخراج راجرز داشت، از کار می افتاد. افراطی های لیورپول می گویند نتایج کسب شده با راجرز در شآن نام تیمی که روزی در 10 دقیقه قهرمانی اروپا را برای خود کرد نیست. شاید هم بیراه نمی گویند. چون طبیعی است نام لیورپول بزرگ تر از 7 بازی و 11 امتیاز است. ولی ... بیچاره راجرز. باید برای او اشک ها ریخت و دلسوزی ها کرد. کسی که دو فصل گذشته همین تیم را به یک قدمی قهرمانی رساند حالا به این روز افتاده است. تیمی که فقط سوارز و جرارد را به عنوان دو مهره کلیدی در اختیار داشت 3 امتیاز لازم داشت تا طلسم 24 ساله را بشکند. رنگ زیبای جام قهرمانی در سراسر بندر لیورپول پخش شده بود. حتی توی چشم اورتونی ها هم می خورد و برای آنها کری می خواند که نوزدهمین قهرمانی ما بدست می آید. اما شما هنوز باید با خاطرات 9 جام گذشته، جشن قهرمانی ما را تماشا کنید. اما ... چقدر جمله که می تواند بعد از این اما بیاید و بدشانسی های راجرز و لیورپول را توصیف کند. در بین این همه جمله، دردناک ترین آنها این است : « جرارد سر خورد، جام از دستش افتاد. » جمله ای که شیرینی قهرمانی بعد از چیزی حدود 8760 روز را از بین برد.
تا اینجا داستان گذشته راجرز و لیورپول روایت شد. اما دوباره برگردیم به نیمه دوم بازی با اورتون در هفته هشتم لیگ انگلیس فصل 2015-2016. لک لک ها موفق نشدند حریف را شکست دهند. همین باعث شد راجرز آخر بازی دست به کمر در کنار زمین بایستد و فقط و فقط به سرنوشت نا مشخص خود در آینده فکر کند. معلوم نیست اگر این بازی در آنفیلد انجام می شد و همین نتیجه هم رقم می خورد، آن موقع عکس العمل طرفداران لیورپول در قبال راجرز چگونه بود؟ طرفدارانی که بر خلاف منچستری ها که آن بلا را سر دیوید مویس آوردند، تا به حال بنر « یک انتخاب » برای مربی تیمشان نصب نکرده اند. اما نکته مهم این است که کاسه صبر طرفداران لیورپول لبریز شده است و اگر پروژه رفتن راجرز جدی تر از این که هست در دستور کار قرار بگیرد، او باید آنفیلد را ترک کند. شاید نه با سوت و هو. ولی حتی اگر تشویق و احترام هم وجود داشته باشد، باز هم باید باور داشت که راجرز به خط پایان رسیده است.
در این روز ها سایه بلند یورگن کلوپ روی سر راجرز به خوبی حس می شود و هیچ بعید نیست همین تساوی در دربی مرسی ساید باعث شود، مربی سابق دورتموند بیاید و بار دیگر شور و اشتیاق را به سکو های آنفیلد برگرداند. اتفاقی که در روز های تیره راجرز، استقبال هواداران را هم به همراه داشته است. تا این حد که آنها به کلوپ گفتند : « چمدانت را جمع کن و بیا! »
41257
نظر شما