پیشکسوت والیبال مقیم کانادا:معروف و سوپراستارهای مان را بی دلیل دلشکسته نکنید

علی بشر - تورنتو : ناصر پیشوا ، او یکی از قدیمی های والیبال ایران است. یکی از نسل اول والیبال ایران. او سالهاست که در کانادا زندگی می کند اما پیگیر والیبال ماست. متولد 1321 و در آستانه 74سالگی است. شروع زندگی ورزشی اش با فوتبال و ادامه اش با والیبال بوده است. خودش می گوید:« تا 14سالگی فوتبال و از آن به بعد به والیبال روی آوردم و دراین رشته فعالیت کردم و خیلی جالب است که در همان سن با تیم فوتبال دبیرستان وحید قهرمان ایران شدیم که زنده یاد کریم نیرلو، حبیب نایب رویین دل، پرویز ابوطالب همبازی ما بودند و به همین وسیله هم اگر دوستانم این مصاحبه را شنیدند یا خواندند به آنها سلام عرض می کنم. بعد از آن به والیبال آمدم بعد از چند سالی که بازی کردم، چند سال قهرمان آموزشگاهها بودیم و بعد در آموزشگاههای کل کشور شرکت کردیم و اول شدیم و بعد هم به باشگاه ایران امروز رفتم و با دوست عزیزم آقای جهانگیر قوام همبازی بودم و از این نظر هم جای خوشحالی است که هنوز هم با هم دوست هستیم. بعد از چند سال هم به عضویت تیم هما در آمدم ناگفته نماند که در همان سال جز تیم ملی جوانان ایران انتخاب شدم که چند بازی با کشورهای شوروی، ژاپن و چین در تهران داشتیم و نامزد تیم ملی ایران شدیم که متاسفانه به دلایلی و مسائلی من از آن سال والیبال را نه به صورت خداحافظی ترک کردم و به کویت رفتم. آنجا چهارسال در باشگاه نادی العربی بازی کردم که در مسابقات جام منطقه ای کشورهای عربی مقام اول را کسب کردیم و بعد از مراجعت به تهران سرپرست تیم والیبال هما و ورزش هما شدم که مدیریتش با زنده یاد آقای اردوان اسفندیاری بود و خیلی از چیزهایی که از نظر شخصیتی اجتماعی بوده من از ایشان یاد گرفتم. بعد از آن در مسابقات جام پاسارگاد شرکت کردیم مقام سوم را به دست آوردیم بعد هم مربی تیم امید شدم که باز مقام اول ایران را کسب کردیم و بعد مربی باشگاههای آرارات، تهران و ... بودم در این مدت هم به اقتضای شغلی که در هواپیمایی داشتم مسابقات جهانی را هر سال می دیدم. من خودم را نه به عنوان کارشناس و نه به عنوان مربی ولی می توانم بگویم 50سال تماشاگر والیبال ایران و دنیا بودم و از این جهت می توانم بگویم تجربیاتی که به دست آوردم و از نظر موقعیت هایی که داشتم و سعی کردم آن چیزی که آموخته دارم در خدمت جوانان و کسانی که عضویت تیم هما و یا تیم های دیگر را داشتند در اختیارشان بگذارم. » او در گفت و گو با خبرآنلاین از والیبال ایران می گوید:

شما به کانادا مهاجرت کردید و اینجا هم مشغول آموزش والیبال هستید.

من 28-29سال است که در کانادا هستم و اینجا هم باز با همین نام هما والیبال را شروع کردم. در همین تورنتو حدود 600شاگرد تربیت کردم که چند تا از آنها در دانشگاههای تورنتو بازی می کنند یکی از کسانی که با من تمرین کردند همین الان در تهران است و قرار است با تیم های آنجا کار کند به نام خشایار مسگر که بعدا ممکن است از او بیشتر بشنوید.

دختر شما هم الان در والیبال است؟

بله او در دانشگاههای کانادا به عنوان ان وی پی انتخاب شد با من همکاری می کرد و بسیار هم برای من حائز اهمیت بود که اسم ایشان هم در کنار من باشد. هفته پیش هم مراسم ازدواج او بود و با یکی از اعضای تیم ملی والیبال ساحلی کانادا ازدواج کرد و فعالیت دارند.

تهران هم رفته بودند.

چند سال پیش بنا به دعوت آقای حسینی که سرپرست باشگاه پرسپولیس تهران بودند رفتیم و آنجا بسیار مورد تشویق قرار گرفت و حتی تمرین کرد و پیراهنش هم آماده بود ولی چون در یک موقعیت خاصی اینجا باید دانشگاهش را ادامه می داد و باید برای کار اداری برمی گشت نتوانست در خدمت والیبال ایران باشد که از این نظر من خودم واقعا متاسف هستم.

الان شما آموزش والیبال پسران و دختران هما را در تورنتو دارید و 5-6سال است به صورت مستمر فعالیت دارید.

5-6سال بیشتر است. همین الان من حدود 80شاگرد دارم و ظرفیت باشگاهم کامل است و تمرین می کنند و بسیار برای من جالب است که توانستم آن چیزی که آرزوی من بود و خدمت به والیبال ایرانی چه در ایران و چه اینجا انجام بدهم و تجربیات خودم را در اختیار دوستان قرار بدهم و از رسانه های ورزشی ایرانی تورنتو هم متشکرم که حمایت می کنند و گزارش بازی ها را چاپ می کنند.

چند سالی است که والیبال ما خوب کار کرده و به همین دلیل هم توقع مردم ایران بالا رفته. در مورد نتیجه تیم در جام جهانی بگویید و این که کواچ می تواند تیم ایران را نجات بدهد یا نه؟

مساله نجات نیست مساله ای که اینجا حائز اهمیت است این است که بعد از انقلاب ورزش والیبال از همه ورزش های تیمی دیگر صعودش در جهان بیشتر و ومشخص تر بوده در گذشته حتی کشورهای نزدیک هم والیبال ما را نمی شناختند ولی الان صدای والیبال ما را در اقصی نقاط جهان می شنوند و به صاحب نام های دنیا حاضر هستند از تیم ما دعوت کنند مسابقه برگزار کنند و این هنر بچه های والیبال ما را ببینید بدترین بدشانسی آقای کواچ این است که بعد از آقای ولاسکو وارد ایران شد، اگر قبل از ایشان می آمد مسائل اینچنینی مطرح نمی شد. بضاعت والیبال ایران همین است که الان می بینیم واقعا بیاییم یک مقدار منطقی تر با مسائل برخورد کنیم حساسیت به خرج ندهیم و به مساله حساس نباشیم. هیچ تیمی در دنیا نیست که همیشه سیر صعودی داشته باشد. یک تیم چندین بار قهرمان دنیا می شود ولی بازیکن هایی که در سطح جهانی و سوپراستارهای آن هستند یک جایی تمام می شوند تا بازیکن های بعدی بیایند و جایگزین آنها شوند، یک مقطع زمانی این تیم افت می کند ولی آن بازسازی دوباره مهم است که بتوانند این تیم را ترمیم کنند. در سال های گذشته برزیل چند سالی قهرمان دنیا بود ولی بعد از یک سیر نزولی دوباره به نقطع عطف می رسد. تیم هلند همینطور. خود شوروی چند سال گذشته قهرمان المپیک شد، ولی در خاک خودش به ما می بازد. این بازسازی و ترمیم اتفاق می افتد و دوباره قدرت خودش را به دست می آورد. تیم آمریکا می آید و در تهران به ما می بازد. مطمئن باشید این برای آمریکا فاجعه محسوب نمی شود. یا همین دیروز به لهستان باخت. این را مطمئن باشید که در چند سال دیگر هم لهستان می آید به تیم های دیگر می بازد. این سیر صعودی همیشه نیست، گاهی نزولی می شود و دوباره بازسازی می شود. شما هیچ تیمی را در جهان پیدا نمی کنید کخ بتواند همیشه سیر صعودی داشته باشد.

حضور کواچ روی نیمکت ایران را چگونه می بینید؟

اولا او خودش بازیکن بسیار بزرگی بوده سال 2000 قهرمان جهان بوده، سوپراستار بود و ... حالا اگر مسائلی که او هست همین الان اگر والیبال ما تا به این نقطه رسیده باید ببینیم نقاط مثبت ما کجا بوده که به اینجا رسیده. این نکته مثبتی است که والیبال ما به جایی رسیده که مردم توقع دارند بهترین مربیان دنیا بیایند و روی نیمکت ما بنشینند. فدراسیون ایرانی که این بازیکن ها را به این مرحله رساندند خودشان زحمت زیادی بوده و ما نباید نادیده بگیریم یا تیرمان را به سمت یک مربی نشانه برویم. مربی های ایرانی بسیار زحمت کشیدند بازیکن ها را به این مرحله رساندند، و ولاسکو فقط آمد به اینها هارمونی داد و یک مدیریت خاصی داشت. او هم به خاطر سن 65-66سالگی که دارد توانست از تجاربی که در سطح بین المللی دارد استفاده کند تیم را مدیریت کند و به یک سطحی برساند که تیم را بشناساند. کواچ جوان تر است و احساساتی تر است، گاهی حوادث به آدم کمک می کند، گاهی هم سد راه می شود. زمانی که آقای کواچ آمدند ما آقای حسین معدنی را از دست دادیم، ایشان بهترین بازیکن کاپیتان تیم ملی ایران بودند و در کنار کواچ روی میز کمیته فنی ما بودند. مسلما کاربرد کواچ بهتر و مثمرثمرتر بود. شما الان ببینید در تایم اوت هایی که گرفته می شود مربی های دنیا با بازیکن ها صحبت نمی کنند کمک ها با بازیکن ها صحبت می کنند و اشکالات کار را می گویند. ما این کمیته را نداریم و همیشه کواچ است که انرژی را صرف می کند. اگر دوستانی که همین الان می نشینند و از ضعف کمیته فنی ما می گویند آیا خودشان حاضرند بیایند کمک ایشان بنشینند؟ انتقادهای سازنده مهم است. تیم ما در آستانه رفتن به این تورنمنت بزرگ جهانی بود واقعا باید خبرنگارهایی که نکته مثبت در این زمینه دارند انتقادهای سازنده می کردند. بعضی خبرنگارها متاسفانه با یک سوال بین بازیکن با مربی، بین تماشاچی با بازیکن، بین نیمکت نشین ها درگیری می اندازند که این خودش باعث تضعیف تیم می شود. شما اگر انتقاد سازنده کنی که بتواند به تیم کمک کند جای خوشحالی است. ولی بعضی انتقادها تخریب کننده است که متاسفانه از اینها در ایران زیاد داریم. من با عذرخواهی از کسانی که این مطلب را می خوانند می گویم، بعضی از کسانی که از تیم ملی انتقاد می کنند همین الان از باخت این تیم خوشحال هستند. انتقادها باید سازنده باشد. گفتارها باید طوری باشد که درگیری ایجاد نکند. این هماهنگی باید بین مربی ها، منتقدها و دست اندرکاران والیبال سازنده باشد. فدراسیون والیبال واقعا زحمت می کشد من درست است که خارج از ایران است ولی هفته ای چند بار با کسانی که دست اندرکار والیبال هستند تماس دارم. می بینم و می دانم چه زحمت هایی می کشند و چه سازندگی هایی می شود، این انرژی را باید مثبت تلقی کرد و به آن کمک کرد. فدراسیون والیبال، دبیر فدراسیون و ... واقعا زحمت می کشند. بعضی ها هستند تا وقتی دست اندرکار نیستند انتقاد می کنند ولی با گرفتن یک پست مداح فدراسیون می شوند که این مشکل ساز است. کسی که انتقاد می کند باید انتقادش درست و سازنده باشد و از روی غرض ورزی نباشد، مسائل مالی در فکرش نباشد.

پیشنهاد شما برای تیم ملی والیبال یا کادر فنی این است که دستیارهای ایرانی اضافه شوند.

دستیارهایی که می توانند فردا جایگزین آقای کواچ شوند، نه این که دستیارهایی که همین الان خودشان هستند خیلی در والیبال شناخت ندارند، همه دوستان هستند من به آنها ارادت دارم مثل آقای کارخانه، تمام کسانی که واقعا کارشناس والیبال هستند از جمله جمشید حمیدی، علی شاکری و... یا بازیکن هایی مثل آقای کارخانه، بهروز عطایی،بهنام محمودی ، حسینی ، منظمی ، پیمان اکبری و جعفرزاده یا کسانی که دست اندرکار هستند واقعا انتقادهای سازنده و درستی می کنند. من یک سوال با پوزش بسیار زیاد از این دوستان دارم. واقعا حاضر هستند بروند روی نیمکت ذخیره نفر دوم آقای کواچ باشند؟ اگر باشند جای خوشحالی برای والیبال ما است چون خودشان هر کدام شایستگی این را دارند که بتوانند هدایت تیم ملی را برعهده بگیرند ولی اگر فقط انتقاد باشد و کمک به تیم ملی و فدراسیون نباشد باز مشکل بیشتر می شود. من واقعا وقتی انتقادهای این دوستان را می خوانم و می بینم، می بینم که بسیار کارشناسانه و مثبت است. ولی اگر این جامه عمل بپوشد که در کنار کواچ این کار را بکند واقعا بهتر است. چون کواچ دور خودش را نمی بیند کارشناس والیبال را که نمی بیند، ولی اگر این دوستان که اسم بردم در کنارش باشند، مسلما او روی میز و نیمکت آرام تر و منطقی تر برخورد خواهد کرد. ولی الان کواچ تنها این بار را بر دوش می کشد و تمام تیرها به سمت او نشانه رفته.  یک مساله دیگری که می شود گفت گاهی صدایی می شنوم که گفته می شود کواچ باید عوض شود یا برود و ... ولی مطمئن باشید در این برهه از زمان اگر کواچ را تنها نگذاریم و کمک های ایرانی که لیاقت این کار را دارند در کنارش باشند می تواند نکته مثبتی باشد. اگر ما در این فاصله یک مربی جدید بیاوریم تا بیاید تیم را بشناسد، بازیکن ها را بشناسد، ما زمان زیادی را از دست دادیم و چه بهتر که دست به دست هم بدهیم با پشتکار و آن علاقه ای که نسبت به والیبال هست، واقعا کسانی که در والیبال فعالیت می کنند، دست به دست هم بدهند زمان را از دست ندهیم بهتر است تا این که بخواهیم مربی جدید بیاوریم و زمان از دست برود.

چرا از نظر فنی والیبال ما آن نتایجی که ما توقع داشتیم را نگرفت؟

من یک مقدار احساس می کنم بازیکن های ما آن شادابی و طراوت خود را از دست داده اند وقتی در چهره ها دقت می کنیم می بینیم بازیکن ها آن شادابی را ندارند. الان 8-9ماه است این بچه ها در مسافرت های طولانی هستند و روی آنها فشار است و دور از خانواده هستند و... این تمام مسائلی است که می تواند موثر باشد. ما اگر بین تیم خودمان و تیم های اول دنیا بررسی کنیم من عقیده دارم تیم ما 10-15درصد قدرت بدنی تیم های برتر دنیا راندارد. یعنی ما از نظر انرژی فیزیکی عقب تر هستیم همانطور که تیم ژاپن کره جنوبی چین از نظر قدرت بدنی فیزیکی از ما کمتر هستند، اگر این تیم ها از لحاظ قدرت بدنی مثل لهستان بودند هیچ تیمی نمی توانست آنها را بگیرد. شما ببینید یک تیمی از اروپای شرقی از نظر وزن در حدود 150 کیلو از نظر قد حدود یک متر و نیم از ژاپن بلندتر است. خب اینها مسلما نیروهای برابر نیستند. ما هم یک چنین فاصله ای با تیم های اول دنیا داریم. اگر 10-15درصد از نظر نیرو به تیم ما اضافه شود، مسلما هیچ تیمی حریف ما نخواهد شد.

نتایج بازی های جام جهانی کابوس وار بود ، الان خیلی ها از ناکامی در مسیر المپیک می ترسند.

بله. ما چیزی را از دست ندادیم اگر در این مسابقات سهمیه المپیک را به دست نیاوردیم اصلا جای تاسف نیست چون هنوز 7ماه وقت داریم تا اردیبهشت سال آینده می توانیم تیم را بازسازی کنیم و تیم راتقویت کنیم . یک مقدار تیم را از نظر روحی عوض کنیم. ما از نظر روانکاوی ضعیف هستیم. یک مقدار باید کسانی باشند که در کنار تیم بتوانند به بچه ها روحیه بدهند و آنها را شاداب کنند. تیم ما با یک برد شاداب می شود و با یک باخت غمین. در صورتی که این صحیح نیست تیم هایی هستند که چند بازی را می بازند ولی بازی های بعدی را باشادی شروع می کنند. این ضعف در تیم ما هست که از نظر روحی ضعیف هستیم. کسانی که در کنار تیم ما هستند نمی توانند به بازیکن ها انگیزه بدهند. یکی از مسائلی که همین الان به ما ضربه زد همین است که انگیزه نداشتیم که باز هم من فکر می کنم به خاطر این 8-9ماه مسافرت پشت سر هم و مسابقات متنوعی که داشتند، اشتیاق بردن نداشتند. یک مقدار از نظر بردن و مسابقه اشباع شدند این را باید درست کنیم.

الان ستاره های تیم مثل معروف ، متهم شده اند به غرور و مادی گرایی؟

من نمی خواهم در این باره مستقیم حرف بزنم، نظر من در نهایت است. اولا که آقای معروف از سوپراستارهای والیبال دنیا هستند. کمتر بازیکنی می تواند برود در بزرگترین لیگ دنیا بازی کند و این برای ما یک افتخار است و اگر آقای معروف گفتند نسبت به تعهدی که دست اندرکارهای دولت یا فدراسیون داده بودند اعتراض کردند. وقتی تعهدی بوده اگر انجام نشود مسلما از نظر روحی روی بازیکن ها تاثیر می گذارد.

در این بازی های جهانی کدام یک از بچه های ما خوب بودند؟ از جوان ها هم استفاده کردیم.

سعید معروف، شهرام محمودی، محمد موسوی سوپراستارهای تیم ما هستند که در دنیا شناخته شده هستند. ولی در این بازی ها میرزاجانپور، عبادی پور، غلامی و قائمی بازیکن هایی بودند که همه در سطح جهانی بازی می کنند. هیج بازیکنی نمی تواند در تمام بازی ها بهترین بازیکن باشد. شما ببینید زایتسف را در چند بازی کنار گذاشتند. ما فقط یک مقدار بین نفرات ذخیره تیم نسبت به بازیکن های اصلی فاصله زیاد است. اگر آن فاصله کم شود مطمئنا مربی با خیال راحت تری می تواند کار کند. همین الان آکادمی هایی در تمام ایران وجود دارد و تمام بازیکن های ایران آمده اند، آکادمی هایی تاسیس کرده اند که این باعث افتخار است. یک نکته دیگر را اشاره کنم که همین الان در ایران ورزش والیبال و مطرح بودن این ورزش به نظر من مهم تر از این است که تیم ما قهرمان شود، ولی ما در جامعه والیبال نداشته باشیم. داشتن آکادمی های فراوان، تیم های جوانان، امیدها که هر کدام هم شاخص هستند باعث خوشحالی است. در ضمن پدر و مادرهایی که در ایران فرزندانشان را در این آکادمی ها می گذارندباید روی مربی شناخت داشته باشند. من چند روز پیش مطلبی را در یکی از روزنامه ها خواندم که یک گروهی هستند که آکادمی های والیبال ساختند و سوددهی آنها بیشتر از بچه های والیبال است. پدر و مادرها قبل از هر چیز ببینند بچه شان را دست چه کسی می سپارند که بعدا فاجعه فوتبال پیش نیاید که سال پیش هیاهویی شد راجع به این که مربی ها کارهایی کردند که دور از شان ورزش ما است.

سخن آخر

من باز می گویم اگر والیبال ما به این مرحله جهانی رسیده بدون زحمت مربی های ایرانی، دست اندرکاران فدراسیون، منتقدهای مثبت ورزش هستند نمی شده. در این جا من به عنوان یک تماشاچی 50سال والیبال نه مربی نه پیشکسوت نه بازیکن، تشکر می کنم که فدراسیون واقعا زحمت کشیده. باید نکات مثبت را در نظر گرفت و بعد اشکالات را گفت. فدراسیون والیبال و مربی ها بسیار عالی کار کرده اند، ولی یک اشکالاتی دارد که می تواند کارشناسی و ترمیم شود. 

4141