چرا پس از فتح خرمشهر، جنگ ادامه یافت؟/ پاسخ سردار جوانی را بخوانید

در دوره دفاع مقدس تلاش شد وانمود شود اختلاف‌های اساسی وجود دارد. البته ممکن است به لحاظ دیدگاه‌ها و اولویت‌ها، اختلاف‌نظرهایی باشد اما آنچه در دوران دفاع مقدس نمایان بود؛ وحدت، یگانگی و همراهی نیروهای مسلح با یکدیگر بود. اختلاف‌نظر روی برخی اولویت‌ها طبیعی بود که به آن اختلاف راهبردی نمی‌گویند. البته ابتدای جنگ که بنی‌صدر رئیس‌جمهور بود و فرمانده کل قوا بود؛ شاهد مسائلی هستیم که عمدتا به دلیل نوع نگاه‌های بنی‌صدر بود ولی بعد از فرار او و تغییر در مدیریت و رهبری جنگ، شاهد نوعی همگرایی رو به رشد بین مجمع نیروهای مسلح، سپاه و ارتش بودیم که نتیجه آن انجام عملیات‌های بزرگ در دوران دفاع مقدس شد.

بعد از فتح خرمشهر با واقعیتی مواجه بودیم و آن اینکه بخش‌هایی از سرزمین ما همچنان تحت اشغال بود، ولی دشمن در مواردی که ضربه خورده بود و احساس می‌کرد یکی از راه‌ها برای جلوگیری از ضربه‌های بعدی، رفتن به سوی راهکاری مثل آتش‌بس است، پیشنهادهایی را مطرح کرد. اگر ما به سمت ساده‌انگاری نسبت به این مسئله می‌رفتیم، چه بسا کشور دچار شرایطی می‌شد که نه صلح بود و نه جنگ و احتمال داشت سرزمین‌های ما هم تحت اشغال دشمن در آید و آنها پای میز مذاکره مسائلی را مطرح می‌کردند که به ضرر ملت ایران تمام می‌شد. اگر ساده‌لوحانه پیشنهاد آتش‌بسی که مطرح شد، مورد پذیرش ما واقع می‌شد چه بسا ده‌ها سال وارد مرحله‌ «نه جنگ و نه صلح» می‌شدیم که نمونه این موارد را در برخی از کشورها شاهد هستیم. در حال حاضر برخی کشورها هستند که سال‌هاست از جنگ‌های آنان می‌گذرد و نیروهای مسلح آنها مدام لب مرزهایشان هستند و هر از گاهی تبادل آتش صورت می‌گیرد و استخوان لای زخم را سال‌هاست که تحمل می‌کنند.

ما به گونه‌ای عمل کردیم که جنگ در یک نقطه شفاف پایان پیدا کند و ملت ایران پیروز این جنگ باشد، گرچه پیروزی ما در جنگ را همه می‌پذیرند اما برخی همچنان اشاره به عبارتی می‌کنند که حضرت امام با عنوان نوشیدن جام زهر در پذیرش قطعنامه به کار بردند. در حالیکه این عبارت به ایده‌آل‌هایی که امام دنبال می‌کردند باز می‌گردد که ما باید در راستای اصول انقلابی خودمان وقتی متجاوزی به سرزمین‌ها ما حمله کرد، خود ما او را تنبیه کنیم و بر اساس اصول سیاست خارجی و مبانی اعتقادی ملت مظلوم عراق را هم از شر این متجاوز نجات دهیم؛ یعنی در واقع هدف‌گذاری مطلوب و ایده‌آل ساقط کردن صدام و آزاد کردن مردم عراق و شیعیان مظلومی بود که تحت ظلم و ستم صدام قرار داشتند.

البته این اتفاق در جنگ نیفتاد، اما ما در جنگ پیروز شدیم چون نگذاشتیم کشوری که تجاوز کرده به اهداف خود برسد. صدام و ارتش بعث عراق به هیچ یک از اهدافی که در حمله به ایران برای خود تعریف کرده بودند نرسیدند و ملت ایران توانست در 8 سال به خوبی از سرزمین خود دفاع کند و استقلال و تمامیت ارضی را خود را حفظ کند. بعد هم دیدم که پیروزی ملت ایران زمینه یک سرخوردگی برای حزب بعث شد که برای جبران این شکست لشکرکشی به سمت کویت را ترتیب داد.

این تصور که عد از فتح خرمشهر از طریق صلح می‌توانستیم جنگ را پایان دهیم تصور درستی نیست و دلیل قانع کننده برای این فرضیه وجود ندارد به نظر من این حتی بدترین وضعیتی بود که می‌توانست شکل بگیرد.

2727