گواهی علمی بدون نقطه گذاری کلمات به خط شیخ بهایی + تصویر

آنچه در پی می آید اجازه ای است از شیخ بهایی (م 1030) و به خط او برای یکی از شاگردانش با نام کمال الدین محمد کاظم گیلانی تنکابنی که در سال 1011برای او نوشته شده است، اجازه ای که بدون نقطه نوشته شده است.
در باره ارتباط علمی محمد کاظم گیلانی با شیخ بهایی اطلاعاتی در ذریعه: 3/84 آمده و اشاره شده که به دستور شیخ بهایی کتابی را شرح کرده و به نام شاه عباس مُصدّر ساخته است. این کتاب در باره علم نجوم بوده است.
از محمد کاظم جیلانی اجازه ای برای یکی از شاگردانش به نام ملک عزالدین تونی می شناسیم که روی نسخه از قانون الادراک فی شرح تشریح الافلاک»‌ در سال 1030 نوشته است (تراجم الرجال: 3/475).
اجازه حاضر به خط شیخ بهایی روی نسخه ای از فهرست شیخ طوسی آمده که در کتابخانه مجلس (2857) نگهداری می شود.
نسخه مزبور قدیمی و طبعا مربوط به سال 1011 یا پیش آز آن است، اما گویا به طور ایام ناقص شده و بخش تکمیلی آن (از میانه شرح حال شریف مرتضی به بعد) بعدها در 1211 دوباره نویسی شده است. دوباره نویسی هم کار شیخ احمد احسایی است.
در اجازه حاضر وی با تأیید مقام علمی جیلانی و ستایش از او، اجازه روایت کتاب فهرست شیخ طوسی را به وی داده و در ادامه گفته است که اجازه روایت سایر آثار شیخ طوسی را هم با همان سندی که در آغاز کتاب الاربعین خود به شیخ برای روایات آن کتاب آورده، دارد.
در این اجازه تأکید شده است که او باید در دادن اجازه به دیگران شرایط اهل درایه، یعنی دانشمندانی که در این زمینه تخصص داشته و شرایطی را مطرح و مقرر کرده اند رعایت کند.
چنان که می دانیم اجازه نوعی گواهی علمی است که همراه با تأیید وثاقت اخلاقی شخص بوده است.
شیخ بهایی در پایان می گوید که وی این اجازه را هم شفاها و هم کتبا نوشته و سپس نام خود را «محمد مشهور به بهاءالدین عاملی» با تاریخ 20 شوال 1011 است ذکر نموده است. (اگر جایی را اشتباه خوانده ام دوستان یادآوری کنند)

متن اجازه

الثقة بالله وحده:
قرأ علیّ الاخ الاعز الافضل شمس سماء الافادة و غرة سیما الافاضة المولی الذکی الالمعی اللوذعی الصفی الوفی، ذو الطبع الوقاد و الذهن النقاد، مولانا کمال الدین محمد کاظم الجیلانی التنکابنی، ادام الله تعالی افضاله، و کثر فی علماء الفرقة الناجیة امثاله، جملة وافیة من کتاب الفهرست لشیخ الطائفة و رئیسها ابی جعفر محمد بن الحسن الطوسی قدس الله تربته و رفع فی معارج الخلد رتبته، و قد اجزت له ان یرویه بتمامه و کماله عنی بطرقی الواصلة الی مؤلفه کما احتوی علیه سند الحدیث الاول من کتاب الاربعین الذی الفته بعون الله سبحانه بل اجزت له وفقه الله لارتقاء اعلی درجات الکمال أن یروی عنی جمیع مؤلفات الشیخ المشار الیه لابرحت سحائب الرضوان متقاطرة علیه فلیرو ذلک لمن شاء مشترطا علیه شرایط الروایة المقررة عند اهل الدرایة. قال ذلک بلسانه و حرره ببنانه اقل الانام محمد المشتهر ببهاالدین العاملی تجاوز الله عن سیئاته فی االعشر الاوسط من شهر شوال سنة 1011 حامدا لله مصلیا

ر همین ارتباط و جدای از سطح علمی آقایان مثلا صدور فتاوی و اجازات را میتوان به تعبیری در همان راستای بحث خطو ربط که سابق صحبتش را داشتیم به حساب آورد -- یعنی نحوه انشا و اقتصاد و ایجاز متن و تلگرافی بودن آن و احیانا زبان دار بودن یا  عامدا مبهم بودن آن، به تعبیری اینهمبیانگر نوعی خط و ربط است. در یک مقیاس گسترده تر که شاید به کل داستان این قبیل متون مربوط باشد شاید بتوان اذن و اجازه اهل تصوف را هم افزود. البته نکنه ای که شما اشاره فرموده بودید و خود میتواند بخش جالبی از کار باشد اجازات شفاهی است و فکر میکنم غالبا اعتبار آنها در گرو وجود یک یا بیشتر شاهد معتبر بوده باشد. در واقع شاید در مورد صوفیه همان لفظ اذن به خودی خود مبین شفاهی بودن آن است.