ایرنا نوشت: نشریه اقتصادی اکونومیست نوشت: توافق هسته ای ایران نوید بخش آینده ای روشن برای ایرانیانی است که خواهان روابطی بهتر با غرب هستند و با همه اشکالاتش، شایسته حمایت سناتورهاست.

این نشریه انگلیسی در تفسیری پیرامون بحثهای داغ در کنگره آمریکا بر سر توافق هسته ای ایران می نویسد:
شور و حرارتی که در بحث های داغ پیرامون توافق هسته ای ایران موج می زند حقیقتا جذاب و گیراست. بدیهی است که یک چنین توافق مهمی سزاوار آن است که با دقت نظری فوق العاده مورد بررسی قرار گیرد.
اما متاسفانه غالب مباحث پیرامون این توافق عمدتا گمراه کننده بوده است. به عنوان نمونه ، سناتور جمهوریخواه تد کروز از امیدهای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری امریکا می گویدامریکا میلیاردها دلار به ایران تحویل می دهد و ایران هم آن را تحویل نیروهای جهادی اش می دهد تا آن را در راه کشتار آمریکاییان استفاده کنند».
به نظر می رسد ریشه عصبانیت شماری از منتقدان توافق، بیزاری آنها از اوباما است، نه از خود توافق. 

اما نکته اینجاست که در این جریان هیچ عیب و ایرادی بر کاخ سفید وارد نمی شود .

اوباما معتقد است که مردود شمردن توافق ، امریکا را در جاده جنگ با ایران قرار خواهد داد. اما شکاکان و بدبین ها از روی بدبینی نقطه نظرات اوباما راجع به توافق را مردود می شمرند و کینه توزانه معتقدند که این دیدگاه اوباما فقط برای ایجاد وحشت در دل رای دهندگان آمریکایی است.

سرنوشت توافق ظرف 5 تا 6 هفته آینده تصمیم گیری خواهد شد و کنگره 17 سپتامبر / 26 شهریور/ در مورد آن رای گیری خواهد کرد.

نظر به خصومت جمهوریخواهان با این توافق ، اوباما نیک می داند که احتمالا ناگزیر خواهد بود برای باطل شمردن رای منفی کنگره به توافق، متوسل به حق وتوی خود شود.

اوباما با این وتو مقابل رای کنگره خواهد ایستاد و به تبع آن اجرای تحریمها را هم معلق خواهد گذارد. اما اگر مخالفان توافق بتوانند حداکثر دو سوم آراء لازم را جمع آوری کنند؛ خواهند توانست وتوی اوباما را باطل سازند. تنها رای منفی 13سناتور دمکرات کافی است تا ضربه ای خسارت بار به رئیس جمهور هم حزبی شان وارد کند.
تا به حال تنها دو تن از این دمکراتها علیه توافق صف آرایی کرده اند اما اوباما هنوز آنقدرها هم به موفقیتش خوش بین نیست.
تنها یک راه برای جلوگیری از بروز آن حالت ممکن این است که کنگره و دولت به جای آنکه بر موضع خود پای بفشرند ، راهی برای همکاری سازنده بر روی موضوعات مورد اشکال در توافق بیابند.
اما این در وهله اول مستلزم آن است که منتقدان توافق دست از توهم و خیال پردازی بکشند و خیال نکنند که رد کردن توافق ، توافقی مطلوبتر را در پیش خواهد داشت و تحریمها را هم همزمان می توان تشدید کرد.
منتقدان به خاطر داشته باشند که این توافق یک توافق دوجانبه میان ایران و آمریکا نیست بلکه توافقی است چند جانبه میان ایران و یک جهان بزرگتر ، جهانی که از این توافق استقبال کرده است.
اگر کنگره این توافق را لغو کند، امریکا خود را یکه و تنها مشغول جنگیدن در یک میدان مبارزه برای حفظ تحریمهای ایران خواهد یافت . این میدان رزم، افزون بر هزینه سنگینی که بر دوش آمریکا تحمیل می کند، یک میدان شکست برای آمریکا خواهد بود.
مادامیکه ایران دست به کاری فوق العاده تحریک آمیز نزده است نیازی هم نیست کار او را یک اعلان جنگ به حساب آوریم.
اگر کنگره توافق را تباه کند ؛ بعد از چند سال دیپلماسی از سر گرفته خواهد شد و توافقی به مراتب بدتر از توافق موجود به دست خواهد آمد.

در این اثنا، موافقان توافق هم به نوبه خود باید شرافتمندانه اشکالات و ایرادهای فراوان توافق را بپذیرند و در جهت رفع و یا به حداقل رساندن آن اقدام کنند. می توان این کار را با حداکثر جدیت و شدت عمل در اجرای مفاد توافق و تضمین اینکه همچنان دست یابی ایران به سلاح هسته ای ناممکن است حتی پس از انقضاء مهلت اعتبار الزامات اصلی توافق ، به انجام رساند.

از جمله نگرانی های مشروع توافق ، آزاد شدن فوری 150 میلیارد دلار از دارایی های توقیف شده ایران است که امکان آن را دارد در اختیار نیروهای نیابتی ایران در منطقه مانند 'حزب الله' قرار گیرد و در خدمت هرچه نیرومند کردن آنها بکار آید.
از دیگر نگرانی های توافق موجود این است که آیا بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی دسترسی به هنگام به سایت های مشکوک ایران را خواهند داشت ، آیا الزامات کافی برای بازگشت فوری به نظام تحریمها در صورتی که ایران در کارش تقلب کند در نظر گرفته شده است؟.

همچنین مشخص نیست پیامدهای لغو تحریم هشت ساله فناوری موشکهای بالستیک ایران چه خواهد بود و یا اینکه چه چیزی می تواند جلوی ایران را از یورش به سمت ساخت سلاح هسته ای بعد از انقضاء مهلت اعتبار 15 ساله توافق بگیرد .
افزون بر آن مشخص نیست چه هنگام اکثر محدودیتها منقضی می شوند.
پاسخ صحیح به همه این نگرانی ها این نیست که توافق به زباله دانی افکنده شود بلکه برعکس ، تقویت آن است.
لازم است در مورد دوران بعد از انقضاء توافق که پس از15 سال منقضی می شود نیز تصمیم گیری کرد.
حداقل به صورت جزیی هم که شده باید این موضوع در یک تعهد محکم و پایدار دولت که مورد حمایت کنگره هم باشد به بحث و تعامل گذاشته شود و تصمیم گیری شود که حتی اگر لازم باشد با استفاده از قوه قهریه مانع از آن شد که ایران حتی از آستانه هسته ای شدن عبور کند.
اکونومیست در ادامه مطلب می افزاید: در خصوص تحریمهای تسلیحاتی و موشکی، امریکا باید شفاف عمل کند و به گونه ای مصمم از سایر ابزارهای در دسترسش برای مهار قدرت نظامی ایران و مهار حمایتهای ایران از نیروهای نیابتی اش استفاده کند.

خطر تهدید یک ایران ثروتمندتر که مزاحمت ها و دردسرهایی بیشتر تولید خواهد کرد را فقط یک امریکای مصمم و دارای تعهدات مجدد در منطقه می تواند دفع کند. سرچشمه اشکالات موجود در توافق ایران ، مصالحه هایی است که هر توافقی بالاجبار لازم است داشته باشد.

اکونومیست در پایان اشاره می کند:

در مجموع می توان گفت که این توافق به هدف غایی اش که بازداشتن ایران از دست یابی به سلاح هسته ای است رسیده است و الزامات اصلی آن در توافق منظور گشته است. این توافق نوید بخش آینده ای روشن برای ایرانیانی است که خواستار روابطی بهتر با غرب هستند .

هرچند که این توافق ناقص است، اما به هر روی شایستگی حمایت سناتورها را دارد.

52261

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 452833

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
1 + 9 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 1
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • مهدی رستمی IR ۰۴:۰۱ - ۱۳۹۴/۰۶/۱۱
    1 0
    خیلی خوب است