پایگاه اینترنتی پرس هرالد نوشت: یک سناتور دموکرات آمریکایی می گوید، جایگزین بهتری برای توافق هسته ای با ایران نداشتیم.
به گزارش مونیتورینگ خبرگزاری صدا و سیما، آنگوس کینگ سناتور دموکرات از ایالت مین در تحلیلی برای این پایگاه اینترنتی نوشت: در هفته گذشته، من تصمیم خود را برای حمایت از توافق محدود کردن تسلیحات هسته ای بین قدرت های بزرگ جهانی و ایران اعلام کردم.
در مدت یک سالی که من در این سمت بوده ام، هرگز با چنین تصمیم دشواری مواجه نبوده ام. مسائل مهمی در آن مطرح است، مسائل پیچیده است و خطراتی وجود دارد که به دشواری می توان همه ابعاد آن را سنجید.
ولی من بعد از مطالعه دقیق توافقنامه، شرکت در جلسه های متعدد استماع، خواندن گزارش های محرمانه و بحث و تبادل نظرهای عمیق با همکارانم، سفرای خارجی و کارشناسانی هم در داخل و هم در خارج دولت آمریکا، به این نتیجه گیری رسیدم که بهترین گزینه که بتواند هم منافع ما وهم منافع متحدان ما در منطقه را تامین کند، این است که این توافق را قبول کنیم، همان طور که دیگر متحدان بین المللی ما این کار را انجام دادند. من دلایل متعددی برای این تصمیم خود دارم که در ذیل به برخی از آنها اشاره می کنم:
نخست این که اگر این توافق، به طور مؤثری اجرا شود و در واقع اجرای آن از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است، می تواند دست کم به مدت پانزده سال، مانع دستیابی ایران به توافق هسته ای شود.
مورد دوم این است که در پایان این پانزده سال، اگر ما قدم های درستی برداریم، ما همچنان همان گزینه هایی را که امروز داریم، در آن زمان نیز در اختیار خواهیم داشت تا بتوانیم مانع ایران در دستیابی به بمب اتم شویم.
دلیل سوم این است که اگر توافق هسته ای رد شود، گزینه های دیگر غیر از آن احتمالا یا غیر واقعی است و یا بسیار خطرناک.
دانستن این مسئله بسیار مهم است که بدانیم این توافق چه کاری می تواند انجام دهد: این توافق به مدت ده تا پانزده سال، محدودیت های قوی و صریحی بر برنامه هسته ای ایران اعمال می کند که در این زمینه می توان به کاهش قابل ملاحظه ذخایر اورانیوم غنی شده، محدودیت های سختگیرانه تر بر غنی سازی و خارج کردن مؤثر پلوتونیوم از مسیر تبدیل شدن به بمب هسته ای است.
برخی مخالفان استدلال می کنند که گرچه این توافق ظرفیت های هسته ای ایران را محدود می کند، اما مواردی وجود دارد که ممکن است ایران را در ده تا پانزده سال آینده به یک کشور در آستانه هسته ای تبدیل کند. این احتمالی است که ما باید برای مواجهه با آن آماده شویم، ولی حقیقت این است که ایران در حال حاضر نیز یک کشور در آستانه هسته ای شدن است و می تواند در عرض دو یا سه ماه به بمب دست یابد.
اگر این توافق، به طور مناسب اجرا شود، ظرفیت هسته ای ایران را به نقطه ای می رساند که زمان گریز هسته ای برای دست کم یک دهه یا بیشتر، حدود یک سال خواهد بود.
این توافق همچنین دربرگیرنده بازرسی های مؤثر و تدابیر راستی آزمایی است که می تواند برای ما اعتماد بسیار بالایی به وجود آورد و اگر ایران تلاش کند تا به بمب دست یابد، جامعه بین المللی مچ این کشور را خواهد گرفت.
بر اساس بندهای این توافق، آژانس بین المللی انرژی اتمی هر زمان که بخواهد می تواند از سایت های اعلام شده ایران بازرسی کند و آژانس های اطلاعاتی آمریکایی در کنار همتایان بین المللی خود، از نزدیک فعالیت های هسته ای ایران را رصد خواهند کرد.
اگر یک سایت هسته ای از پیش اعلام نشده، فاش شود، آژانس بین المللی انرژی اتمی می تواند درخواست دسترسی به آن را در خلال 24 روز ارائه دهد که البته بسیار بیشتر از زمانی است که من دوست دارم باشد، اما باز هم زمان کمی برای این است که ایران بتواند وجود مواد هسته ای رادیواکتیوی در آن مکان را مخفی کند.
من نمی توانم بگویم و هیچ کس هم نمی تواند بگوید که این توافق کامل و بی عیب و نقص است. به عنوان مثال، من خودم ترجیح می دادم که مدت پانزده سال بیشتر بود و این که تحریم های تسلیحاتی سازمان ملل بر ایران، همچنان به قوت خود باقی بود.
اما ما باید از خودمان بپرسیم، اگر ما این توافق را رد کنیم، بعد از آن چه اتفاقی خواهد افتاد؟ من شنیده ام که مخالفان می گویند، به دنبال اعمال مجدد تحریم ها و یا تقویت آن هستند تا بتوانند ایران را برای دستیابی به یک توافق بهتر بر سر میز مذاکره بازگردانند.
اما این استدلال نمی تواند با این حقیقت هماهنگ شود که دیگر قدرت های بزرگ جهانی که در اجرای این تحریم ها به ما پیوسته بودند، در حال حاضر این توافق را تصویب کرده اند و مردود دانستن یک طرفه این توافق از سوی آمریکا قطعا این تحریم ها را فرسوده خواهد کرد. اگر این اتفاق رخ دهد، ما با جهانی بسیار بدتر مواجه خواهیم شد: ایرانی که با بندهای توافق محدود نشده است و مجموعه ای از تحریم ها که دیگر عملا کارآیی نخواهد داشت.
از این منظر اگر ایران، به سمت دستیابی به بمب برود، تنها گزینه ای که برای ما باقی می ماند، یک اقدام نظامی است، ولی حمله تنها می تواند برنامه هسته ای ایران را برای چند سال به عقب بازگرداند و حملات بیشتر با هزینه های غیر قابل پیش بینی و بی حد و حساب لازم است. کاملا واضح است که این باید همچنان به عنوان آخرین گزینه باقی بماند.
این یک درخواست سخت است. در هر مسیری که بخواهیم در پیش بگیریم خطراتی وجود دارد، اما سؤال مهمی که در اینجا مطرح می شود، این نیست که آیا این یک توافق خوب است، ولی آیا این بهتر از همه جایگزین های احتمالی است. به نظر من کاملا مشخص است که بعد از اجرای این توافق، هم کشور ما، هم منطقه و هم کل جهان در مقابل تهدید ایران مسلح به تسلیحات هسته ای امن تر خواهد بود.
4949
نظر شما