خبرگزاری اسپوتنیک گزارش داد: خودداری امریکا از پذیرش واقعیت درباره هولوکاست اتمی که این کشور در اواخر جنگ جهانی دوم در شهرهای هیروشیما و ناگازاکی ژاپن مرتکب شد علت اجرا نشدن عدالت در خصوص این حادثه است.
خودداری امریکا از پذیرش این واقعیت برای دولتمردان این کشور امری ضروری و لازم است، زیرا اگر چنین نکنند ماهیت جنایت کار دولت امریکا و آشکار خواهد شد و جهانیان درخواهند یافت که واشنگتن همچنان به استفاده از تهدید هسته ای برای حفظ سلطه جهانی خود ادامه می دهد.
حمله اتمی امریکا به شهر ناگازاکی ژاپن که در نهم اوت سال 1945 روی داد از بسیاری جهات جنایتی به مراتب بزرگتر بود. دولت امریکا اولین بمب هسته ای خود را در صبح ششم اوت همان سال در شهر هیروشیما منفجر کرده بود و بنا بر این، سه روز فرصت داشت تا رعب و ویرانگری ناشی از به کارگیری اولین بمب اتمی را ارزیابی کند.
حمله اتمی امریکا به هیروشیما حدود 70 هزار کشته بر جای گذاشت. در حالی که اولین بمب اتمی امریکا شهر بندری هیروشیمای ژاپن را به تلی از خاکستر تبدیل کرده بود و ساختمان سالمی در این شهر باقی نگذاشته بود، دولتمردان امریکایی دومین بمب اتمی خود را بر روی شهر ناگازاکی رها کردند و 40 هزار نفر دیگر را به کام مرگ کشاندند.
در سال بعد، شمار کشته شدگان بر اثر کاربرد بمب های هسته ای در ژاپن باز هم افزایش یافت و به دست کم 200 هزار نفر رسید. طی دهه های بعد نیز تعداد زیادی از شهروندان ژاپنی به سرطان و سایر بیماری های مرگبار ناشی از استفاده از بمب های هسته ای مبتلا شده و جان خود را از دست دادند.
حملات هسته ای امریکا به شهرهای هیروشیما و ناگازاکی را باید جنایت های از پیش طراحی شده توصیف کرد، زیرا این اقدام هیچ ارتباطی با وادار کردن ارتش ژاپن به تسلیم شدن در برابر قوای متفقین در جنگ جهانی دوم نداشت. تاریخ نگاران این مطلب را به روشنی ثبت کرده اند که ژاپنی ها در اوایل سال 1945 به دنبال تسلیم شدن به متفقین بودند.
قرار بود بر اساس توافق کنفرانس پوتسدام اتحاد شوروی در اواسط اوت سال 1945 به میدان نبرد اقیانوس آرام وارد شود. این کنفرانس در ماه ژوئیه همان سال برگزار شده بود. به نظر می رسد امریکایی با عجله به استفاده از سلاح هسته ای جدید خود روی آوردند تا به این وسیله بتوانند نظم مورد نظر خود در دوران بعد از جنگ جهانی دوم را در منطقه آسیا-پاسیفیک مشخص کنند.
امریکایی ها اولین انفجار هسته ای خود را تنها سه هفته قبل تر، یعنی در 16 ژوئیه سال 1945، در بیابان های ایالت نیومکزیکو آزمایش کرده بودند.
رهبران امریکا و انگلیس مایل نبودند شوروی ها در آسیا نیز پیشروی کرده و سرزمین هایی را به تصرف خود درآورند. آنها تمایلی نداشتند که شاهد افزودن بر متصرفات شوروی در جبهه شرق باشند. هری ترومن، رئیس جمهور وقت امریکا، برای آن که مانع از آن شود که ارتش سرخ شوروی در آسیا و پاسیفیک نیز پیشروی کرده و سرزمین های بیشتری را به تصرف خود در آورد، تصمیم گرفت به بمباران اتمی ژاپن روی آورد. در واقع، امریکایی ها تا نوامبر سال 1945 هیچ گونه برنامه ای برای حمله زمینی به سرزمین ژاپن نداشتند.
بنا بر این، هدف اصلی امریکایی ها از بمباران اتمی ژاپن این بود که از پیشروی های ژئوپلیتیک شوروی و گسترش کمونیسم در
آسیا جلوگیری کنند.
به عبارت دیگر، بمباران هسته ای شهرهای ژاپن شروع پدیده ای بود که بعدها به جنگ سرد بین جهان غرب و اتحاد شوروی مبدل شد.
هنگامی که امریکایی ها شهرهای هیروشیما و ناگازاکی را با بمب هسته ای ویران کردند، روس ها هنوز سلاح هسته ای در اختیار نداشتند. نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که امریکایی ها بمب های هسته ای را با هدف شکست دادن ژاپن و نجات جان سربازان امریکایی انجام ندادند. هدف آنها عمدتا سیاسی بود. آنها به دنبال آن بودند که از گسترش نفوذ ژئوپلیتیک شوروی در دوران بعد از جنگ جهانی دوم بکاهند.
اقدام دولتمردان امریکایی در حمله هسته ای به شهرهای هیروشیما و ناگازاکی چیزی جز تروریسم دولتی نیست.
رهبران امریکا جان 200 هزار غیرنظامی را گرفتند تا تنها به اهداف ژئوپلیتیک خود دست یابند. با گذشت چند دهه از بمباران هسته ای ژاپن توسط امریکایی ها، به نظر می رسد که ایدئولوژی نسل کشی هنوز هم در میان سردمداران امریکا وجود دارد.
در اواخر جنگ جهانی دوم، رهبران امریکا و انگلیس طرحی سری موسوم به «عملیات غیرقابل تصور» Operation Unthinkable را تدوین کردند که در آن به انداختن بمب هسته ای بر روی اتحاد شوروی اشاره شده بود، اما این طرح اجرایی نشد.
هفتاد سال پیش جهان شاهد فاجعه رقت بار انسانی در شهرهای هیروشیما و ناگازاکی بود. امروزه، حدود 16 هزار بمب هسته ای در جهان وجود دارد که قدرتی به مراتب بیشتر زا قدرت بمب های هسته ای به کار گرفته شده در شهرهای ژاپن را دارند. حدود 90 درصد بمب های هسته ای جهان را امریکا و روسیه در اختیار دارند.
اما این امریکا و دولتمردان امریکا هستند که بیشترین مخالفت ها را با کاهش زرادخانه های هسته ای به عمل می آورند. حتی باراک اوباما، رئیس جمهور فعلی امریکا که جایزه صلح نوبل را در سال 2009 به دست آورد، برنامه ای برای هزینه کردن حدود 355 میلیارد دلار جهت ارتقای توان تسلیحات هسته ای امریکا در خلال یک دهه آینده تدوین کرده است.
امریکا در ماه مه سال جاری نیز ابتکار خلع سلاح هسته ای جهانی را که 107 کشور، از جمله روسیه و ایران، آن را پیشنهاد دادند رد کرد. بر اساس این ابتکار، معاهده منع تولید و تکثیر تسلیحات هسته ای که حدود چهل سال از عمر آن می گذرد بلافاصله (در تمام کشورهای جهان) اجرایی می شد.
نکته طنزآور این است که درست در همان هفته ای که در گوشه و کنار جهان مراسم مختلفی به یاد قربانیان حمله اتمی امریکا به شهرهای هیروشیما و ناگازاکی برگزار می کنند، باراک اوباما یک سخنرانی مهم ایراد کرده و در آن از توافقی که بین ایران و قدرت های جهانی صورت گرفته است تمجید می کند و این توافق را عاملی برای «جلوگیری از دستیابی ایران به بمب هسته ای» توصیف می کند، بمبی که مقامات ایران بارها اعلام کرده اند به دنبال دستیابی به آن نبوده و نیستند.
4949
نظر شما