4-4-2 یا 4-2-3-1؟/ برانکو و مظلومی سیستم خود را به ‌کروش تحمیل می‌کنند؟

علی کربلایی - خبرگزاری خبرآنلاین؛هفته اول لیگ برتر فوتبال ایران، یک سورپرایز برای بینندگان به همراه داشت. تیم‌ها با سیستمی جدید و هجومی تر بازی می کردند. 4-2-3-1 ملال آور فصل‌های اخیر، جای خود را به 4-4-2 روان و زیبا داده بود. نکته‌ای که به خوبی قابل لمس بود و هواداران دو تیم پرسپولیس و استقلال از این تغییر سیستم به خوبی استقبال کردند. 

تغییر سیستم در بازی تیم‌هایی نظیر رئال مادرید، با عوض شدن پست یک بازیکن تغییری شگرف در جریان بازی این تیم‌ها دارد. کهکشانی‌ها در 2 سال گذشته هر گاه 4-4-2 بازی کردند عملکردی موفق داشتند، اما با توجه به شرایط، مربی مجبور بود از 3 عنصر هجومی خود استفاده کند و یک بازیکن از خط هافبک را به نیمکت بفرستد. این‌گونه بود رئال با 4-3-3 شناخته شد.
به همین دلیل نظرات 2 کارشناس و مربی با دانش فوتبال ایران، مجید جلالی و مرتضی محصص را در این مورد جویا شدیم، که آیا این تغییر سیستم‌ها واقعا تغییری اساسی در فوتبال تیم ها دارد یا خیر.
مرتضی محصص مانند گذشته معتقد بود که این سیستم ها نیستند که در زمین بازی می کنند و نمی توانند نقشی کلیدی در موفقیت یک تیم در طول فصل داشته باشند. او نقش اراده بازیکنان و توانایی مربی را در موفقیت تیم ها مهم تر از این می‌داند. محصص می‌گوید: «ممکن است تیمی سیستم خود را 4 - 6 - 0 ببندد، اما آن قدر هافبک‌های قدرتمندی داشته باشد تا تیم حریف را گل‌باران کند.» کارشناس با سابقه فوتبال کشورمان معتقد است تیم ها به زودی به همان سیستم 4 - 2 - 3 - 1 باز می‌گردند. او گفت: «4 - 2 - 3 - 1، سیستمی نتیجه گرا تر است. با این چیدمان تیم‌ها جمع تر بازی می‌کنند و ریسک کمتری متحمل می‌شوند. نسبت به 4-4-2 لوزی که این هفته نخست تیم‌ها بازی کردند، احتمال گل خوردن در آن کمتر است. پس پرسپولیسی که هفته اول با آن سیستم به نتیجه مطلوب نرسید، بعد از چند هفته مجبور است تا به همان 4-2-3-1 باز گردد.»
مجید جلالی، سرمربی تیم سایپا نیز در این مورد گفت: «من 4-2-3-1 را سیستمی تدافعی تر از 4-4-2 نمی‌دانم، بلکه به نظرم سیستمی فوتبالی تر است. بازیکنان در آن وضعیت در تمام زمین پخش هستند و موقع دفاع به راحتی دفاع می کنند و در ضد حملات بسیار خطر ناک هستند.»

جلالی دلیل تغییر سیستم تیم ها و روی آوردن آن ها به 4-4-2 را نبود پیستون های خوب در فوتبال ایران می داند. چرا که 4-2-3-1 نیازمند مدافعین کناری فوق العاده با توانایی دوندگی بالا است. او هم مانند محصص معتقد است به زودی تیم ها به همان شیوه تک مهاجم قبلی روی می‌آورند. «تیم ها در هفته‌های نخستین به دلیل فشار بدنی‌ای که شاید روی تیم حرف حس می‌کنند روی به این روش می‌آورند. اما چون دوندگی بالایی در این سیستم نیاز است، بعید است شیوه در تمام طول فصل جواب‌گو باشد.»

در سال‌های گذشته تیم های ایرانی تحت تاثیر بازی تیم ملی و کارلوس کی‌روش، با چیدمانی 4 - 2- 3 - 1 به میدان می رفتند. چیدمانی که به دلیل نبود پیستون های قوی و هم‌چنین مهاجمین گل زن، به شدت بر جذابیت لیگ برتر ایران تاثیر گذاشته بود. بازی های کم گل و کم موقعیت و تیم‌های بی برنامه برای حمله، ماحصل این تغییر بود. حال باید دید آیا این‌بار مانند سایر نقاط جهان، تیم‌های لیگ برتری می‌توانند بر تیم ملی اثر گذار باشند و کارلوس کی روش از این چیدمان برای تیم ملی استفاده خواهد کرد یا خیر. سیستمی که در تمام این سال ها شاید تنها 3 بار در بازی های رسمی برای تیم ملی به کار رفته باشد.

258 41