عده‌ای معتقدند که توافق وین و قطعنامه 2231 ضريب امنيت کشور را افزايش مي‌دهد و سايه تهديد را از سر ايران برمي چيند. هرچند که اظهارات عاجزانه مقامات آمریکایی درخصوص حمله به ایران بیشتر به یک بلوف تکراری شبیه است اما باید به این موضوع توجه داشت که دشمن هیچگاه از ضربه زدن به جمهوری اسلامی ایران دست برنمی دارد و به هر طریقی به دنبال ایجاد مسیری برای ورود به روزنه‌های امنیتی کشور است.
علیرغم هیاهوی رسانه‌ای ذوق زدگان درخصوص افزایش ضریب امنیت کشور پس از توافق باید گفت:اگر منظور از تهديد، لفاظي هاي آمريکايي هاست،نه تنها این تهدیدها در کوران مذاکرات مرتبا تکرار می‌شد، بلکه با پایان یافتن مذاکرات هسته‌ای ایران و 1+5 مقامات آمریکایی هنوز اين عادت ابلهانه را ترک نکرده‌اند و حتی افزایش نیز یافته است.
اما اگر منظور يک تهديد واقعي و عملياتي است، بايد گفت متاسفانه و برخلاف تصور عمومي و فضاسازي آگاهانه رسانه هاي غربي و ذوق زدگان داخلي، توافق هسته اي - با توجه به بازرسي‌ها و کميت و کيفيت نظارت - نه تنها احتمال جنگ و درگيري را کاهش نمي دهد بلکه به شدت در اين راستا عمل مي کند. شايد ادعاي عجيبي به نظر برسد اما با دقت در جزئيات ماجرا به حقيقي بودن آن پي خواهيد برد.
از ابتداي گشوده شدن پرونده بحران جعلي فعاليت هسته اي ايران، گزينه نظامي روي ميز آمريکايي‌ها بوده است. آنها در ظاهر تجهيزات لازم براي يک حمله به تاسيسات هسته اي ايران را هم دارند. اما چرا تا کنون از آن استفاده نکرده‌اند؟ فارغ از بحث پاسخ سخت و شکننده ايران به چنين تجاوزي، پاسخ کليدي اين است؛ اين حمله چقدر موثر است؟ به اعتراف خود غربي‌ها تقريباً هيچ. زيرا آمريکا از اطلاعات مفصل درباره زنجيره تامين‌کننده برنامه ايران که امکان توليد سانتريفيوژهاي تازه را مي دهد، محروم است و به اين ترتيب ایران می‌تواند به سرعت اين چرخه را بازسازي کرده و حتي گسترش دهد.
2727
