سهشنبه خیلیها را ابتدا گمان بر این بود؛ «بعد از اعلام خبر توافق، مردم به خیابان میریزند و جشن میگیرند» لیکن از آنجا که ساعت اعلام رسمی این خبر، در روز بود و ملت هم روزه، بعدا گفته شد؛ «جشن مردمی در ساعات پایانی روز سهشنبه و در سراسر ایران برپا میشود و چنان باشکوه که تداعی روز حماسه ملبورن را کند مثلا!» این وسط، رسانه ملی هم برای دولت و اصحاب وزارت خارجه، انصافا سنگ تمام گذاشت اما خوب یا بد، این رخداد، یعنی «جشن ملی» رخ نداد. آیا مردم، توافق را توافق بدی میدانستند که حاضر به جشن خیابانی نشدند؟ قطعا اینگونه نیست! آیا مردم، قدردان زحمات تیم مذاکرات نبودند؟ طبعا اینگونه نیست! واقعیت آن است که ملت ما، بیش از شور، خواه شور غم، خواه شور شادی، اهل شعور است. آحاد ملت، ضمن برتری دادن شعور بر شور، هر چند که به اصحاب دیپلماسی خدا قوت گفت اما هیچ دلیلی ندید برای جشن و احیانا پایکوبی، بریزد خیابان.
با همه این اوصاف، با جماعت بسیار قلیلی طرفیم که تیم ملی فوتبال میبازد، جشن میگیرند، بازی لغو میشود، جشن میگیرند، داور اعلام اوت دستی به نفع ما، آن هم در نیمه زمین خودمان میکند، جشن میگیرند و کلا جشن میگیرند! اینکه حالا روز تابوت باشد یا سالروز گهواره، هیچ برایشان مهم نیست؛ مهم جشنی است که باید بگیرند و الباقی حرکات موزون و ناموزون!
مجلس محترم، هر جور شده، مصوبهای تصویب کند بلکه این جمع قلیل، یک روز از سال را همینطور الکی بریزند فلانجا، تا میتوانند جشن مفصلی بگیرند و دور همی خوش باشند! پیشنهاد میکنم این روز، در تقویم هم گنجانده شود که کار عیب نمیکند از محکم کاری! من این نکته را واقعا جدی گفتم، چرا که بیم از آن است دشمن قدارهبند، در محاسبه عدد این جماعت، نیز کم و کیفشان، دچار اشتباه شود و تحریک به سهمخواهی مضاعف و پیشروی بیشتر! بنابراین خودمان این گروه جشن سرخود شادی اولی را که عمدتا رفتار بر سیاق ندیدبدیدها میکند مهندسی کنیم، هم به ایشان کمک وافر کردهایم، هم به دشمن جلاد، که بیخود توهم نزند!
/2727
نظر شما