داریوش سعیدی- خبرگزاری خبرآنلاین؛تشویق ملی پوشان والیبال از ساعت ها قبل از آغاز مسابقه.همه آنهایی که یک بار پایشان به سالن آزادی رسیده است به خوبی صدای بوق،شیپور و فضای حاکم بر آنجا را درک می کنند،اما ...تماشاگران ایرانی همیشه زبانزد خاص و عام بوده اند.همان هایی که همیشه حمایت کرده اند و بعضا اگر حمایت های آنها نبود شاید خیلی از موفقیت های ورزش ایران کسب نمی شد اما باید این حمایت ها برنامه ریزی شده باشد.
اینکه 3 ساعت قبل از آغاز مسابقه مدام بوق بزنند و گلوی خودشان را آزار بدهندکمک زیادی به تیم ملی نمی کند.تیم ملی زمانی به هوادارانش نیاز دارد که بازی شروع می شود،تیم از لحاظ امتیازی عقب می افتد و یا در آستانه باخت قرار می گیرد.
همسو با حرفه ای شدن ورزش باید نحوه تشویق کردن تماشاگران هم حرفه ای باشد که نیست.هنوز هم همان روش سنتی در پیش است و حتی لیدرهایی هم که بالای سر آنها قرار می دهند تا نحوه تشویق را سازماندهی کنند هم سنتی هستند.آنها نمی دانند در شرایطی که تیم عقب است باید چه کاری انجام بدهند که شرایط به نفع تیم ملی تغییر کند و بازیکنان روحیه بگیرند.
جالب اینجاست که تماشاگران حتی به حرف مجریان،مسئولان سالن و ..که از آنها می خواهند انرژی خودشان را در زمان بازی به اشتراک بگذارند نمی کنندو با هر بار توصیه آنها صدای بوق و شیپور خودشان را بیشتر می کنند.
بازی با لهستان که از ست دوم شکست های ایران شروع شد نمونه بارز این ادعاست.سالن به اندازه ای از تب و تاب افتاده بود و البته انرژی تماشاگران هم تحلیل رفته بود که صدای هواداران تیم لهستان بر آنها غالب بود.در بازی با روسیه هم همین روند تکرار شد و در حالی که مجریان و برگزار کننده این مسابقات از هواداران خواستند تا انرژی خودشان را برای بازی نگه دارند آنها صدای بوق و شیپورشان را زیاد کردند و انرژی شان را بیهود هدر دادند.الگو برداری از سایر کشورها و نحوه تشویق کردن هواداران آنها می تواند راهکار مناسبی برای این کار باشد.
هواداران همیشه هستند و حمایت های آنها باعث دلگرمی تیم های مختلف ورزشی است اما دقیقا مثل فوتبال که وقتی تیم عقب می افتد هواداران هم خاموش می شوند در والیبال هم دارد چنین اتفاقی می افتد.
251 41
نظر شما