رندی فوربس - جیم تلنت: آشکارا سیاست توازن مجدد دولت اوباما درمورد اقیانوس آرام، در جلوگیری از توسعه طلبی چین شکست می خورد. دلیل آن نیز، سرعت توسعه نظامی چین است که تعادل منطقه ای قدرت را به سود آن تغییر می دهد .
تا زمانیکه ایالات متحده و شرکای آنها، موقعیتشان در منطقه را تقویت کنند، چین باافزایش خطر درگیری مسلحانه، تضعیف حقوق کشورهای همسایه و منافع اساسی ایالات متحده، به تاکتیک های زورگویانه خود در دریای شرقی و جنوبی چین جنوبی ادامه خواهد داد.
اکنون، تمام جهان از اقدامات چین در سراسر هفت جزیره و صخره در دریای چین جنوبی و تبدیل کردن آنها به تاسیسات نظامی، اطلاع دارد. اما، از مجموعه اقدامات تهاجمی چین درطول چند سال گذشته، این آخرین مورد است.
درسال 2012، نیروهای چینی، سرانجام، پایاب اسکاربورو را مسدود و کنترل آن را از فیلیپین گرفتند. و اکنون همان روش را برای پایاب توماس دوم به کار می گیرند. تابستان سال قبل، چین، یک چاه نفت در آب هایی مستقر کرد که مورد ادعای ویتنام هم هست. چینی ها، با شناورهای شبه نظامی که با نیروی دریایی چین پشتیبانی می شود، به سمت جزایر سنکاکو که تحت اداره ژاپن است، سرازیر می شوند. آن ها، "شناسایی منطقه دفاع هوایی" را در بیشتر قسمت های دریای چین شرقی اعلام کرده اند و اقدام مشابه را در دریای چین جنوبی نیز عملی خواهندکرد.
همه اینها اقدامات خصم آمیز هستند و چینی ها همواره آن ها را با شعارهای سازش ناپذیر همراه می کنند: ادعاهای بلند نسبت به حاکمیت مطلق چین بر این مناطق، رد راه حل های مذاکره شده، تهدیدات علیه کشورهای دیگری که هواپیما و کشتی هایشان ازآب ها و فضای هوایی بین المللی که چینی ها ازآن خود اعلام کرده اند، می گذرند.
آن چیزیکه در پس زمینه نمایان است، نیروی نظامی وسیعی می باشد که چین درطول بیست سال گذشته ساخته است. چین، حدود 300 کشتی در نیروی دریایی مدرن خوددارد، همچنین دارای چندین هزار هواپیمای جنگنده، سیستم های اطلاعاتی و شناسایی به روز شده، قابلیت های ضدماهواره ای درحال رشد، توانایی سایبری کشنده و بسیار پیچیده، وجود عظیم و روبه رشد کروز دوربرد ضد کشتی و موشک های بالستیک می باشد. تقریبا تمام این قدرت می تواند بر اهداف موجود در دریاهای شرقی و جنوبی چین متمرکز شود.
بیست سال قبل، نیروی دریایی ارتش خلق چین، توانست کمی بیش از یک ناوگان دفاع ساحلی در دریا قرار دهد. اما از آن زمان، چین، هزینه های دفاعی خود را درکشتی هایش، با ارقام دوبرابر درهر سال، باترکیب پیچیده ترین تکنولوژی ها، که بیشترشان از ایالات متحده به سرقت رفته، افزایش داده است. آنها درحال حاضر، درحال تولید مجموعه کامل رزمناوهای مدرن، ناوچه و ناوشکن هستند که همگی به طور کامل با موشک های کروز ضدکشتی مسلح شده اند. باتوجه به پایگاه وسیع کشتی سازی، آنها می توانند تولیدشان را تا جاییکه می خواهند سریعا افزایش دهند.
هیچ چیز مبهم درمورد همه اینها و هیچ علامتی مبنی بر توقف آنها وجود ندارد. ازنظر رهبران حزب کمونیست چین، اصلا چرا باید متوقف شود؟ چرا باید ساخت نیروی نظامی را متوقف کنند درحالیکه آنها را در اهدافشان قدرتمند می سازد؟ چراباید ادعاهایشان را مذاکره کنند درحالیکه، درطول زمان، خواهند توانست تمام آنچه را که می خواهند با ارائه گزینه های پذیرش موقعیت دو فاکتو و یا تسریع درگیری با یک قدرت نظامی غالب محلی، به همسایگان و ایالت متحده، به دست آورند؟
ایالت متحده، با تاخیر، درحال تلاش برای بهبود روابط دوجانبه و چندجانبه با متحدان منطقه ای است. این اخبار خوشایندی است. قابلیت های نظامی که هرملت باخود همراه می آورد، مهم هستند- و همگی باید بهبود یابند- اما کافی نیستند مگر اینکه قویاً توسط ایالت متحده حمایت شوند. این، حضور نظامی و قدرت آتش آمریکا و نیز رهبری آن است که اتحاد و بازدارندگی درسراسر این منطقه وسیع را فراهم می کند.
هم اکنون، تفنگداران دریایی 2500 نفره به منطقه ارسال می شوند درحالیکه همزمان حضور دریایی آمریکا نیز ازطریق افزایش سه کشتی درهر سال تا سرحد 67 کشتی تا پایان دهه دنبال می شود. این پاسخی بسیار ناچیز است که حتی اگر قابل دسترس هم باشد، بیشتر علامت ضعف است نه قدرت. و باتوجه به آنچه کاهش بودجه نیروهای مسلح می آورد، قابل دسترس نیز نخواهد بود.
آمریکا نمی تواند نیروهایی را که ندارد، تغییر دهد. اگر بودجه دفاعی همچنان تقلیل یابد، اندازه نیروی دریایی تقریباً از 272 کنونی تا 250 کاهش خواهدیافت. درآن صورت، افزایش حضور نیروی دریایی در اقیانوس آرام غربی غیرممکن خواهدبود. مطمئنا، با وابستگی به خاورمیانه، نیروی دریایی ممکن است قادر به استقرار درصد بیشتری از کشتی های خود در منطقه شود. بااین حال، درصد بیشتری از یک نیروی دریایی کوچک، به معنی بازدارندگی بیشتر نیست. چینی ها همانند ما می توانند کشتی ها را بشمارند.
ما ادعا نمی کنیم که نیروی دریایی چین هولناک است. آمریکا، هنوز، حوزه هایی را در اختیار دارد که در انها دارای مزیت نسبی است، برای مثال در کیفیت و حرفه ای بودن ملوانان آن و در حوزه زیراب که زیردریایی ویرجینیای آمریکا، هنوز هم پلت فرم غالب آنجاست. اما رهبران چین، به خوبی از آسیب پذیری آنها آگاهی دارند و تلاش بسیاری در کاهش آنها دارند. آنان با هدف عمل می کنند و قدرت خود را می سازند.
سال ها، نویسندگان این مقاله، درمورد کاهش قدرت آمریکا و عواقب آن هشدار داده اند و آن عواقب اکنون، خودشان را در اقیانوس آرام غربی نشان می دهند. این اعتراف ورشکستگی سیاست های دفاعی ماست که نیروی دریایی به حدی کوچک شده که ارائه منابع کافی برای رفع نیازهای ما در آسیا-اقیانوس آرام سالها طول می کشد.
متاسفانه، نیروهای دریایی، یک شبه ساخته یا بازسازی نمی شوند. معکوس سازی روند موجود، آسان، سریع و ارزان نخواهد بود اما ریسک ها برای اقیانوس آرام غربی تا زمانیکه دست به کار نشویم، ادامه خواهند داشت. همین الان باید آغاز کنیم.
جی.رندی فوربس، رئیس کمیته فرعی نیروی دریایی و طراحی نیروها در کمیته خدمات مسلح مجلس نمایندگان آمریکا است.
جیم تلنت عضو ارشد موسسه اینترپرایز آمریکا، سرپرست پروژه امنیت ملی 2020 در مرکز مرلین ویر همان موسسه برای مطالعات امنیتی است. او سناتور سابق از ای1الت میسوری، عضو کمیته نیروهای مسلح مجلس سنا و رئیس کمیته فرعی در نیروی دریایی بود.
نشنال اینترست
ترجمه: آیلار فخری اسلامی
4949
نظر شما