ماجرای اجاره مقبره صائب تبریزی برای میوه فروشی و چگونگی بازکشف آن

به گزارش فارس، مقبره صائب تبریزی که امروز در قلب خیابان صائب همچون نگینی درخشان می‌درخشد، از جمله بناهای تاریخی است که امروز هر قسمتش را که بنگری، اشعار ارزشمند این شاعر بزرگ را می‌توان بر دیوار آجری آرامگاهش دید.

میرزا محمدعلی صائب تبریزی، بزرگ‌ترین غزل‌سرای قرن 11 هجری قمری و از نام‌آورترین شاعران معروف زمان صفویه است، او در سال 1016 هجری در خانواده‌ای که پدرش تاجر معروفی بود متولد شد اما او در اصفهان به دنیا آمد.

در منابع تاریخی آمده است که خانواده این شاعر بزرگ ایران زمین، از جمله خانواده‌هایی بودند که در زمان صفویه به دستور شاه عباس اول از تبریز کوچ کردند و در محله عباس‌آباد اصفهان ساکن شدند.

صائب تبریزی از همان دوران نوجوانی در اصفهان به آموختن علوم عصر پرداخت به طوری که در طول مدت حیاتش شاگردان زیادی را به خدمت گرفت تا اینکه وی در سال 1034 ه.ق از اصفهان به هندوستان سفر کرد و پس از اقامت چند روزه‌اش، عازم هرات و کابل شد.

وی در سال 1042 ه‍جری قمری به ایران برگشت و در اصفهان اقامت کرد و شاه عباس دوم صفوی به خاطر مقام والای این شاعر، لقب «ملک‌الشعرایی» به او داد.

مقام والای این شاعر بزرگ زمانی به اثبات می‌رسد که رهبر معظم انقلاب فرمودند: «هنوز هم که هنوز است واقعا وقتی انسان نگاه می‌کند، صائب اوج قله شعر است.»

طبق منابع تاریخی، تعداد اشعار صائب تبریزی بین 60 تا 120 هزار بیت است و آثار وی جز 4 هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگی غزل هستند.

ماجرای پیدا شدن قبر صائب و  داستان اجراه آن به یک عمده فروش میوه

اما ماجرای پیدا شدن قبر صائب، یکی از ماجراهای شنیدنی تاریخ معاصر اصفهان است، به طوری که در دوران پهلوی، محل این قبر کشف شد اما نکته مهم آن که این قبر و باغ مذکور سال‌های سال ملک اداره اوقاف اصفهان بود و آن را به صورت اجاره به عمده‌فروش میوه اجاره می‌داد.

آن شخص نیز که در آنجا بساط عمده‌فروشی میوه راه انداخته بود، به افراد هم اجازه نمی‌داد وارد باغ شوند و قبر صائب را زیارت کنند.

مدتی بعد عباس بهشتیان، که از دوست‌داران میراث فرهنگی اصفهان بود، نامه‌ای به روزنامه چهلستون نوشت و زشتی پنهان بودن قبر صائب را تذکر داد و از اداره اوقاف درخواست کرد که این باغ را به اجاره ندهد و در پایان‌نامه‌اش از استاندار وقت اصفهان درخواست کرد که قبر صائب را بازسازی کنند.

غروب زندگی صائب تبریزی در سال 1086 یا 1087 هجری قمری بود.