برد یک طرفه،یعنی شکست هردو طرف

اگر جامعه جهانی و قدرت های بین المللی می توانند با تهران بر سر مهمترین و پیچیده ترین بحران دیپلماتیکی حداقل 50 سال گذشته به توافق برسند،چرا نتوانند برسر سایر اختلافات میان خود که از استانداردهای امنیتی و دیپلماسی مخاطره آمیز کمتر و با تضمین تامین منافع مشترک بیشتری همراه است به توافق برسند

از هنگام به قدرت رسیدن حسن روحانی در جولای 2013 ،همواره این سوال مطرح بوده که پس ازتوافق هسته ایی تهران با قدرت های جهانی ، قرار است چه اتفاقی رخ دهد که بسیاری را از بازگشت ایران به جامعه بین المللی نگران کرده؟.به جز فشار های داخلی که متوجه رئیس جمهورحسن روحانی و وزیر خارجه اوست،در ایالات متحده تندروهای جمهوریخواه و اعضای کنگره آقای رئیس جمهور و وزیر خارجه رالعنت می کنند. اعراب سیاست قهروشماتت با واشنگتن را در پیش گرفته و اسرائیل به مثابه یک دشمن خونی کاخ سفید عملا به تخریب مناسبات داخلی ارکان حکومت و سیاست خارجی ایالات متحده همت کرده است. این نگرانی ها صرفا به دلیل توافق هسته ایی با تهران است؟ بعید به نظر می رسد وصرف مخالفت به این بهانه با منطق دیپلماسی چندان سازگار نیست. خصوصا که توافق با تهران قرار است به بسیاری از نگرانی های به گفته وزیر خارجه ایران بی مورد خاتمه دهد.پس مشکل چیست؟.
مخالفان توافق اتمی، گرچه هریک دلایل سیاسی خاص خودرا برای کارشکنی دارند ،اما به باور بسیاری از آگاهان امور ایران، دلیل اصلی این مخالفت ها و کارشکنی ها، بیش از اختلاف بر سر برنامه هسته ایی،عمدتا به آینده ایران و رویکرد آتی سیاست خارجی این کشور ارتباط پیدا میکند که احتمالا رویکردی عملگرایانه و پراگماتیکی در پیش خواهد گرفت. کارنامه دیپلماسی دولت آقای روحانی به این گمانه زنی ها دامن زده است.
از دید مخالفان،ایران پس ازتوافق اتمی، احتمالا در موقعیت منطقه ایی و بین المللی متفاوتی قرار خواهد گرفت که قهرا به کمرنگ شدن نقش آنها نزد غرب ،خصوصا ایالات متحده منجر خواهد شد.یک دیپلمات عرب شمال آفریقا مقیم امارات به شرط عدم افشای نامش گفته " فردی ازمقامات بسیار سطح بالای وزارتخارجه امارات به یک دیپلمات فرانسوی گفته است" واشنگتن بزودی ازما خواهد خواست اتاق روبه آفتاب زیر شیروانی خاورمیانه را برای اقامت ایرانی ها خالی کنیم. این امتیاز تنها به خاطر توافق هسته ایی به آنها داده نمی شود".
البته رهبران اسرائیل هم نگرانی های خاص خود را دارند. آنها به خوبی می دانند پس از حل بحران اتمی ایران،درزیر فشار روانی این سوال افکار عمومی "چرا فقط ایران؟" جامعه بین المللی دیر یا زود به سراغ آنها خواهد رفت.با این تفاوت که اسرائیل تنها متهم شناخته شده تولید سلاح هسته ایی و فعالیت های غیر متعارف اتمی در خاور میانه است.به همین دلیل تداوم ناامنی و خطرناک توصیف کردن برنامه اتمی ایران به یک نیاز روانی وجنون آمیز رهبران اسرائیل خصوصا ناتانیاهو برای ترساندن اعراب،فشار به ایالات متحده و سرکیسه کردن مالیات دهندگان آمریکایی تبدیل شده است. ضمن اینکه داغ نگه داشتن موضوع اتمی ایران به بهانه ایی جهت نزدیکی با اعراب تبدیل شده است.
با نگاهی ساده تر به موضوع و با درک بهتر اظهارات مقام اماراتی باید گفت"اگر جامعه جهانی و قدرت های بین المللی می توانند با تهران بر سر مهمترین و پیچیده ترین بحران دیپلماتیکی حداقل 50 سال گذشته به توافق برسند،چرا نتوانند برسر سایر اختلافات میان خود که از استانداردهای امنیتی و دیپلماسی مخاطره آمیز کمتر و با تضمین تامین منافع مشترک بیشتری همراه است به توافق برسند؟حل این اختلافاتی مانند "چگونگی ترتیبات امنیتی خلیج فارس و خاورمیانه، مبارزه با تروریسم و افراط گرایی،تولید و تضمین تامین انرژی و توسعه و تضمین سرمایه گذاری "شاید سخت باشند ،اما از توافق بر سر برنامه اتمی مشکل تر و پیچیده تر نیستند.
شرایط بحرانی و نگران کننده امنیتی خاورمیانه و خلیج فارس ایجاب می کند؟یا ضروریات تعامل سیاسی وتامین منافع؟ به هر حال وضعیت کنونی طرفین را بالقوه به این نتیجه رسانده یا بزودی خواهد رساندکه "منافع مشترک، مخاطره همگانی و امنیت جمعی" آنها را به سوی یک "همکاری وهمگرایی استراتژیک " هدایت و راهبری می کند.این یک انتخاب نیست،بلکه یک ضرورت است.
اما آیا توافق اتمی با ایران تا 2روز دیگر ویا با تمدیدی حداکثر یک هفته ایی(7 جولای)، سد تعامل و همکاری مشترک وگسترده تهران و جامعه جهانی را خواهد شکست؟شواهد نشان میدهد همه چیزبرای حصول یک توافق دو طرفه و انفجار سد آماده است. ویلی برانت صدر اعظم پیشین آلمان غربی دوران جنگ سرد زمانی گفته بود" برنده شدن یک طرف در مذاکره به معنای شکست هر دو طرف مذاکره کننده خواهد بود".محمد جواد وزیر خارجه ایران نیز گفته " اکنون همه چیز به اراده سیاسی طرف مقابل گره خورده است". این موضع وزیر خارجه ایران بیانی کاملا تخصصی و دیپلماتیک از این مفهوم می تواند باشد که توافق فنی به دست آمده و به وضوح حکایت از آن دارد" تهران آن تصمیمات سختی را که برای شکستن بن بست مذاکرات 2 ساله لازم بوده اتخاذ کرده و اینک 1+5 است که به گفته آقای ظریف باید خود را برای اتخاذ تصمیمات مشابه آماده کند.به گفته کیسنجر" تصمیمات نهایی ممکن است مطلوب نباشند ،اما حتما ضروری هستند".matinmos@gmail.com

 

 

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 430607

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
5 + 7 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 2
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • بی نام RO ۰۴:۱۲ - ۱۳۹۴/۰۴/۰۷
    1 10
    برد دو طرفه یعنی یکی برده و دیگری باخته و طرف بازنده الکی به خودش می گوید که برنده شده است
  • رضا A1 ۱۹:۳۵ - ۱۳۹۴/۰۴/۰۸
    0 0
    خب درست میگید ولی تکلیف با این دلواپسا چی میشه.مشترکات ما قدرتهای جهانی بیشتر از اختلافاتمون است.اقای روحانی شما را به خدا کاررا تموم کنید به خدا خسته شدیم نباید اب خوشی از گلمون پایین بره.تکلیف ما جوان های نسل سوخته چیه که اینقدر باید زجر بکشیم