مردی که حرکات غافلگیر کننده‌اش معروف است. چه در مستطیل سبز، چه خارج از آن، کسی نمی‌تواند دیگو آرماندو مارادونا را مهار کند. مرد آرمان گرایی که شاید برای معروف ترین آدم کشورش بودن، فقط چه‌گوارا را برابر خود می‌بیند.

علی کربلایی - خبرگزاری خبرآنلاین/ مارادونا در روزهای گذشته اعلام کرده است قصد دارد برای احراز پست ریاست فیفا، نامزد انتخابات بشود. اما فردی با عقاید و سابقه مارادونا، برای چنین پستی مناسب است؟ آیا دیگو می تواند وجهه فوتبال را بازیابد؟


پاسخ ‌های به سوال‌های بالا، در قالب پیشگویی کار سختی است، اما با توجه به گذشته دیگو، کار چندان دشواری هم نیست. مارادونا اگر می‌خواهد وجهه فوتبال را درست کند، ابتدا باید خودش را انسانی موجه معرفی کند.


اولین تردیدی که در مورد دیگو وجود دارد، این است که او فردی چپ گرا است، آرمان‌‌های مارادونا را جدا از آرمان‌های فیفا می‌دانند. در حقیقت روی یک بازوی او چهره فیدل کاسترو و بر بازوی دیگرش چهره چه‌گوارا تاتو شده است، چنین فرد سیاست زده‌ای، چگونه می‌تواند با عدالت با همه فدراسیون‌های عضو برخورد کند؟ دیگو به طور خاص، یک شخصیت ضد غرب دارد، یک بار برابر فیدل کاسترو اذعان کرده که از آمریکا و هر چیزی به آن ها مربوط است متنفر است. او حتی بارها و بارها از گلی که به انگلستان زده برای بازگویی عقاید سیاسی‌اش استفاده کرده است. همه این‌ها جدای از این است که هدف اولیه فیفا، کسب ثروت و طبع آن گسترش فوتبال در سطح جهان است و از یک فرد چپ گرای افراطی همچون مارادونا، چنین توقعی نمی‌رود که حداقل در مورد اول موفق باشد.


آخرین سکانس های مارادونا در فوتبال، صحنه های محبوبی برای او نیستند. لحظه هایی که دوپینگ «دن دیگو» مثبت اعلام شد و او را برای دو سال از فوتبال محروم کردند. پیش از آن هم مارادونا، با توجه به این که در ناپل بازی می کرد، با گروه‌های مافیایی معروف شهر پدرخوانده‌ها آشنا شده بود و تحت نظر بود. در نهایت او به آرژانتین می‌رود، اما آن جا توسط اینترپل دستگیر می‌شود و مقدار زیادی مواد مخدر در خانه‌اش کشف می‌شود.


خدای فوتبال در زمان بازی‌گری، بعد از پایان دورانش هیچ‌گاه نتوانست چهره‌ای چندان موجه از خود برجای بگذارد. عکس ها و فیلم‌های او در زمان مستی و نشئگی در اینترنت دست به دست می‌چرخد. جدال‌های لفظی او با نامزد غیر رسمی‌اش هم بارها او را تیتر یک رسانه‌های جهان کرده است.


اگر بحث پرستیژ و عدم تجربه در مدیریت را هم در نظر نگیریم، دیگو مارادونا شانسی برای ریاست فیفا نخواهد داشت. رای کشورهای غربی را که باید خوابش را ببیند. حامیان سنتی بلاتر - کشورهای آسیا و آفریقا- هم که قطعا او را انتخاب نخواهند کرد. حتی بعید است او بتواند رای کشورهای آمریکای جنوبی را هم مال خود کند. در برابر پرنس علی، که او هم در جبهه مخالف بلاتر است، مارادونا حرفی برای گفتن نخواهد داشت.


بعید است فردی با سابقه نه چندان درخشانی که مارادونا دارد، بتواند ریاست مهمترین نهاد فوتبالی جهان را بر عهده بگیرد.

41258

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
1 + 1 =