فرهاد عشوندی-خبرآنلاین:این ته خواسته رسول خادم بود. او که اصرار داشت کشتی فرنگی وقتی جان می گیرد که قهرمانان المپیکش صاف بیایند در انتخابی شرکت کنند. چیزی که بنا اعتقادی به آن نداشت.
رسول خادم ، موفق ترین مرد کشتی آزاد ایران در همه سال های بعد از انقلاب اسلامی. چه در دوران قهرمانی و چه در عصر مربیگری. رسول البته در مقام رئیس فدراسیون هم بی شک وزنی غیرقابل انکار در کشتی ایران داشته اما او هرچه در کشتی آزاد پیروزمندانه به پیش رفته ، در کشتی فرنگی دور از انتظار ظاهر شده است. اینکه سرانجام فرمول نجات بخشی که برای کشتی فرنگی نوشته بود باعث حذف و خانه نشینی محمد بنا شد ، حالا کشتی فرنگی ایران می تواند به خود ببالد که 3 طلایی آخرین المپیکش را در یک روز باخته است. آنها که در پس ذهن شان در تمام 3 سال گذشته مدام یک چیز را تکرار می کنند؛« موفقیت های ما در المپیک لندن باعث حسادت آزادکارها شده و برای همین می خواهند زمین مان بزنند.» باوری که کار را می کشاند به صحنه های تلخ امروز . قهرمان اول کشتی ایران ، مردی که رکورد موحد تکرار نشدنی در آزاد را با مدال های مهمش در کشتی آزاد شکسته است، روی تشک نمی رود و می گوید بعد از رسیدن سر وزن آسیب دیده و جالب اینجاست که از همان سالن مسابقات ، کمیته فنی فدراسیون علیه ورزشکارش موضع می گیرد ؛ موضعی خصمانه.
قهرمان دیگر ؛ پسری که در 6 ساله گذشته هر بار برای کشورش روی تشک رفته در ادامه روزهای پر تنش خود از کوره در می رود. این چندمین بار است که او در دو سال گذشته اینچنین منفجر می شود. این بار کارش به چوب کشیدن می رسد. چوب می کشد برای مردی که برای مردم یک مدیر دوست داشتنی است اما برای فرنگی کارها ، کابوس است. کابوسی که روزگار خوش شان را نابود کرده است.
آنها که با رفتن بنا ، بنای زیبای قهرمانی شان را ویران شده می دیدند ، هر روز عصبی تر از قبل می دیدند. آنچه امروز سوریان ، قاسم رضایی و بدتر از همه امید نوروزی رقم زدند بی شک با هیچ متری قابل دفاع نیست اما فقط این سئوال از رسول کشتی ایران باقی می ماند. آقای خادم چه کاشته ایم که قهرمان المپیک مان بر خود فرض می داند با چوب دنبال مان کند. هنر مدیریت تنها ستاره سازی نیست که حفظ ستاره کم از ستاره سازی ندارد. امروز شاید پرونده امید را برای همیشه پیچیدیم اما این امید یکی از امیدهای المپیک مان بود که به این سادگی دفنش کردیم.
4141
نظر شما