رئیس جمهوری روز گذشته و در مراسم مراسم گرامیداشت هفته محیط زیست، گفت: «ما وقتی می‌گوییم باید تحریم‌های ظالمانه رفع شود، بعضی‌ها چشمان‌شان زیاد نچرخد. تحریم‌های ظالمانه باید از بین برود تا سرمایه بیاید و مشکل محیط زیست، اشتغال، صنعت و آب خوردن مردم حل شود، منابع آبی زیاد شده و بانک‌ها احیا شوند. آنها که ملت ما را تحریم کرده‌اند ظلم بزرگی مرتکب شده‌اند اما عده‌ای در داخل هم نمی‌دانستند تحریم چیست».
حسن روحانی در سخنان خود "تحریم" را به "بیماری" تشبیه کرد که ابتدا با یک تب کوچک آغاز می شود، اما به تدریج و در اثر کم توجهی، بیمار را زمینگیر می کند.
بسیاری از روزنامه های امروز(دوشنبه) به انتشار سخنان رئیس جمهور پرداختند. اما در این میان برخی دیگر از رسانه های نزدیک به جریانی که خود را "دلواپس" مذاکرات هسته ای می نامد، از زاویه نقد دولت سخنان روحانی را بازتاب دادند و کوشیدند با انتشار تیتر ها و گزارش هایی، دولت را به فرافکنی و ناتوان از حل مشکلات کشور متهم کنند.
برای نمونه روزنامه کیهان در مطلبی با عنوان " حل همه مشکلات در گرو مذاکرات، حتی آب خوردن!" نوشت: با گذشت نزدیک به دو سال از عمر دولت یازدهم، رئیس جمهور در تازه‌ترین موضع‌گیری خود، وعده حل همه مشکلات کشور را به نتیجه مذاکرات هسته‌ای و توافق احتمالی گره زد. از مشکل محیط زیست تا اشتغال و صنعت و حتی آب خوردن مردم!
در نمونه ای دیگر روزنامه وطن امروز نیز با عنوانی مشابه روزنامه کیهان به انتشار گزارشی در این خصوص پرداخت و از قول رئیس جمهور نوشت: تحریم باید از بین برود تا مشکل آب خوردن مردم حل شود!
این در حالی است که جریان دلواپس منتقد دولت و رسانه های نزدیک به ایشان سهواً و یا از روی عمد نسبت به دو نکته تغافل می کنند:
نخست آنکه حل معضلات زیست محیطی، همانطور که رئیس جمهور نیز در سخنان خود تأکید کرد، نیاز به سرمایه فراوان و ابزارهای فنی مورد نیاز دارد. با تحریم های گسترده مالی و بانکی که علیه کشورمان اعمال می شود، امکان سرمایه گذاری دولت در این زمینه بسیار محدود است. ضمن آنکه ابتیاع ابزارهای مورد نیاز نیز منوط به رفع تحریم های مالی و تکنولوژیک است.
نکته دوم که این افراد و رسانه ها تمایلی به بازگویی و پرداختن به آن ندارند این است که اگرچه نمی توان و نباید مشکلات زیست محیطی ایران را به تک علت "تحریم" فروکاست، اما عمده ترین مشکلات زیست محیطی کشور از زمانی آغاز و یا شدت یافت که دولت وقت از سویی تحریم ها را ورق پاره هایی بی اثر می خواند، و از دیگر سو در سایه همان تحریم ها و با توجیهات گوناگون، دست برخی افراد و نهادهای حامی اش را برای بهره‌برداری بی رویه از منابع محیطی کشور باز گذاشته بود.
برای نمونه تحریم واردات بنزین به ایران، تولید بنزین آلوده و بی کیفیت را همراه داشت که مصرف آن در سطح کشور منجر به آلودگی بالای هوا، بارش باران های اسیدی و به تبع آن آسیب دیدن منابع آب و، خاک و پوشش گیاهی شد.
همچنین در بارز ترین نمونه تخریب های زیست محیطی، یعنی روند خشک شدن دریاچه ارومیه، سدسازی های بی رویه و بی توجهی دولت وقت به آن، اصلی ترین عامل بود. آسیب وارده به دریاچه ارومیه در دولت محمود احمدی نژاد چنان گسترده بود که علی رغم وعده انتخاباتی حسن روحانی برای احیای آن و پی گیری این وعده از فردای تشکیل کابینه از سوی سازمان محیط زیست و سایر ارگان های دولتی مسئول، همچنان راه زیادی برای جبران تنها بخشی از آسب ها در پیش است.
اکنون رسانه های منتقد دولت می کوشند تا از سویی نقش جریان های مورد حمایت خود را در تخریب محیط زیست و اخلال در اکوسیستم های منطقه ای کمرنگ و به تعبیری "بی رنگ" جلوه دهند، و از دیگر سو نقش تحریم های گسترده اعمال شده علیه کشور را نادیده بگیرند.
این در حالی است که تا کنون و در هیچ رسانه منتقد دولت طرح و تبیین گزینه های جایگزین مشاهده نشده و تحلیل گران و گزارش نویسان این رسانه ها به این موضوع نمی پردازند که بدون لغو تحریم ها بر اساس چه مکانیزمی حل مشکلات کشور و به خصوص مشکلات زیست محیطی نظیر خشک شدن دریاچه ارومیه میسر است؟ بدون ورود سرمایه و ابزار فنی به کشور که هر دو به لغو تحریم ها گره خورده باید چه کرد؟
2929
نظر شما