سال سختی در پیش است... چه باید کرد؟

شرایط بحرانی منطقه، همراه با فزونی اقدامات غیر مسوولانه عربستان که روشن نیست چه بر سر این کشور و کشورهای همسایه خواهد آورد، در کنار سرازیر کردن دلارهای نفتی به کشورهایی که به هوس تصاحب ثروت بیشتر عربستان، موشی در دیگ آش عربستان انداخته اند، همه و همه، ایجاب می کند تا ایران متحدتر از همیشه عمل کند.
قرار گرفتن ترکیه و عربستان در پشت سر داعش و القاعده و النصره، که بیش از هر چیز به هدف تحت فشار قرار دادن امریکا برای مقابله با ایران است، یکی از جدی ترین خطراتی است که تنها و تنها، با نگه داشتن مردم در پشت سر نظام می تواند خنثی شود.
در کنار این وضعیت بحرانی، بالا گرفتن تنش در بحث از توافقنامه، ضمن آن که می تواند حاکی از مواضع هوشمندانه نیروهای مختلف در داخل نظام باشد، لازم است به گونه ای نباشد که امریکا و متحدان آن تصور کنند کش دادن به این مبحث، می تواند نیروهای داخل انقلاب را بیش از پیش به جان هم بیندازد.
از سوی دیگر، در پیش بودن انتخابات مجلس، عامل دیگری است که اگر به درستی کنترل نشود، ممکن است به جدال بیشتر نیروها بینجامد. مع الاسف، کسانی هستند که بسیاری از اختلافات سیاسی را جنبه مذهبی داده و به تفیسق دیگران پرداخته و اگر رو پیدا کنند، ممکن است دیگران را تکفیر هم بکنند.
در چنین شرایطی، باید نیروهای وفادار به نظام، بحث هایی را که منجر به اختلافات عمیق در بدنه نظام می شود کنار بگذارند و صرفا در چارچوب منافع ملی و روش های مختلف در اداره کشور بحث کنند و پای مسائل مذهبی و متهم کردن به بی دینی و لاابالیگری را کنار بگذارند.
به نظر می رسد، نظام نیز می بایست، سیاست های جاری را چنان طراحی کرده و پیش ببرد که بتواند همه مردم مؤمن و وفادار به کشور را در کنار یکدیگر نگاه داشته و در مقابل سیاست های تهدید آمیزی که ممکن است ایران را در شرایط دشواری قرار دهد متحد کند.
این کار بدون برنامه ریزی دقیق ناممکن بوده و در این میان، مهم آن است که همه نیروها تلاش کنند ضمن تقویت ادبیات گفتگو منطقی، مانع از درگرفتن بحث های مجادله آمیز و بی خاصیت، رواج بداخلاقی و دشنام های سیاسی، و اتهام زدن های به قصد نابود کردن یکدیگر شوند.
بدون شک سال سختی از نظر سیاست خارجی در پیش است و یک ایران متحد، بسیار ساده تر از یک ایران متفرق می تواند در برابر این سختی ها بایستد.