توافق یا عدم توافق با ایران، یکی از مهمترین مسائل ماههای اخیر سیاست خارجی امریکاست که عملاً به یک دعوای سیاست داخلی در این کشور تبدیل شده است. مناقشه ای که در یک سوی آن باراک اوباما و حامیان دموکراتش به عنوان موافقان توافق با ایران قرار دارند و در سوی دیگر آن اکثریت جمهوری خواه کنگره که این روزها پیوند بسیار نزدیک تری از قبل با اسرائیل داشته و مخالف توافق یا دست کم آنچه که توافق بد می نامند، هستند. در این بین حتی تهدیدهای پی در پی اوباما مبنی بر وتو کردن هر طرح مخالف مذاکره یا توافق با ایران و حتی قرائت بیانیه سوئیس هم نتوانسته بر موج فزاینده مخالفت کنگره با توافق محتمل غلبه کند و عملا این مساله تبدیل به دیلمایی پیچیده برای سیاست داخلی این کشور به خصوص شخص باراک اوباما شده است. امری که در تاریخ سیاسی آمریکا تاکنون بی سابقه بوده و عدم حل آن منجر به مخدوش شدن نه تنها اعتبار بین المللی رئیس جمهور و دولت این کشور بلکه باعث افزایش تردید در خصوص میزان پایبندی این کشور به تعهدات مختلف و گسترده بین المللی اش نیز خواهد شد.
در چنین فضایی به نظر می رسد، اوباما تاکتیک جدیدی را در قبال مخافان کنگره در پیش گرفته و آن هم همراهی توام با چانه زنی برای تعدیل طرح مذکور است. این راهکار از یک طرف حاکی از عقب نشینی اوباما و قدرت نمایی جمهوریخواهان کنگره است که طی دو سال اخیر در انتخابات مختلف پیروزی های قابل توجهی را به دست آورده و برای انتخابات 2015 ریاست جمهوری هم خود را آماده تر از قبل نشان می دهند و از طرف دیگر حاکی از یافتن راه برون رفتی از وضعیت موجود و قابلیت انعطاف اوباما با کنگره جهت حفظ شانس توافق با ایران است. حال باید دید در عمل تاکتیک جدید کاخ سفید تا چه میزان بر متن نهایی طرح مذکور که در کمیته روابط خارجی سنا نیز به تصویب رسیده است، تاثیرگذار خواهد بود. طرحی که به طور طبیعی واکنش هایی منفی در ایران را نیز به دنبال خواهد داشت و موقعیت مذاکره کنندگان و دولت تهران را هم در برابر دلواپسان داخلی ممکن است تضعیف کند. اما در کل باید گفت که اعلام حمایت کاخ سفید از طرح تصویب و تعدیل شده در کمیته روابط خارجی سنا را توافقی جهت حفظ شانس توافق با ایران قلمداد کرد.
اردشیر پشنگ پژوهشگر روابط بین الملل
منبع: روزنامه تعادل
نظر شما