تلاشهای اولیه برای ایجاد یک برنامه بین المللی برای سوانح طبیعی در سازمان ملل متحد در دهه هشتاد میلادی آغاز شد. اعلام هفته بین المللی کاهش ریسک سوانح طبیعی برای هفته دوم ماه اکتبر در سال 1989 صورت گرفت. دهه 90 میلادی به عنوان دهه بین المللی کاهش سوانح طبیعی (IDNDR) اعلام شد. اولین کنفرانس جهانی کاهش سوانح طبیعی در یوکوهامای ژاپن در 23-27 مه 1994برگزارشد. این کنفرانس به تهیه یا راهبرد بین المللی برای کاهش ریسک به نام " راهبرد یوکوهاما برای جهانی امن تر" انجامید. حدود 8 ماه بعد از کنفرانس مذبور در 17 ژانویه 1995زلزله مخرب کوبه (هانشین آواجی) با بزرگای 6.8 و 6434 کشته رخ داد. در سال 2004 سارمان ملل متحد راهبرد بین المللی کاهش ریسک سوانح (UNISDR) را منتشر کرد.
مفهوم پایه در این راهبرد عبارت است از "تاب آوری". تاب آوری عبارت است از: ظرفیت بالقوه یک نظام ، سامانه، جامعه در مواجهه با مخاطرات برای "سازگاری" که یا باایستادگی و یا ایجاد تغییرات برای تداوم و دستیابی به سطحی قابل قبول از عملکرد، در میزان و درجه ای که نظام اجتماعی قادر به خود سازماندهی در جهت افزایش ظرفیت باشد. این کار با درس آموزی از سوانح گذشته برای ایمنی بهتر در آینده.انجام می شود.
در دهیمن سالروز زلزله1995 کوبه در 18 تا 22 ژانوبه 2005 دومین کنفرانس سازمان ملل متحد به همین منظور با عنوان "دومین کنفرانس جهانی برای کاهش ریسک سانحه" برای گرد هم آوری مسئولان دولتی، سازمانهای مردم نهاد و دانشمندان از 150 کشور عضو سازمان ملل متحد در شهر هیوگو ژاپن تشکیل شد. نتیجه عملی این کنفرانس تصویب یک چهارچوب عملیاتی بین المللی بود: «چهارچوب هیوگو برای عمل 2005-2015 ""Hyogo Framework for Action. درسال 2011 مجمع عمومی سازمان ملل متحد از برنامه راهبرد جهانی سازمان ملل متحد برای کاهش سوانح خواست که که برای چهارچوب بعد از 2015 کاهش ریسک سوانح برنامه ریزی کند.
سومین کنفرانس جهانی کاهش ریسک سانحه از سوی سازمان ملل متحد از بامداد شنبه ٢٣-١٢-٩٣ به مدت 5 روز در مرکز همایش های بین المللی سندای که در غرب شهر سندای و در کنار رودخانه "هیور سه گاوا" واقع است آغاز شد .بان كي مون دبيركل سازمان ملل متحد که بارها بر اهمیت تغییرات اقلیمی و توسعه پایدار در دنیای کنونی تاکید کرد، با سخنانی کوتاه کنفرانس را افتتاح کرد.قبل از سخنان او، فیلمی به صورت کلیپ در 2 دقیقه و 20 ثانیه به طور خلاصه دیدگاه سازمان ملل متحد در مورد کاهش ریسک سانحه در دنیای امروز را ارایه کرد. سخنران ديگر نخست وزير ژاپن (آبه) بود که گفت ژاپن در چهارسال آينده مبلغ ٤ ميليارد دلار در "برنامه همكاري سنداي در کاهش ريسك سانحه" سرمايه گذاري مي كند. تاکید شد كه؛ ٧٠٪ خسارت سوانح طبيعي به تغييرات اقليمي مربوط است و ٩٠٪ اين خسارت به كشورهاي توسعه نيافته و درحال توسعه وارد مي شود.
در جمع بندی باید عنوان شود که در این کنفرانس این نکات به عنوان مباحث اصلی به صورت پررنگ تر به ویژه در جلسات اصلی مطرح شده است:
1- امسال توسعه "سامانه هاي ملي و محلي هشدار پيش هنگام زلزله" بسيار مورد توجه برنامه راهبرد بين المللي كاهش ريسك سوانح سازمان ملل unisdr" است.
2- تاکید خاص و ویژه ای در زمینه تغییرات اقلیمی و توسعه پایدار ، در برنامه های دهه بعد می شود.
3- در برنامه های دهه آینده قرار شد تا برای کشور به کاهش ریسک سوانح طبیعی در کشور های فقیر 10 شهر مهم و در معرض سانحه در آسیا و ده شهر نیز با شرایط مشابه در آفریقا انتخاب شوند تا به طور ویژه به این 20 شهر پرداخته شود.
4- اهمیت خاصی برای حرکت از ریسک به سوی تاب آوری در مقابل تمامی سوانح طبیعی (و تاثیر سوانح مختلف بر هم و در افزایش ریسک)می شود. سکونت گاههای در معرض ریسک که مدام به جمعیتشان اضافه می شود به عنوان شهر های در معرض ریسک بیشتر در سالهای بعد مورد توجهند .
5- چالش های سوانح مرتبط با آب به عنوان یک تحدید جدی برای تمامی جوامع در حال حاضر مطرح است.
6- کشورهایی در این برنامه ها مشارکت بهتری دارند که مسندسازی مرتب و به زبان بین المللی دارند. این زمینه ای است که عمدتا در کشور ما در سازمانهای مختلف در موردش ضعف داریم.
در پایان کنفرانس جهانی سندای (در آخر وقت چهار شنبه 27-12-93 به وقت سندای ژاپن) چهارچوب جديد بين المللي با نام "چهاچوب سنداي براي كاهش ريسك سانحه
Sednai Framework for Disaster Risk Reduction"
از سوي برنامه راهبرد بين المللي كاهش ريسك سانحه سازمان ملل متحد ، نهايي و مصوب شد. اين اولويت ها براي ١٥سال آينده تا ٢٠٣٠ معتبرخواهد بود:
با چهار اولويت و ٧ هدف؛
اولويتهای 4 گانه:
1 - پايش و درك بهتر ريسك،
٢-تقويت مديريت ريسك سانحه،
٣-سرمايه گذاري بيشتر در كاهش ريسك سانحه،
٤- پاسخ مناسبتر و كاربرد اصول بازسازي بهتر تا رسيدن به بازتواني
هدفهاي هفتگانه:
١-كاهش معني دار در مرگ مير در سوانح در جهان
٢-كاهش معني دار در تعداد مردم در معرض آسيب؛
٣- كاهش خسارتهاي اقتصادي متناسب با توليد ناخالص داخلي GDP؛
٤- كاهش معني دار خسارت به تاسيسات زير بنايي و خدمت رساني پايه (شامل تاسيسات آموزشي و بهداشتي)؛
٥-افزايش تعداد كشورها و ملتهاي داراي راهبردهاي محلي كاهش ريسك سانحه تا سال ٢٠٢٠؛
٦-توسعه همكاري هاي بين المللي
٧-افزايش دسترسي و توسعه سامانه هاي هشدار پيش هنگام مخاطرات مختلف و چندگانه، و سامانه هاي برآورد و اطلاع رساني ريسك سانحه
نظر شما