کاریکاتور/ چند سال بعد...

یکی جواب اون بچه رو بده. پسرم اون خورشید میفهمییییییی، خورشیدددددددددددددددددد...

بچه جون زمانی که تو نبودی هزار هزار هزار اصله درخت رو مثل آب خوردن قطع می کردیم به جاش اتوبان می کشیدیم تا ماشینایی که بی حساب و کتاب تولید و وارد شهر می شدن توش جا بشن آخه ماشین واجب تر بود برا زنده موندن تا اکسیژن زنده موندن من و شما نه ، زنده موندن اونایی که تولید قوطی حلبی در ایران به آن ماشین / خودرو می گویند میلیاردها پول به جیبشون سرازیر می کنه

آلودگیه شهر اراک از کارخونه هاست و سمی ست و هیچکس به فکر نیست روز به روزم داره به جمعیت سرطانی های شهر اضافه میشه که همه میگن شاید ماهم سرطان داشته باشیم و خبر نداریم کارخونه ها شبها و دور از چشم مردم هوارو آلوده میکنن... همه ما حق زندگیه سالم رو داریم.

چرا چند سال بعد؟ الان هم همینطوری هست.