محمد مایلی کهن به آنچه که می خواست دست یافت. اینکه با شکایت علی دایی چند صباحی به زندان برود. البته که نیت مشخص نیست چون ما درونش نیستیم و هر حرفی در این زمینه می تواند قضاوت ناصوابی باشد. علی دایی هم به آنچه که می خواست دست یافت . اینکه با کمک قانون به محمد مایلی کهن ثابت کند که حرف هایش تعرض به حریم شخصی اوست و قانون هم این حرف ها را بر نمی تابد.
از اینجا به بعد قصه به ضرر فوتبال ایران است. خصوصا که رسانه های بیگانه منتظر چین سوژه هایی هستند. یادتان هست بعد از بازی داماش - پرسپولیس و به خاطر حرکت دور از شان محمد نصرتی و شیث رضایی چگونه در بوق و کرنا کردند! بی تعارف همین طوری و در حالت عادی در آنسوی مرزها به اندازه کافی علیه فرهنگ و تمدن و اخلاق ایرانیان تبلیغ منفی می شود و این سوژه ها هم می تواند دستاورد خوبی برای اثبات ادعای های پوچ و دروغین آنها باشد.
علی دایی برای بخشش محمد مایلی کهن به دنبال بهانه است. به دنبال این است که محمد مایلی کهن بخشش را طلب کند در حالی که این بخشش لطفی ندارد. علی دایی به یاد دارد روزی که از خطای واضح و مبرهن شیث رضایی چشم پوشی کرد و به گونه ای با او رفتار کرد که شیث رضایی شرمنده شد چه قدر افکار عمومی را تحت تاثیر قرار داد تا جایی که عادل فردوسی پور در برنامه 90 از او (علی دایی) پرسید چه اتفاقی برای شما افتاده که این قدر مهربان و با گذشت شده اید؟
کمک به نیازمند به خواست خود زیباست نه اینکه نیازمند طلب کند. در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست...
چند خطی را هم خطاب به علی دایی می نویسیم:« آقای علی دایی، غرور محمد مایلی کهن اجازه نمی دهد که از شما طلب بخشش کند که گلایه ای به این نیست. اما شما که شاگردش بودید می توانید غرور را زیر پا بگذارید و از حق خود گذشت کنید. الان دیگر همه فهمیده اند که حق با شماست. به یقین در آموزه های دینی خوانده اید که چه قدر بر مهربانی و گذشت به خاطر تحت تاثیر قرار دادن طرف مقابل تاکید شده است. آقای علی دایی فوتبال خالی از تماشاگر شده و مردم خسته شده اند از بس خبرهای تاسف بار و نا امید کننده از این فوتبال شنیده اند.
حرف آخر، لطف به فردی که شایسته لطف است هنر نیست. هنر لطف به کسی است که مستحقش نیست. اینجاست که بخشش معنی پیدا می کند.»
251 41
نظر شما