در جلسه مزبور شاهد بودیم که اصلا بحث این نبود که آیا آقای نیلی احمد آبادی سابقه مناسب مدیریتی دارد یا ندارد؟ آیا برنامه منسجم و مدون دارد یا ندارد؟آیا اهل تعامل با مجلس هست یا نیست؟ آیا حوزه وظایف و اختیارات وزارتخانه متبوعش را به خوبی می‌شناسد یا نمی‌شناسد؟ و در یک کلام بحث اصلا این نبود که آیا ایشان شایسته وزیر شدن هست یا نیست؟ بلکه اساسا بحث پیرامون یک سری موضوعات کلی، توصیفی و غیرقابل اثبات بود که نه آقای نیلی نه دکتر روحانی و نه هیچکس دیگر نمی‌توانست گزاره‌هایی در آن جلسه مطرح نماید که مخالفان را به سمت رای اعتماد متقاعد نماید.
این همان روشی است که اصولگرایان در طول سال‌های فعالیت سیاسی خود هر زمانی که مناسب دیدند بدان تشبث جستند... در آن روز مهمترین گزاره‌هایی که مخالفان بکار بردند اینها بود که نمی‌خواهیم آرامش دانشگاه‌ها به هم بریزد، چرا می‌خواهید به اسم اعتدال فضای آرامش را از دانشگاه‌ها بگیرید، دانشگاه جای میدان‌داری این جناح و آن جناح نیست و...
ماهیت و جنس این گزاره‌ها به گونه‌ای بود که هیچکس نمی‌توانست صادرکنندگان آنها و همفکرانشان را به سمت رای اعتماد سوق دهد.
در واقع اصولگرایان در پروژه معرفی وزیر نامبرده عزمشان را بر رای عدم اعتماد جزم کرده بودند، به طوری که حتی یک شب قبل از روز رای‌گیری یکی از نمایندگان این طیف به عنوان مخالف وزیر شدن آقای نیلی به تلویزیون دعوت شده بود و با اتکای به همان شیوه کلی‌گویی و البته بدون استناد به کمترین دلایل برنامه‌ای و مدیریتی مخالفت جدی خود را با وزارت ایشان اعلام می‌نمودند جالب اینجا بود که ایشان سخنگوی کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس بودند اما در جواب این سوال مجری که چرا با وزیر شدن ایشان مخالف هستید گفتند من اصلا با برنامه ایشان کاری ندارم و خطاب به مجری گفتند اگر می‌خواهید تا ظرف 45 دقیقه یک برنامه برای شما تهیه نمایم و ایشان در پاسخ همین سوال ادامه دادند که ما در جلسه کمیسیون با آقای نیلی از وی خواستیم که موضعش را در مورد فلان قضیه روشن کند که ایشان جواب کلی دادند و جالب‌تر از همه چیز این بود که همین آقای نماینده در پایان همان برنامه با جرات و جسارت کامل گفتند: من امیدوارم ایشان (آقای نیلی) جلسه فردا و نتیجه آن را! در زندگی خود نقطه عطفی بدانند.
17302
نظر شما